De festivalzomer loert om de hoek en dan is het des te leuker dat je tijdens Les Nuits Botanique al een beetje in de stemming kan komen. Naar jaarlijkse gewoonte plant de Brusselse concertzaal voor deze gelegenheid een grote witte tent neer in hun botanische tuin. Nadat op de openingsdag de Chapiteau werd overgenomen door Franse hiphop, was het gisteren de beurt aan Franse pop. Met Lewis OfMan stond er een ware globetrotter op de agenda, die nog maar net zijn nieuwe album Cristal Medium Blue had uitgebracht. De Parijse paradijsvogel sloot de avond af met een imperfect optreden dat nogal geteisterd was door technische problemen, terwijl Bonnie Banane onverwachts muteerde tot de verrassing van de avond.
De vroege avond in de Chapiteau werd op gang getrapt door de Franse Nochka, alhoewel echt schoppen deed ze niet. Niet dat Nolwenn Pardon per se een slechte indruk naliet, maar de française uit Lyon haalde naar onze smaak toch net iets te veel inspiratie bij ene Billie Eilish. Van de outfit naar haar podiumprésence tot het muzikale, Nochka deed zelfs geen moeite om dat onder stoelen of banken te steken. Muzikaal hoorden we dus allesbehalve iets nieuws, maar Nochka kreeg het weinig talrijke publiek wel mee met haar iets oudere nummers. Dat ze wel kan zingen staat buiten kijf en bewees ze ook een aantal keer met veelzijdige passages. Wat meer eigenheid zou Nochka deugd doen en haar helpen om een unieke identiteit te creëeren die langer dan een halfuur zou bekoren.
Dan was Bonnie Banane toch van een heel ander hout gesneden. De Franse was in 2021 reeds te gast op Les Nuits en maakte drie jaar later haar wederkeren met een flamboyante en eigenzinnige set. Een onvervalste attitude en twee ijzersterke muzikanten waren twee essentiële bouwstenen en brachten haar nieuwe album Nini op onverwachtse wijze nog meer tot leven. Al bij opener “Instant Karma” koos Banane voor de moeilijkste weg, maar die bleek ook de meest interessante te zijn. Door wat te freewheelen bleef ze dicht bij zichzelf en vormde een stramien dat bleef verrassen en begeesteren. Het beste voorbeeld van haar veelzijdigheid vormde “Franchement”, een nummer dat ons recht tegen de muur duwde met die punky instelling. Alleen jammer dat het publiek niet op eenzelfde niveau geraakte en nogal in de luwte reageerde op het schouwspel op het podium.
Het podium van de Chapiteau is niet bijster groot, maar Bonnie Banane had wel een coole productie mee die mits wat simpele effecten wel een maximaal rendement opleverde. Niet dat nummers als “Red Flags” en “PMS” nood hadden aan wat actie op de achtergrond, maar versterken deed de beamer en de lichtshow wel zeer goed. Kort voor het einde haalde Banane nog eens “Franchement” boven, zij het met een iets ruwer kantje. Dat de Parijse wat over haar tijd ging, deerde ons allerminst, want we bleven genieten van al die frisse wind die onze richting uitgeblazen werd. Voor de techniekers te plaatse was het net iets minder handig, zo bleek niet veel later.
Om tien na negen had Lewis OfMan eraan moeten beginnen, maar door het uitlopen van Bonnie Banane en wat technische problemen tijdens de change-over duurde het toch net iets langer voor de hoofdact van de avond aan de bak kon gaan. De speling op vlak van tijd was sowieso heel dun gezien de strikte curfew en zo zat er voor OfMan en band niets anders op dan midden in de soundcheck te beginnen aan het optreden. Dat er wel wat spaak zat, was te merken aan openingsnummer “Caballero”. De instrumenten kwamen moeilijk door en het nummer straalde niet eenzelfde flair uit als de studioversie. Ook “Get Fly (I Wanna)” schoot daardoor net iets onder haar kunnen, maar de band bleef vastberaden doorspelen en dat wierp z’n vruchten af.
Bij “Hey Lou” zat het al veel beter en Lewis OfMan leek ook even de moeilijke omstandigheden van zich af te kunnen schudden. De losheid waarmee hij een gitaarsolo uit zijn vingers schudde, toonde in elk geval zijn kunnen en doorzettingsvermogen. Voor “Miles Away” toverde hij ook nog even Sofie Royer uit de coulissen, al stond haar microfoon ook even op mute. Het euvel was snel verholpen en de Fransmannen mikten nadrukkelijk en uiteindelijk succesvol op de dansbenen. Na een overheerlijk instrumentaal nummer zaten we helemaal in de juiste sfeer, maar de curfew was inmiddels al overschreden. Een van zijn crewleden kwam hem melden dat hij nog maar een nummer mocht brengen. Het werd met “Frisco Blues” een einde op een vrolijke en dansbare noot, al was een mooie fade-out hem niet meer gegund.
Lewis OfMan zal met gemengde gevoelens terugblikken op zijn passage op Les Nuits 2024. De omstandigheden maakten het tamelijk onmogelijk om een waardige releaseshow te brengen, al maakte de spirit en de speelvreugde tamelijk veel goed. Technische problemen heb je soms gewoon niet in de hand en dan is het des te beter om te zien dat iemand als Ofman er nog redelijk goed mee kon omgaan. Hoe dan ook zal deze avond vooral bijblijven omwille van het concert van Bonnie Banane, dat werkelijk nooit verveelde en met een facetrijk geheel zowaar inspireerde. Een al bij, desondanks, geslaagde avond waar nog maar eens duidelijk werd dat het in de Franse muziekscene boeiend blijft.
