Fever Ray @ Koninklijk Circus (Cirque Royal): Thriller in de club

De laatste keer dat Fever Ray een Belgisch podium betrad, strandden de Rode Duivels op een bronzen medaille op het Wereldkampioenschap, huiverde Frankrijk bij het zien van een fluoricerend hesje en was een lockdown iets dat we alleen kenden van films. Om maar te zeggen, Karin Dreijer verlaat thuisland Zweden niet zo héél vaak om hun muziek aan de wereld voor te stellen. Maar nu was er een goede reden. Vijf en een half jaar nadat de artiest succesalbum Plunge op de wereld losliet, is er met Radical Romantics eindelijk een derde langspeler van Fever Ray. Een album waarvoor die overigens niet alleen samenwerkte met broer Olof (waarmee die in een ander leven elektroduo The Knife vormde), maar ook met Trent Reznor en Atticus Ross van Nine Inch Nails. Een mens zou voor minder richting de hoofdstad trekken om een album live tot leven te zien komen.

Voor we Radical Romantics aan den lijve mochten ondervinden, was het eerst nog aan Heimat om een vollopend Koninklijk Circus te entertainen. En dat was… tja, niet zo heel goed. Het duo bracht een mix van traditionele klanken en elektronica, met daarover een in het Duits, haast klagende frontvrouw. Het voelde allemaal zo bevreemdend aan, dat er, niet onterecht, een beetje gegniffeld werd rond ons. Heimats doortocht daarom meteen slecht noemen is misschien een beetje te kort door de bocht, want ergens in de chaos voelden we wel dat er een idee achter de muziek zat; iets bezwerends, dat op een manier bij Fever Ray paste. De uitvoering was er over het algemeen gewoon niet. Richting het einde kwam die er stilletjes aan wel wat door, meer specifiek toen de zangeres zich veelal richte op haar synthesizer, maar eigenlijk was het kalf al verdronken.

Dan kon Fever Ray zelf alleen maar beter doen, iets wat de artiest gelukkig met verve deed. Terwijl een eenzame straatlamp alsmaar meer oplichtte op de tonen van een angstaanjagende bas, kwamen de bandleden een voor een het podium op. Dat er een vaag anderhalf uur zou volgen, was dus eigenlijk al op voorhand duidelijk, maar dat past ook gewoon perfect bij de Zweden. Gehuld in het witte pak vanop de persfoto’s opende Dreijer helemaal alleen met “What They Call Us”, kippenvel was meteen ons deel. Het zag er allemaal al gigantisch theatraal en zelfs een tikkeltje eng uit, maar toen het nummer ook nog eens monsterlijk opende, was het hek van de dam.

Het personage dat Dreijer speelt doorheen de set is op zich het meest indrukwekkende van de hele show, maar de manier waarop die dat verwerkt in het geheel zorgt ervoor dat een concert van Fever Ray veel meer dan ‘zomaar muziek’ is. Waar “New Utensils” het tempo al wat meer de hoogte in trok, was het “When I Grow Up” dat het totaalbeeld in volle glorie tentoonstelde. Samen met hun twee (backing)vocalisten/dansers, kregen we “Thriller”-achtige taferelen te zien die iedereen opslorpten in de wazige wereld van de Zweden. Dreijer had met andere woorden het Koninlijk Circus in hun greep en zag daarom hun kans om alle kanten van het podium op te zoeken. Geen woorden, enkel intrigerende, angstaanjagende en soms vrolijkere blikken en bewegingen; meer had de artiest niet nodig om een connectie met het publiek te maken.

Cool was ook dat de bandleden – eentje met een prachtige zonnekroon en eentje met een lichtgevende wolk op het hoofd – er vaak voor zorgden dat de nummers in elkaar overliepen. Het zorgde ervoor dat het tempo nooit uit de set ging, maar ook dat er een paar leuke intermezzo’s waren. Rechterhand Helena Gutarra zweepte het publiek bijvoorbeeld hevig op met haar outfitwissel, wat de set achteraf gezien naar een nieuw niveau tilde. Terwijl Dreijer rozen de zaal ingooide, voelden we aan alles dat de elektriciteit die in de lucht hing een pak intenser werd. Toen de drie voor “Shiver” bovenop een rode spot kropen, was een warme rilling zeker op zijn plek. Het daaropvolgende “Kandy” zou, samen met voorgaand nummer, met wat slechte wil weliswaar als een ietwat saaier tweeluik omschreven kunnen worden, maar Fever Ray had iedereen intussen zo opgezogen in hun wereldje, dat het eigenlijk vooral heel meeslepend was.

Het was dan ook geen verrassing dat het tempo hierna een flinke boost kreeg. Dreijer werd voor “Even It Out” geflankeerd door twee keytars, waardoor we even in een strakke artrockwereld terechtkwamen, maar daarna barste het feestje helemaal los. Met een tegendraadse beat trok “An Itch” de dansvloer open, waarna de drie in een trosje over het podium gleden om zo oogcontact te maken met de eerste rijen. Het startschot van een reeks knallers zo bleek, want met “I’m Not Done” kregen we een volgend hoogtepunt op ons bord. Het nummer vloeide over in de “Still Not Done”-remix, waardoor stilstaan niet meer tot de opties behoorde. De drop van het daaropvolgende “Carbon Dioxide” trok die lijn door, al ontplofte de boel pas een volgende keer op “Now’s the Only Time I Know”. De tientallen blacklights kregen in combinatie met een roodflikkerende backdrop een psychedelisch effect en ook Dreijer zelf deed daar met hun angstaanjagende choreografie een schepje bovenop. Wauw.

“Tapping Fingers” leek het tempo er dan even uit te halen, maar het bleek achteraf gezien de ideale manier om de rode loper uit te rollen voor afsluiter “If I Had a Heart”. Na een soort cultgebed rond de straatlamp bleek die laatste, ondanks dat het nummer geen orgelpunt kent, het ideale einde van een gigantisch vage, maar o zo intense trip. Dreijer liep richting het licht, maar hun band bleef doorgaan. Zo lang, tot de begintonen van “Coconut” door het Koninklijk Circus weerklonken. Het drietal was overigens plots gekleed in vuilzakachtige regenponcho’s, wat het allemaal nog een tikkeltje specialer maakte. Achteraf gezien was de bisronde misschien zelfs overbodig, maar langs de andere kant ook een goede afsluiter van een avondje in de cult van Fever Ray.

Anderhalf uur lang namen Karin Dreijer en hun band het Koninklijk Circus mee in hun intense wereld vol mysterie, donkere beats en vage choreografieën. Het zou ons niet verbazen mochten er meerdere mensen in het publiek af en toe een angstig gevoel hebben gehad, maar dat zou ook alleen maar bevestigen dat de act van Fever Ray helemaal geslaagd was. Zonder een woord te zeggen – na het laatste nummer kreeg de zaal vanop het podium een applaus en een glimlach – toonde de Zweedse artiest dat muziek zoveel meer is dan ‘geluid’. Het is een leefwereld, waarin beeld, passie, theater en geluid tot een perfecte symbiose komen. Bij Fever Ray ziet dat er vaak gigantisch vaag uit, maar dat maakt het bij deze act alleen maar cooler.

Fever Ray speelt op vrijdag 30 juni in de KluB C op Rock Werchter.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

What They Call Us
New Utensils
When I Grow Up
Mustn’t Hurry
Triangle Walks
To the Moon and Back
Shiver
Kandy
Even It Out
An Itch
I’m Not Done
Carbon Dioxide
Now’s the Only Time I Know
Tapping Fingers
If I Had a Heart

Coconut