© CPU – Jan Van Hecke
Al twee jaar was het wachten op nieuw materiaal van Absynthe Minded. De groep rond Bert Ostyn bewijst elk eindejaar de tand des tijds moeiteloos te doorstaan en heeft aldus haar plekje in de Belpopgeschiedenis al lang beet. Het gevaar van zoveel eer is dat we zouden vergeten dat zo’n groep tegenwoordig nog nieuw, goed materiaal kan uitbrengen. Laatste worp Riddle of the Phoenix bleef zo wat onder de radar, terwijl de band zich wel van haar meest experimentele kant liet horen. De elektronische invloeden vroegen wat aanpassing voor de fans die nog wekelijks naar “My Heroics Part One” luisteren, maar spannend bleef het wel ten allen tijde.
De intro van “Sunday Child” doet ons met haar repetitieve ritme meteen denken aan de intro van “Hell Hole”. Waar dat laatste nummer erg donker bleef, laat Bert Ostyn hier een veel warmere stemkleur horen. Een akoestisch gitaartje doet ons naar het einde van het nummer zelfs al naar de zomer verlangen. De sterkte van “Sunday Child” schuilt evenwel duidelijk in een heel sterk refrein dat ons bij de eerste luisterbeurt al doet knikkebollen. Het zijn de herhaling van dat refrein en de gedoseerde toevoeging van alle elementen (zoals bijvoorbeeld die kleine schurende gitaarsolo op het einde) die de kracht worden van een nummer dat er juist goed aan doet om nergens te willen ontploffen.
“Sunday Child” herinnert ons zowel aan het vorige album Riddle of the Phoenix als aan eerder, zomerser werk. Een combinatie waar niemand iets op tegen kan hebben.
Facebook / Instagram / Website
Beluister de singles van de week op onze Spotify.
