Het is ondertussen acht jaar geleden dat Fever Ray haar eerste soloplaat uitbracht. Met het zelf getitelde Fever Ray zorgde ze voor één van de muzikale hoogtepunten van 2009. Karin Dreijer Andersson is in die acht jaar echter niet blijven stilzitten. Zo bracht ze met haar band The Knife twee volwaardige albums uit. De hoop op een nieuwe Fever Ray plaat was groot, maar de kans dat dit zou gebeuren leek met de jaren kleiner. De plaat, die voorlopig enkel via streamingdiensten te beluisteren valt, kwam dan ook uit de lucht vallen omdat deze niet werd aangekondigd. Desalniettemin ontvangen we Plunge met open armen.
Als je had verwacht dat Plunge een kopie van haar eerste plaat zou zijn, dan zal je wel even schrikken bij het horen van de openingstrack “Wanne Sip”. De duistere, ondergrondse synths van weleer hebben deels plaats gemaakt voor stevigere, uptempo beats. Ook de zang neemt een prominentere rol in, daar deze vroeger wat meer naar de achtergrond werd gedreven. Fever Ray blijft wel trouw aan zichzelf, maar er is een positieve evolutie merkbaar en dat kunnen we alleen maar toejuichen. “Mustn’t Hurry” is dan weer een typisch Fever Ray nummer. Het trage tempo die aangegeven word door langgerekte duistere synths, zijn typerend voor haar muziek. De zang klinkt dan weer ongedwongen en dromerig. Het Zweedse accent van Karin Dreijer Andersson leent zich wonderwel perfect voor deze muziek. Het zorgt voor een extra portie mysterie.
Dat gek zijn niet altijd geniaal is, daar zijn we het over eens. Maar Fever Ray bewijst na twee nummers alvast het tegendeel. “A Part Of Us” gaat dan ook gewoon verder op hetzelfde elan. Een bevreemdend en complex nummer dat voorzien is van een niet alledaagse songstructuur. De stevige beats op “A Part Of Us” zaaien wel wat verwarring. We kunnen ons dan ook inbeelden dat de chaos van dit nummer niet bij iedereen goed ontvangen zal worden. Zo zijn “This Country” en “An Inch” in hetzelfde bedje ziek. Telkens nummers die ons met gemengde gevoelens achterlaten.
Met “To The Moon And Back” draait Fever Ray er geen doekjes om. Haar eerste single is vooral tekstueel een memorabel nummer. Zo spreekt ze de profetische woorden “Your lips, warm and fuzzy/I want to run my fingers up your pussy!”. Hier is een duidelijk feministische insteek te merken. Niet tegenstaande een heerlijk hyperkinetisch nummer, dat we niet meteen hadden verwacht van Fever Ray.
Wat Fever Ray zo sterk maakt, is dat zij steeds weer een aanhoudende spanning weet te creëren. Net alsof er elk moment iets ingrijpends gaat gebeuren. De clue is nu net dat er uiteindelijk niets spectaculairs gebeurt, maar ondertussen is het puntje van onze stoel wel lekker warm geworden. De nummers “Falling”, “Red Trails” en “Plunge” zijn daar prachtige voorbeelden van.
Plunge is een echte aanrader en lost de hoge verwachtingen grotendeels in. Fever Ray geeft ons een inkijk in haar donkere ziel, maar het gemoed van de plaat is duidelijk iets vrolijker in vergelijking met haar debuutplaat. Naast de gekende trage, mysterieuze synths, valt de nieuwe insteek om meer uptempo beats te gebruiken zeker in de smaak. Zo lijken de mogelijkheden van Fever Ray een stuk verder te reiken dan aanvankelijk gedacht. De plaat verveelt op die manier ook geen seconde. Met Plunge bewijst Fever Ray nog maar eens dat ze niet afwijkt van haar eigenzinnige koers binnen de elektronische muziek en daar hebben we alleen maar bewondering voor.
