Vorig jaar gingen we voor het eerst een kijkje nemen op Roadburn, Europa’s meest avontuurlijke metalfestival. We woonden er bijzondere sets bij van onder andere Duma en SLIFT op de eerste en Liturgy en Lingua Ignota op de tweede dag. Het verleggen van genreconventies binnen ‘zware muziek’ fascineerde ons zo hard dat we besloten ons dit jaar een volledig weekend door de Tilburgse straten te begeven. Volledig terecht ook, want met onder meer Deafheaven, Giles Corey, Ashenspire, Backxwash, Mamaleek en Chat Pile staat er heel wat spannends op de affiche. Iedere groep zet het idee van zware muziek naar hun eigen hand, en dat is dan ook waarvoor Roadburn staat: ‘Redefining heaviness’. Dit jaar wordt de affiche en het begrip zware muziek nog meer verbreed, met bijvoorbeeld heel wat elektronische projecten op de line-up.
YRRE @ The Terminal
De eer om het volledige weekend te openen was weggelegd voor het Zwitsere YRRE. Het vijftal maakte eerder een alternatieve soundtrack voor Robert Eggers’ The VVitch, die ze regelmatig live vertolken. Helaas kon dit op Roadburn niet doorgaan doordat ze de de uitzendrechten niet verkregen. Enorm jammer, maar zonder een visueel luik wist YRRE de gigantische loods in de Koepelhal alsnog propvol te krijgen. Niet enkel het trouwe Roadburnpubliek vulde de ruimte, maar ook de combinatie tussen noise, drone en hevige riffs palmde ons volledig in. In iedere compositie zat veel spanning, met een onbehaaglijk karakter. YRRE was bovenal eerie op een mastodonte manier. De zware toon van het weekend was gezet.
John Cxnnor @ Main Stage
Dit jaar staat er bijzonder veel boenkeboenkebliepbloep op de affiche. Zo werd de main stage geopend door de Deense broers Sejersen met hun bikkelharde industriële beats. Daarvoor nodigden ze verschillende zangers uit de Deense metalscene uit om hun eigen zang én podiumpresence over de beats te laten druipen. Alle vier hadden een unieke, enorm theatrale manier met een komisch gehalte. Het was moeilijk om bijvoorbeeld Kim Song Sternkopf, met zijn zonnebril, lichaamstaal van een kinderanimator en metalcoregrunting echt serieus te nemen. Ook de manier waarop Andreas Bjulver telkens wanneer hij niet zong zijn tong uitstak, deed ons meer denken aan een goblin dan aan de harde muziek. Het was een raar, onwennig, maar vooral ook komisch allegaartje.
Predatory Void @ The Terminal
Seven Keys to the Discomfort of Being, het debuutalbum van het Belgische Predatory Void, is sinds vandaag uit. Gisteren konden we het echter al integraal in zijn geheel beluisteren. Met leden van Amenra en Oathbreaker hebben ze op papier sowieso al gewonnen, maar of ze echt Belgiës nieuwe grote metalband worden, valt nog te bezien. Hun mix tussen doom-, black- en deathmetal is niet bijzonder uniek, maar wel goed gebracht. Tijdens de stille passages was het muisstil, om nadien loeihard full on blastbeat in te vallen. Heerlijk. Toch miste een bepaalde jeugdelijke frisheid, die in de singles dan weer wel terug te vinden was. Het was niet bepaald spannend, maar zat toch goed in elkaar en alles was zoals het hoorde te zijn.
Burst @ Main Stage
Het Zweedse Burst maakte in de jaren 2000 enkele legendarische albums, ergens tussen metalcore en post-hardcore. Na zo’n vijftien jaar radiostilte vroeg Roadburn of ze geen eenmalige reünie wilden overwegen en dat gebeurde. Na een filmische opkomst werd dan ook gevist uit de verschillende albums die ze bijeenpenden, maar dat het lang geleden was, werd snel duidelijk, vooral in het ongemak waarop ze op het podium stonden. Muzikaal zat het redelijk goed, maar kwam het zelden echt over. Frontman Linus Jägerskog wist ook niet meer heel goed hoe bindteksten werken, gezien hij iedere keer leek te schrikken wanneer het publiek enthousiast was, een gelijkaardige grap minstens drie keer maakte en benadrukte dat je vijftien jaar niets moet doen om op de main stage van het festival te kunnen staan. Het momentum was voorbij, maar de nostalgie naar de goede nummers kon gelukkig de overhand nemen.
Body Void @ The Terminal
Wie 4/20 wilde vieren was goed op zijn plaats bij het bulderende Body Void. Als een pletwals kwam de sludge/doom/stoner op de hele zaal af. Het was oren dichtknijpen om de gehoorschade van alle feedback nog enigszins te beperken. Het trage repetitieve van de gelaagde allesvullende geluidsmuur werkte hypnotiserend. Wanneer ze plots sneller tekeer gingen, werd je even terug wakker gemaakt om op driedubbele snelheid te headbangen. De stoners onder de Roadburners – het festival begon dan ook als stonerfestival – konden volledig vernietigd worden door Body Void. Nadat een bassnaar gesprongen was, werd het plots enorm stil en was het tijd om naar de main stage terug te keren.
Julie Christmas @ Main Stage
De legendarische Julie Christmas brengt helaas niet zo veel muziek uit en speelt ook niet heel veel. Daarom waren de verwachtigen van haar Roadburnpassage enorm hoog. Een overvolle zaal stond geduldig af te wachten totdat ze met haar band het podium zou betreden na de lange spanning opbouwende drone. Wanneer ze openden met “Bones in the Water”, een nummer van haar oude band Battle of Mice, blies het ons en vele anderen meteen omver. Julie Christmas kan met haar geweldige stem alles aan, van emotionele ingetogenheid tot fatale uitbarstingen. Met haar kleedje met van kleur veranderende lichtjes was ze dé popster van de postmetalwereld. Tegelijkertijd was ze enorm dankbaar naar de organisatie toe en deelde ze tussen de nieuwe nummers door shotjes uit aan het publiek en de fans op de voorste rijen. Haar band zorgde voor een gigantisch strakke en dynamische metalset vol geweldige nummers, zoals “He” en afsluiter “Yellow and Black” (ook van Battle of Mice). Julie Christmas was zonder twijfel het hoogtepunt van deze eerste dag.
Deafheaven @ Main Stage
En toen plots haalde Roadburn paradepaardje van dag één tevoorschijn. Deafheaven scoorde het tot in onze top 100 beste albums van afgelopen decennium met Sunbather, een blackmetalalbum dat de liefhebbers van het genre in twee kampen splitste. Tien jaar later is het tijd om dit album integraal te vieren. Deafheaven, en dan vooral frontman George Clark, is bijzonder professioneel en gestroomlijnd, gemikt op grote shows. Dit maakte het allemaal wat afstandelijk en onoprecht overkomen, zeker op een festival als Roadburn, dat steunt op een soort anti-commerciële oprechtheid. Deafheaven heeft de reputatie van rijke Californische hipsters, blackmetal brengend naar een niet-blackmetalpubliek, en die reputatie maakten ze waar. Gelukkig is Sunbather wel een fantastisch album en had het ons van begin tot eind mee. Vooral de rustigere postrockstukken die opbouwden naar een climactische uitbarsting, met name die op het einde van het titelnummer en van “The Pecan Tree” kwamen hard binnen.
The Soft Moon @ Main Stage
De main stage afsluiten was weggelegd voor Luis Vasquez en diens laatste worp Exister. Zijn industriële synthwave-electropunk voelt een beetje raar op Roadburn, maar dan weer niet door de meer elektronische koers die het festival ingaat. Het grappige is wel dat ze dat nieuwe album integraal zouden spelen, maar er slechts twee nummers uit speelden. Dat was niet zo erg, want de hevige bassen, postpunkdrums, een snijdende gitaar en Vasquez’ echoënde stem zorgden voor een dansbare afsluiter, die toch ingebed was in een duister bedje van Joy Division-invloeden. Sommige nummers gingen niet echt ergens heen en duurden daardoor nogal lang, maar wanneer de band de volledige ruimte vulden, deden ze dat ook echt.
