InstagramLiveRecensies

The Comet is Coming @ Ancienne Belgique (AB): De rave voor het einde der dagen

© CPU – Senne Houben

De moderne, Londense jazzscène heeft met de jaren heel wat klinkende namen voortgebracht, maar die van Shabaka Hutchings is tot wijd en zijd in de muziekwereld te horen. De saxofonist en bandleader stak het grootste deel van zijn creatieve macht achter het jazzquartet Sons of Kemet en heeft, zoals zovelen in die wereld, wel een handvol zijprojectjes om de creatieve drang tussen albums door te bevredigen. Zo ook deze The Comet is Coming, dat zichzelf altijd wel als iets losser, meer casual en vooral spacey geprofileerd heeft dan die vooruitstrevende afrojazz.

Deze apocalyptisch klinkende uitlaatklep vormt Hutchings samen met drummer Max Hallett en analoge toetsenist Dan Leavers. Ze hebben deze uitverkochte grote zaal in de Brusselse Ancienne Belgique waarschijnlijk voor een deel te danken aan een hoogst succesvolle passage op Couleur Café vorige zomer, waar het trio een van de hoogtepunten was en zo dus een heleboel nieuwe fans voor zijn kar heeft kunnen spannen. Sindsdien brachten de Britten ook hun derde plaat uit, Hyper-Dimensional Expansion Beam, die ze hier kwamen voorstellen.

Nigeriaans-Britse slam-poëet Joshua Idehen mocht het concert openen en is niet zomaar een naam, of toch niet voor de groep die nog moest volgen. Beter zelfs, Idehen is de enige stem die ooit al te horen viel op een album van The Comet is Coming. De spoken word-artiest zou je misschien ook een conscious hiphopper kunnen noemen, als je ‘conscious’ in koeien van letters schrijft, en ‘hiphop’ in het soort letters die te vinden zijn onderaan belangrijke contracten. De teksten van Idehen zijn enorm krachtig en spreken de gebroken mens in ons allen aan op een manier die tegelijkertijd universeel en toch persoonlijk aanvoelt. De muziek onder de woorden, echter, evenaart die kracht niet. Het is te zeggen, we zijn eerder geneigd een gedichtenbundel te kopen van de charismatische, goedlachse man, dan een album. Het laatste participatieve nummer was zeker een hoogtepunt, maar Joshua Idehen blijft als voorprogramma wel wat bizar als je weet wat komen zou. Het was alsof we de bijsluiter van een doos Dafalgan van a tot z lazen, alvorens toch twee lsd-pillen te nemen.

© CPU – Senne Houben

Onder zwaar trillende synths zette The Comet Is Coming een initieel lange, onsamenhangende intro in voor de opener “CODE”, vooraleer een club-beat van Leavers (voor de gelegenheid omgedoopt tot Danalogue) toch wat structuur bracht. Ondanks (King) Shabaka’s galmende en vluchtige riffs op saxofoon was dat openingsnummer toch niet iets al te uitbundig of explosief, maar eerder verkennend. Hetzelfde gold voor “TECHNICOLOUR”, met iets luchtigere synths die op een of andere manier klonken alsof ze achterwaarts werden gespeeld.

De brandende synths en het rotsvaste tempo van drummer Hallett (Betamax, voor de nieuwsgierigen) maakten van “Summon the Fire “ het eerste echt dansbare nummer. Hutchings versterkte dit door met zijn karakteristiek lichtjes schelle timbre op saxofoon moeiteloos over te gaan van kriskrassende solo’s naar groovy, maar nog niet minder felle, kreten. “Blood of the Past” reikte net wat dieper en verlaagde het register van de instrumenten. Hutchings hield zich wat meer afzijdig, al viel op dat dit nauwelijks voor een gat in de instrumentatie zorgde. Hallett en Leavers breidden simpelweg hun instrumentale wereld uit, slorpten mekaar op en vulden zo de ruimte. Al kon enkel een hoogdravende solo van Hutchings het expansieve gewicht van zo’n nummer terug vervolledigen.

© CPU – Senne Houben

Cringy podiumnamen ter zijde, “Journey Through the Astroid Belt” en “March of the Rising Sun” zijn ook het vernoemen waard, al is het maar voor de new agey-songtitels. Gevoelsmatig dekten die wel verbazingwekkend vaak de lading, ongeacht de ruimtelijke clichés. Het is sowieso wat moeilijk clichés te vermijden, aangezien het hier een deel is van de aantrekking. The Comet is Comings muziek is dan ook zo uitdijend, dat het alleen maar naar boven kán gaan. Het geheel van opstijgende synths, langdurige solo’s en buitenaardse soundscapes dreigde af en toe op een golflengte te belanden die uiteenviel, maar voor dat gebeurde, werd er iets meer dansbaar voorgelegd. Al was het maar een beat die even goed in een ondergrondse bunker of verlaten fabriekshal tijdens een rave te horen zou kunnen zijn.

Op “Final Eclipse” werd er wat voorzichtiger opgetreden, met een lichtvoetigheid die toch ook wat robuuster werd. Hutchings benadert bombast sowieso met een niet te evenaren koelte. “Birth of Creation” onderstreepte een van de meeste toonaangevende contrasten in de muziek van The Comet is Coming: de analoge synths, zo gegrond in de sound van de seventies en eighties, die samen met het eeuwenoude instrument, de saxofoon, toch zo vitaal, modern en avontuurlijk kan klinken. Met zo’n magistraal saxofoonspel als dat van Hutchings dwing je echter een succesvol samenspel gewoon af.

© CPU – Senne Houben

The Comet is Coming heeft de gave om tegelijkertijd aan een verslindend en toch lang uitgerekt tempo te spelen. “ATOMIC WAVE DANCE” leek eerst een iets meer rechtstreeks nummer te zijn, vooraleer Hallett aan een lange drumsolo mocht beginnen. “PYRAMIDS” was een van de meest cerebrale en expansieve songs met rommelende synths die dusver onbekende stukken van het brein wist te kietelen. Een uur en drie kwartier deed The Comet is Coming over elf nummers. Elf, want tien zou toch maar een onbevredigend rond getal zijn geweest voor een groep als deze. Het encore (en een korte terugkeer van voorprogramma Idehen op “Imminent”) was dan ook een staving van zijn kwaliteit die de groep al lang niet meer hoefde te leveren. Niet dat dat er toe deed, noem het bewijsdrang.

Shabaka Hutchings is een van de meest doorwinterde moderne jazzmuzikanten die er op deze aarde rondloopt en versterkt simpelweg iedereen die rond hem speelt. Of het nu de aanstekelijke, spacey synth-loops zijn van Leavers of het expressieve spel van Hallett, de chemie tussen de drie is waterdicht. Geen greintje ruisend lek of clashend ongemak te vinden. The Comet is Coming is en blijft een woordeloze gigant van de muzikale space age.

Facebook / Instagram / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

177 posts

About author
guess this must be the place
Articles
Related posts
InstagramLiveRecensies

Cymande @ Ancienne Belgique (AB): Muziek is dé boodschap

Na ruim een halve eeuw krijgt Cymande eindelijk de waardering en erkenning die ze eigenlijk al van meet af aan hadden verdiend….
InstagramLiveRecensies

Kid Kapichi @ Ancienne Belgique (AB Club): Rauw & ongestoord

‘Music scene is crazy, bands start up each and every day’; zong Pavement op “Cut Your Hair”. De visionair Stephen Malkmus had…
InstagramLiveRecensies

Declan McKenna @ Ancienne Belgique (AB): Mist in de bergen

De vonken die Declan McKenna al jaren op zijn thuisland loslaat, lijken maar niet te willen overslaan op het Europese vasteland. Dat…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.