© Roadburn – David Fitt
Ondanks dat onze livereviews van Roadburn vol zitten met metalbands, is het in principe geen metalfestival. Ja, het festival wordt overspoeld met stevige gitaren en bands van het zwartste genre voeren zeker de boventoon, maar wie door die lagen heen kijkt ziet een festival dat verre van een metalfestijn is. En zo denkt de organisatie er ook over, die liever de term ‘heavyfestival’ in de mond nemen. Er wordt geen voorkeur gegeven aan metalgroepen en ze kijken niet of een act wel of niet het juiste genrestickertje bevat, maar zoeken ze acts bij elkaar die in welke vorm dan ook heftig zijn. En dat hadden we gemerkt gisteren.
Annelies Monseré @ Next Stage
Waar we op dag twee eindigden met een band van eigen bodem, starten we de derde festivaldag terug met Belgische talent. De Next Stage werd namelijk geopend door de Gentse Annelies Monseré, die het publiek in de kleine zaal van de 013 wakker mocht maken. Dat deed ze echter niet met flinke gitaren of brullende vocalen, maar met dromerige tonen en een fluwelen stem. Monseré liet ons zweven tot in de atmosfeer en liet ons met haar stem nog even dromen voordat het stevige werk begon. Hadden we iedere dag maar zo’n wekker.
Sunrot @ The Engine Room
De zaterdag van Roadburn is een dag vol contrasten. Waar we bij Monseré nog rustig werden wakker gemaakt, werd bij het tegelijkertijd spelende Sunrot juist meteen al de slaap uit onze ogen geslagen. De Amerikaanse sludgeband ging slopend te werk en met bruut geweld passeerde het The Engine Room, waar het vervolgens geen spaander overliet van het podium. Frontpersoon Lex Alex Nihilum vond het podiumgeweld wel welletjes en besloot grotendeels om de show in de eerste rijen van het publiek voort te zetten, waar diens rauwe energie volledige tot zijn recht kwam. Sunrot sloeg al vroeg op de dag genadeloos toe en speelde als een mokerslag voor de zintuigen, waarbij “Gutter” als een ervaren cagefighter diende om op het einde van de set iedereen volledig knock-out te brengen.
Agriculture @ The Terminal
Roadburn is eigenlijk verdeeld over twee terreinen. Je hebt de strakke 013, met daaromheen de Cul de Sac en V39, en je hebt het industriële Spoorzone waarin onder anderen The Terminal, Hall of Fame en The Engine Room ligt. In dit laatste gebied ligt eigenlijk ook het probleem van Roadburn. Door de industriële gebouwen en de uitstraling van de omgeving, wil de organisatie wel eens de grootte van een band achterwege plaatsen en kijkt het enkel of het aansluit in de stijl die de Spoorzone uitstraalt. Het gevolg: autoloze files tot zo ver het oog rijkt. Ook wij moesten aanschuiven om binnen te geraken, waardoor we enkel de laatste vijf minuten van Agriculture konden meemaken. Spijtig uiteraard, want in die enkele minuten wist de Californische groep stevig de zaal om te ploegen. En we snappen het, de stijl van de band ging naadloos over in het industriële van de Koepelhal, maar door de beperkte toegestane capaciteit leek het ons beter om een groep van deze grootte gewoon in de 013 te zetten.
broeder Dieleman @ Next Stage
We hadden na twee zware boterhammen nood aan een adempauze. Gelukkig hoefden we gisteren daarvoor niet ver te zoeken, want broeder Dieleman mocht zijn opwachting maken in de Next Stage. Als vervanger van de zieke John Francis Flynn zong de Zeeuw over vogels, mensen en alles daar tussenin, terwijl hij zijn gitaar rustgevend deed pingelen. Met zijn Zeeuws dialect, proefden wij telkens bij ieder nummer de zilte lucht van zijn thuisgrond en werden we bevangen door de bijna folkloristische klanken. John Francis Flynn valt moeilijk te vervangen, maar broeder Dieleman liet zien dat niks onmogelijk is en voorzag hij ons van een nieuwe lading zuurstof om de rest van de dag vol te houden. Het was wel zuurstof met een mosselsmaak, maar dat nemen we maar voor lief.
Fellatio @ Cul de Sac
Wie dacht dat de programmatie van Roadburn zelf al vol was, had nog geen rekening gehouden met het nevenevent OFFROAD. Doorheen de gehele stad organiseert Roadburn met OFFROAD gratis concerten en evenementen om de band tussen het festival en de Tilburgers te verstreken. Ook wij zijn fan van het concept en komen zo terecht in de Cul de Sac, waar Fellatio het café kwam verbouwen. Als we eerlijk zijn, kwamen we voor de naam, maar bleven we door de aparte, maar vooral werkende combinatie van donker, demin en disco. Met een stevige bas en een minimalistische drumkit liet Fellatio de kuil van de Cul de Sac flink steigeren en zette de band het publiek aan om hun beste linedance-passjes boven te halen, terwijl het daarna juist weer alle registers opentrok en onze oren liet suizen. Een aanrader!
Birds in Row @ The Terminal
Toen de zon langzaam zijn weg richting de horizon inzette en de kippen in rijen op stok gingen, was het voor ons het ideale moment om Birds in Row te checken. Op voorhand was de Franse groep door passages op Dour en Samhain al een van onze favorieten voor op het festival en stond de set met grote rode stift omcirkeld. Een actie waar we allesbehalve spijt van hadden, want tijdens de show in The Terminal werd deze opgeplakte status volledig waar gemaakt. Met een set waarin succesplaat Gris Klein van voor tot achter werd afgewerkt, liet de band weinig over van The Terminal. De sloopwerkzaamheden werden met “Water Wings” stevig ingezet en tegen het begin van “Nympheas” was de venue al volledig gestripped. Roadburn mag van geluk spreken dat de muren van The Terminal niet gestuct waren, anders konden ze misschien nog wel eens een flinke rekening verwachten.
Lankum @ Main Stage
Hoe later op de avond, hoe schoner het folk. En vooral als het folk is dat gebracht wordt door Lankum. Zonder al te veel poespas en zittend vanaf stoelen bracht het Dublins gezelschap een sterke set vol met mythische verhalen en Ierse volkslegendes. Meer dan een uur lang laat de muzikale bende ons zweven tussen hemel en aarde, dat met “The Wild Rover” meteen sterk uit de startblokken kwam. De groep bracht een cover van “Rocky Road to Dublin” zoals er niet veel kunnen en met “The Young People” kwam Lankum met het perfecte medicijn tegen de heftigheid van de dag aanzetten. Hoewel sommige instrumenten op het eerste gehoor misschien net niet al te goed in de mix liggen, komt alles tijdens de climaxen van de nummers netjes samen en krijgen we keer op keer een lading kippenvel. Mooie verrassing tussen al de heftigheid van de avond.
Cult Leader @ The Terminal
Gisteren was een albumdag in The Terminal. Naast Birds in Row die Gris Klein integraal speelde en Couch Slut die hun nieuwste You Could Do It Tonight bracht, mocht ook Cult Leader een album in zijn volledigheid brengen en mocht A Patient Man als laatste van de dag The Terminal laten vollopen. En met vollopen bedoelen we ook echt vollopen, want het was werkelijk waar koppen lopen om een plekje te bemachtigen. Na een stevig begin met “I Am Heated” en “Curse of Satisfaction”, lastte de band net als op de plaat een ademmoment in met het wonderschone “to: Achlys” en werd er vervolgens weer langzaam tempo opgebouwd met het steeds heftig wordende “A World of Joy”. Cult Leader hield vijftig minuten lang de touwtjes sterk in de handen en wist in combinatie met de flink uitgedoste lichtinstallatie van The Terminal flink te schitteren met hun duistere muziek.
Blood Incantation @ Maiu Stage
We hadden nog een optreden van Blood Incantation te goed. Eergisteren liepen we ver tegen het einde van de set pas de zaal in en zagen we welgeteld dertig seconden van de heren uit Denver, Colorado. Gelukkig voor ons spelen bands op Roadburn wel vaker dan eens een show en ook Blood Incantation was nog niet klaar op het festival. Waar het op dag twee Timewave Zero integraal deed spelen, had het op festivaldag drie een setlist vol met hun grootste hits in elkaar gestoken. En met nadruk op groot, want met slechts vijf songs in meer dan een uur had de band niet bepaald zijn kortste liedjes naar de 013 meegenomen. Met “Hidden Species (Vitrification of Blood Part 2)” en “Awakening From the Dream of Existence to the Multidimensional Nature of Our Reality (Mirror of the Soul)” kregen we twee boekwerken van nummers voorgeschoteld waar zelfs Tolkien van zal zeggen dat het best minder mocht. Toch weet de band ons tijdens de kwartier durende songs geen moment te betrappen op concentratieverlies en waren we geboeid tot aan de laatste tonen. Met Blood Incantation kregen we opnieuw een flinke boterham voor onze kiezen, maar voor een late night snack als deze zeggen we geen nee.
De derde dag van Roadburn was een ware uitputtingsslag, vol met autoloze files en sonische boterhammen. Gelukkig kunnen we voor nu de batterijen weer opladen voordat we voor de vierde en laatste dag richting de Kruikenstad gaan. Hopelijk is het voetverkeer vandaag beter georganiseerd als gisteren, maar met maar de helft van de zalen betwijfelen we nu al of we alles gaan kunnen zien wat wel willen zien.
Lees ons verslag van dag 2 hier
Lees ons verslag van dag 0 +1 hier
