© Roadburn – David Fitt
Aan iedere weg komt ooit wel een einde, ook aan de brandende weg die Roadburn heet. Nadat we drie en een halve dag in Tilburg hadden rondgedwaald in de heftige wereld van het festival, zijn we op de zondag in rustiger vaarwater terecht gekomen. De vierde en laatste festivaldag wordt namelijk al jaren gezien als bonusje waar de organisatie de voorkeur geeft aan kalmere acts die in fel contrast staan met het muzikale geweld dat we de afgelopen dagen gehoord hadden. Natuurlijk, wie hard wil, kan nog altijd hard krijgen, maar wij kozen voor een iets rustigere route en aten op de laatste dag eerder luchtige cakejes dan dikke boterhammen.
The Ax Effect @ Stadscamping Tilburg
Die route begon niet op het festivalterrein, maar op camping van Roadburn. Speciaal voor het festival werd Stadscamping Tilburg omgetoverd tot de plek om de nachtelijke uurtjes te overbruggen en de welverdiende slaap te pakken na al het muzikale geweld. Roadburn zou Roadburn niet zijn als ze die plek niet bij het festival betrekken, dus nodigden ze enkele bands uit om het publiek voor de openingstijden van de venues al wat muzikale shots toe te dienen. Zo ook The Ax Effect, die ons in drie kwartier tijd meenam op een trip doorheen een muzikale houtzagerij. Gitaarriffs als kettingzagen en drumsfills die door iedere stronk heen gaan, terwijl de zanger als een boze houthakker ons flink wakker roept. En vooral die frontman doet indrukwekkend werk, want naast alles uit zijn strot persen, verzorgde hij ook al staand de band van zijn slagwerk. Bomen werden gekapt en met een flinke dosis hardrock tot dikke planken verzaagd, waar wij vervolgens onze basis voor de dag op bouwden. We konden er weer tegenaan!
Laster @ The Terminal
Mysterieuze vogels, zo zou je Laster misschien wel het beste kunnen omschrijven. Het gemaskerde gezelschap uit Utrecht doet uiterst geheimzinnig over hun identiteit en het is nog altijd een raadsel wie er achter de maskers zitten. Wat geen raadsel is, is dat de band uiterst fijne gitaarmuziek maakt. Het trio bracht namelijk niet al te lang geleden Andermans Mijne uit waarmee ze zich opnieuw stevig op de kaart hadden gezet. Ook Roadburn moest aan het album geloven. Aan de hand van de volledige plaat kregen we portie blackmetal-gemengd, met sausjes in de smaken jazz, shoegaze en alternatieve pop. Dansen op blackmetal bleek door deze combinaties dan toch niet zo onmogelijk te zijn als we dachten, want bij Laster konden we zowel onze nek als onze beentjes flink losgooien. Andermans Mijne klonk live misschien zelfs beter dan vanaf plaat en bewees dat de groep toe is aan de volgende stap in de weg naar boven.
Habitants @ Hall of Fame
We hadden afgelopen dagen veel genre’s gehad, maar dreampop was nog niet voorbij gekomen. Gelukkig had het festival nog Habitants achter de hand om aan deze wens te voldoen. De Nijmeegse band vierde de release van nieuwste plaat Alma in een tot de nok toe gevulde Hall of Fame en liet ons op de laatste dag wegdromen naar andere planeten. Het mooie “Cod Fishing” vulde de zaal met tederheid en ook “Highways” wist de lucht in de ruimte te vullen met fijne tonen, terwijl de mierzoete dreampopklanken zich nestelden in ons brein. Habitants was het perfecte middel tegen al de duisterheid die we de afgelopen dagen ingenomen hadden en maakte onze gedachtes weer terug wit in plaats van zwart. Alma gaat een plaat worden die we dit jaar nog vaak gaan opleggen, want als het opgenomen werk hetzelfde doet met ons als de liveshow, dan lijkt het ons het perfecte medicijn tegen de sleur van het leven.
Die Wilde Jagd & Metropole Orkest
Roadburn staat om veel dingen bekend, maar dat het soms een stapje verder zet waar de meeste festivals ophouden, is een ding dat al jaren aan het boutiquefeest vastplakt. Ook dit jaar ging de organisatie ver en vroeg het Die Wilde Jagd om samen met het Metropole Orkest een stuk te combineren, om het vervolgens op de laatste dag in zijn geheel te brengen. Lux Tenera – A Rite To Joy zag gisteravond na twee jaar in opbouw te zijn geweest eindelijk het levenslicht en werd losgelaten op het publiek. Met een podium vol instrumenten en mensen brachten de twee acts samen een geheel en wisten ze met hun compositie alle ogen op hun gericht te krijgen. Alles klopte, van de simpele, maar doeltreffende geluidseffecten van Die Wilde Jagd tot aan de veelzijdigheid en strakke streken van Nederlands bekendste orkest. Breng dit heel snel op plaat uit, want er is goud in handen.
Verwoed @ The Terminal
Vooruit dan, nog een laatste albumshow. Verwoed kwam namelijk The Mother integraal spelen en zo kozen we er op de laatste dag toch nog een keertje voor om een plaat in zijn geheel te horen. Hoewel The Mother niet echt past in het kopje luchtige cakejes uit de inleiding, wilden we graag in het echt zien of de band een even hoog niveau kon halen als op de schijf. Helaas lukte dat niet een gehele show lang en liet de groep hier en daar kleine steekjes vallen die enkel gehoord werden door mensen die de plaat kennen. Desondanks was het overgrote deel van het publiek enthousiast en vermaakte zich er zeker niet minder om. Wellicht heeft het nog net wat tijd nodig voordat de nieuwigheid van de plaat volledig is ingeslepen en de live-uitvoering perfectie benadert, maar voor nu scoort de groep een ruime voldoende in plaats van een tien.
Mojo & The Kitchen Brothers @ Ladybird Skatepark
Doordat niet iedere zaal dezelfde capaciteit heeft, is Roadburn vaak aanschuiven in rijen, wachten en tegelijk hopen dat we nog net naar binnen kunnen. En hoewel we bijna het volledige festival een clean sheet hadden en overal binnen geraakten, was het helaas tijdens deathcrash een ander verhaal. Keer om alstublieft was de boodschap die we netjes opvolgden en we moesten op zoek naar vervanging. Nou wilde het toeval zijn dat het Ladybird Skatepark onderdeel van hetzelfde complex is als de Hall of Fame, waardoor we enkel de oversteek moesten maken voor een secretshow van Mojo & The Kitchen Brothers. De psychedelische rockband uit de Scheldestad nam een koffer vol met minutenlange gitaarsolo’s richting het festival mee en bracht een set, met natuurlijk debuutalbum Mojo’s Heavy Cream in de hoofdrol, die iedere toeschouwer ogenschijnlijke goed kon bekoren. Het liet het skatepark stevig schudden en de zwierende hoofden waren niet op tien handen te tellen. Ook wij konden niet stil staan en deden gezellig mee, terwijl de groep ons liet blijken dat we deathcrash niet perse nodig hadden om een fijne start van onze avond te hebben.
Fluisteraars @ The Terminal
De grootste hype van het festival was ongetwijfeld voor Fluisteraars. Het studioproject van Bob Mollena en Mink Koops kwam namelijk dit jaar voor het eerst richting Roadburn. Dat lijkt niet al te bijzonder, maar dat wordt het wel als je je bedenkt dat dit, als we de gitaarloze ambientshow van afgelopen vrijdag buiten beschouwing laten, pas hun eerste show ooit op het Europese vasteland is. En dat, dat is best knap voor een band uit de Nederlandse Veluwe. Groots werden de leden onthaald, waarna frontman Bob Mollena de leiding pakte en het publiek aanzwierde. Veel was daar niet voor nodig, want je kon duidelijk merken dat de toeschouwers hier aan toe waren. Vuistjes werden gegooid op het ritme van “De Mystiek rondom de Steen des Hamers” en hoofden bewogen op en neer op de maat van “Eeuwige Muur”, terwijl ook “Nasleep” voor de nodige bewegingen zorgde en stevig werd geapprecieerd. Jarenlang waren de batterijen aan het opladen en tijdens Roadburn kwam alle energie er in een keer uit. Fluisteraars was groots en het gevoel dat we bij iets unieks waren, voelden we in ieder vezel van ons lichaam. Dit gaan we niet meer meemaken.
The Jesus and Mary Chain @ Main Stage
Als we organisator Walter Hoeijmakers in de loop van het dag spraken en vroegen waar hij nou het meeste naar uitkeek, dan krijgen we stellig The Jesus and Mary Chain als antwoord. Jaren is het festival bezig geweest om de veertig jaar oude band richting het podium van de 013 te krijgen en dit jaar hadden ze eindelijk beet. Met een muzikale catalogus die rijkt tot ver in de vorige eeuw, kwam de band met een karrenvracht aan ervaring richting Tilburg en bewees het waarom Hoeijmakers zo enthousiast was. Iedere plaat kwam voorbij, maar de spotlight was gereserveerd voor het recente Glasgow Eyes. “The Eagles and the Beatles” was live nog een grotere ode aan de klassieke rockbands en met “Venal Joy” werd het tempo in de grote zaal stevig opgevoerd. Roadburn doet niet aan headliners, maar The Jesus and Mary Chain was de perfecte naam om boven aan de poster te hebben.
Aan iedere weg komt ooit wel een einde en het einde van de weg hebben we nu daadwerkelijk bereikt, waarna er niks anders meer op zit dan om te keren en terug richting huis te gaan. De 25ste verjaardag van het festival was er een vol met hoogtepunten en unieke gebeurtenissen, waarna het niet anders kan dan dat het in de boeken terecht gaat komen. Op naar nog eens vijfentwintig jaar ‘heavyness’!
Lees ons verslag van dag 3 hier
Lees ons verslag van dag 2 hier
Lees ons verslag van dag 0 +1 hier
