De kogel is door de kerk. Riddle of the Sphinx, inmiddels de zevende langspeler van Absynthe Minded, vaste waarde van ons Belgisch muzieklandschap, ziet het daglicht. Met enkele appetijtelijke platen bouwden ze een aanzienlijke reputatie op en lieten zalen in binnen- en buitenland vollopen. Na een split – die eventjes het einde van de groep leek te zijn – kwam de band in 2017 terug met een vernieuwde bezetting. Bijgevolg sloegen ze met het wel ontvangen Jungle Eyes voorzichtig een nieuwe weg in. De karaktervolle zigeunerrock maakte plaats voor moderne folk met hier en daar een vleugje elektronica. Op Riddle of the Sphinx horen we een meer hedendaagse sound, waarin ze misschien die aanzienlijke reputatie lijken te verliezen. Natuurlijk appreciëren en waarderen we artiesten die achter innovatie staan, als het de muziek ten goede komt ten minste. We smelten niet voor de nieuwe muziek zoals we dat deden voor een “Envoi” bijvoorbeeld.
Het speelse “Mixing The Medicine” bijt de spits af. We zeggen het folkgehalte vaarwel en maken plaats voor een zacht drukkende elektronische sound. Het klinkt soms zo speels dat we beginnen te twijfelen of we dit serieus moeten nemen of niet. Enkele smaakvolle gitaarlijnen proberen het nummer recht te doen maar het blijkt niet genoeg te zijn. Al snel worden onze verraste gevoelens van het vorige nummer verzoend met titeltrack “Riddle of the Sphinx”. Deze klinkt eerder zacht alsook blijmoedig, is zeker oorwormwaardig en zal ongetwijfeld de frequenties passeren.
“Easy” en “Cherry Picking” doen de zon schijnen. Er wordt een plezierig zomerig sfeertje neergezet dat erin slaagt ons te doen weg mijmeren. De frivole viool mag dan wel verleden tijd zijn, hier proeven we van de groep zijn roots. De akoestische gitaarpartijen en gekende innige leadzang brengen ons een warm gevoel van tevredenheid dat we kennen uit vorig werk en waar we als een blok voor vielen.
Graag zouden we verder drijven op deze sfeer, maar er passeren enkele nummers die evenzeer voldoen aan het verhaal van “Mixing The Medicine”. De samples en synthlijntjes wegen te zwaar. Over het algemeen klinkt de hedendaagse sound die ze nastreven drukkend alsook geforceerd. Hun charmante oprechtheid wordt gemist wanneer we tot de vaststelling komen dat de groep zijn nieuwe adem eerder kil lijkt te voelen. Desondanks zijn er ook nummers zoals “Clickbait Mermaid” en “Exception” waar we de elektronica zeer zeker wel smaken. Hier zijn de klanken beter geplaatst en gedoseerd. Deze nummers nemen ons succesvol mee doorheen Absynthe Mindeds kersverse hoofdstuk.
Enerzijds vinden we op Riddle of the Sphinx zomerige pop die harten sneller kan doen slaan; anderzijds naargeestige – eerder donkere – elektronische nummers waarin we de eens zo charmante visie van de groep niet herkennen. Absynthe Minded werd beloond voor zijn eigenzinnige sound, maar nu lijkt hij het verleidelijke pad der commerciële pop te zijn bewandeld. We houden liever vast aan de vorige gedaante.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
