Het is al van 2005 geleden dat de Belgische band Absynthe Minded haar hit “My Heroics, Part One” op de wereld losliet. Het betekende de doorbraak voor een van de grootste Belpopsterkhouders die ons land rijk is. Doorheen haar parcours kende de band ups en downs en was er zelfs even sprake van een stop. Steeds opnieuw bewees frontman Bert Ostyn een gedreven en talentvolle songschrijver te zijn en na zeventien jaar mogen we dat ook weer aanschouwen op Sunday Painter, hun achtste album alweer. Met zo’n titel hoef je niet ver te zoeken naar het gevoel dat de nummers erop teweegbrengen: zondagse lichtvoetigheid gebracht zoals enkel Ostyn en de zijnen dat kunnen. Die lichtvoetigheid heeft ook een nadeel: niet alle nummers grijpen je bij het nekvel en soms klinkt alles net dat tikkeltje te vrijblijvend. Desalniettemin vormen gedreven vakmanschap en uitstekende arrangementen de basis van alweer een prima te verteren langspeler.
Met “Jokes And Curses” schiet het album als een pijl de startblokken uit. Een aanstekelijke groove vormt de basis van een nummer waarmee de band duidelijk terugkeert naar een meer jazzy geluid. Iets waar de groep op de vorige worp, Riddle of the Sphinx, juist van leek af te stappen. Toch is er nog de nodige ruimte voor elektronica (denk daarbij aan de heerlijke bass synths die plots komen bovendrijven). Op “In The Shade” gaat het er dan weer iets minder wild aan toe. Het pianospel van Laurens Dierickx neemt ons hier mee op sleeptouw doorheen een gemoedelijke meezinger.
Ook “Natural” kent datzelfde, kabbelende elan, maar weet op het einde te verrassen door een plotselinge twist. Het is een goede vondst waardoor het nummer een speelse touch krijgt. Een speelsheid die niet aanwezig is op “My Advice”: een van de absolute sterkhouders van het album. Zeker de krachtige combinatie van klassieke en meer psychedelische elementen werkt daarbij aanstekelijk.
“Empowerment” overtuigt helaas wat minder. Zomers, met het nodige ingenieuze gitaarwerk en een prachtige boodschap? Jazeker, maar het nummer (waarbij Ostyn aan de slag ging met veldopnames van zingende kinderen) lijkt toch wat uit de boot te vallen tussen de rest en nodigt niet meteen uit tot meerdere luisterbeurten. Datzelfde kan gezegd worden over “Hot and Cool” en “Existential Garage”. Overbodig kan je de nummers niet noemen, maar de gemoedelijkheid slaat hier en daar ietwat te ver door, waardoor je aandacht soms wat verloren dreigt te gaan.
“Cancel Fest” is dan weel veel sterker. Het pakt uit met enkele prachtige composities en de nodige jazzy chaos: dit is Absynthe Minded op haar sterkst en misschien wel de meest opvallende terugkeer naar tijden van weleer. Ook “Epic Fail” doet wat het belooft: opbouwen naar een opzwepend einde waarbij hijgende gitaren een hoofdrol opeisen. Het nummer vormt het slotstuk van alweer een zeer degelijk album. Met de nodige gelaagdheid en veelzijdigheid durven Ostyn en zijn kompanen nieuwe paden in te slaan die kleurrijker zijn dan ooit te voren. Schrijven ze daarmee muziekgeschiedenis? Nee, maar dat is ook niet nodig. De band lijkt zich vooral geamuseerd te hebben en die liefde voor hun vak straalt dan ook af op de luisteraar.
Wie Absynthe Minded dit najaar aan het werk wil zien, kan de tourdata terugvinden op de website.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “My Advice”, ons favoriete nummer van Sunday Painter, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
