De straten van Tilburg worden gedurende een heel weekend ingekleurd door muzikale ontdekkers die het graag zoeken in experimentele zware projecten. Roadburn is namelijk steeds meer van het metalgenre aan het wegstappen en allerlei andere dingen aan de line-up aan het toevoegen. De eerste dag van dit grensverleggende festival werd gekenmerkt door een heropleving van oudere projecten en door elektronische verschuivingen in de nieuwe koers van het festival. Op de tweede dag kozen we vooral voor experimenteel avant-gardisme en een wel heel exclusieve geheime show.
Ad Nauseam @ The Engine Room
In 2021 werd menig metalfanaat geprezen met het fantastische Imperative Imperceptible Impulse van het Italiaanse Ad Nauseam. Het is een heerlijk complex allegaartje van dissonante gitaren, jazzy drums, brutale deathmetal en verschillende zangstijlen, waaronder keelzang. Roadburn nodigde de Italianen uit om de tweede dag te openen door dit album in zijn totaliteit voor te stellen. Dit was vooral een knap staaltje vakmanschap, vol tempowisselingen, technisch gitaarspel en zware vocalen. Tussen de nummers door werd niets gezegd, maar deden de bandleden wel een vuist op de borst en vervolgens in de lucht. Sterke opener!
Ashenspire @ The Engine Room
Het Schotse Ashenspire wil niet graag in een hokje geplaatst worden. Dat was vorig jaar al duidelijk op hun geniale album Hostile Architecture en live nog des te meer. Ze brengen namelijk een absurde combinatie tussen avant-gardistische blackmetal, stuwende saxmelodieën en sociaal geëngageerde praatzang. Op plaat is de mix tussen de verschillende lagen fantastisch, maar live verdween het soms een beetje in de overweldigende gitaarmuur. Ook was duidelijk dat ze nog niet al te vaak hadden opgetreden door de oprechte verbazing van zulk een groot en enthousiast publiek. Ondanks de mix was het wel een ontzettend energieke set, met een soort constante spanning. Afsluiter “Cable Street Again” vatte de emoties, het activistische en de muziek die voortdurend net voor een soort inzinking lijkt te hangen perfect samen.
Wolves in the Throne Room @ Main Stage
https://www.instagram.com/p/CrUn3MxoeI7/?utm_source=ig_web_copy_link
Roadburn vraagt regelmatig aan bands om een bijzondere unieke set voor te bereiden. Zo werd Shadow Moon Kingdom aangekondigd, een show van Wolves in the Throne Room begeleid door een film. De overvolle Main Stage werd al snel ingepalmd door de lang uitgesponnen sfeervolle blackmetal van het viertal en het bijhorend beeldmateriaal. Tegelijkertijd was het duidelijk dat deze band zichzelf misschien iets te serieus neemt. De rustige ambientstukken waren hypnotiserend, maar met de grootse uitspattingen vol blast beats, cymbalen die belachelijk hoog aan het drumstel stonden, het ritueel aansteken van kaarsen en aesthetics van het midden tussen monniken vikings plaatsen ze zichzelf in een clichématig metalhoekje. En dat is net hetgene dat Roadburn wil openbreken. Wel konden we wegdromen op de meditatieve beelden van ronddraaiende watervallen en strakke blackmetalextases.
Maud the Moth @ Next Stage
De Madrileense, maar ondertussen naar Edinburgh verhuisde Amaya López-Carromero maakt barokke pianomuziek, waarbij haar prachtige stem in de kijker staat. Ze uitte zich als jarenlange fan van Roadburn en leek het dan ook moeilijk te kunnen geloven dat ze nu zelf met haar muziek een kans kreeg op het festival. Begeleid door belletjes, bliepjes, een loop van haar eigen stem en natuurlijke prachtige pianomelodieën belandden haar nummers ergens tussen angstaanjagend en simpelweg prachtig. Soms leidde het niet echt ergens heen, maar door de combinatie tussen intense inleving en gewoon mooie rust was Maud the Moth een aangename verrassing.
Have a Nice Life @ Next Stage
Giles Corey stond op de derde festivaldag te pronken op de line-up. Dat is bijzonder, want hij speelde nog nooit een show in Europa. Gezien zijn begeleidingsband dezelfde is als Have a Nice Life, ging het gerucht de ronde dat die laatstgenoemde band een secret show zou spelen op Roadburn. Dat is ook enorm bijzonder, want zij speelden slechts één keer eerder in Europa, namelijk vier jaar geleden op Roadburn. Vanaf de middag werden verschillende posters met daarop enkel ‘Arrowheads, Next Stage, 8:20 pm’ op verspreid over het festival. Verder werd, in tegenstelling tot andere secret shows op Roadburn, geen enkele melding op de socials uitgestuurd. Zij die het wisten hadden geluk om deze legendarische band in de kleinste zaal van het festival te zien. Zij die het niet wisten, hadden pech.
De setlist bestond voornamelijk uit fanfavorieten uit cultalbum Deathconsciousness, beginnend met het epische “The Big Gloom”. HANL-oprichters Dan Barrett en Tim Macuga lijken twee doodnormale kerels, maar bezingen de meest depressieve gedachten, zoals ‘I’m miserable whenever I think of it / And I think of it all the time’ in “Who Would Leave Their Son Out in the Sun?”. Vooral is Dan Barrett een grappige en energieke frontman, maar toch lijkt de suïcidale muziek een soort uitlaatklep voor zijn donkerste gedachten. Daardoor had dit ook voor het publiek een helende werking, gezien hoe gretig “Bloodhail” meegezongen werd. Hoogtepunt van deze legendarische set was afsluiter “Earthmover”, een nummer dat een ongekende catharsis bereikte en dit optreden zo in de geschiedenisboeken katapulteerde.
Deafheaven @ Main Stage
Op de eerste dag van het festival speelden Californische blackmetalhelden Deafheaven legendarisch album Sunbather integraal. Dat was muzikaal ontzettend goed, maar qua show zo’n gestroomlijnde machine dat we begonnen te twijfelen aan de oprechtheid van de hele act. Op de tweede dag kregen de heren een herkansing met het volledig spelen van Infinite Granite, een middelmatig shoegaze-album. We hoopten op een minder afstandelijke show, maar kregen exact hetzelfde. Enkele verschillen: de roze visuals werden ingeruild voor blauwe, Clarks stem was clean, beduidend minder goed dan in zijn screams, en muzikaal was het ook veel minder interessant. Zijn stage presence bleef echter wel hetzelfde. Op een festival met een commerciëler oogpunt zou dit vermoedelijk een interessante show geweest zijn, maar op de Main Stage van Roadburn, een festival dat het heeft van oprechtheid, was het volledig misplaatst.
PoiL Ueda @ Paradox
https://www.instagram.com/p/CrUpIflo32-/?utm_source=ig_web_copy_link
Jazzclub Paradox opent op Roadburn zijn deuren voor complexe jazz, die vaak net zo zwaar is als alle gitaarmuuracts op de andere podia. Afsluiten was daar weggelegd door een samenwerking tussen Franse experimentele band PoiL en Japanse zangeres Junko Ueda. Samen brengen ze traditionele Japanse folkverhalen door een soort compleet van de pot gerukte technische virtuositeit van akoestische basgitaar, knutseldrums, noisey synths en hoekige gitaarlijnen. Ueda zelf bespeelde een satsuma biwa, een luitachtig instrument. Het geheel was een polyritmische bevreemding die vele kanten op ging, maar enorm boeiend was. Het was technisch ongelooflijk ingewikkeld maar qua show buitengewoon op de beste manier mogelijk.
