Alex G @ Trix: De schalkse singer-songwriter

Het is een beetje alsof Alex G altijd in ons leven is geweest. De man heeft dan ook al een rijke carrière van bijna vijftien jaar. In 2010 verscheen zijn debuutalbum en sindsdien werd hij door heel wat indieliefhebbers op handen gedragen. Met de switch naar het label Domino in 2015, een intermezzo als (Sandy) Alex G tussen 2017 en 2022 en een prachtplaat God Save the Animals vorig jaar, heeft de Amerikaan muziek genoeg om een publiek te entertainen. Meer nog, hij heeft zelfs een bescheiden TikTok-hit. Op die manier was de grote zaal van Trix gevuld met meerwaardezoekers en hitjeszoekers, een unieke mix.

Ook Momma bracht vorig jaar een heel erg leuke plaat uit en we waren dan ook verheugd dat we het eens in een live context konden horen. De muziek van het viertal leunt wat bij The Breeders aan, vooral door de invloed van grunge en natuurlijk de rauwe, vrouwelijke vocals. Hierdoor kregen we een halfuur lang fuzzy gitaren in een blender gestoken. Toch misten we net nog een beetje meer power en durf, maar dat komt goed als er wat gewerkt wordt aan de set. Het voelde bij momenten te braaf aan, vooral bij een song als “Rockstar” dat gewoon moet knallen. Naarmate de set vorderde, kwam de sound er wel iets beter door en zeker toen we zagen dat er meerdere stemmen waren alsook dat de instrumenten goed werden uitgewisseld, konden we niet anders dan het talent omarmen.

Eens de vier mannen van Alex G op het podium stonden, begon een bandje met een robotachtige stem ons als het ware te verwelkomen. De band speelde de muziek nog niet mee totdat er een piano in het geheel werd gemengd en Alex G’s stem onder de autotune de wereld probeerde te veroveren. Nadien kroop hij achter zijn gitaar en zette hij het frivole “Runner” in. De donkere sfeer van zonet verscheen voor een heerlijk zonnetje en we zagen het publiek ook opfleuren. De single uit God Save the Animals is duidelijk al een publiekslievelingetje en dat merkten we.

Alex G speelde op één nummer na bijna alle songs uit die laatste plaat. Twaalf nummers dus die zich al centreerden in het deel van de set voor de bisronde. Daarbij werden dan nog eens vijf uit de platen als (Sandy) Alex G gebruikt en twee iets oudere. Het is duidelijk dat de nadruk op de nieuwe Alex G lag en dat smaakte wel. Zo hoorden we bij “Judge” en “Ain’t It Easy” hoe de zanger naast songwriter ook heel stevige riffs kan bovenhalen. Het fuzzpedaal werd door de medemuzikanten guitig ingeduwd, wat de volledige set van een stevige body voorzag.

Op die manier werden veel songs van Alex G opgebouwd. Het begon allemaal zeer luchtig met een mooie stem en subtiele gitaar, om dan uiteindelijk toch naar een episch einde toe te werken. Dat trucje kon hij natuurlijk niet blijven overdoen en bij “Kicker” kroop hij voor een instrumentaal intermezzo achter zijn piano. Het brak een beetje de set, maar met “Brick” werd dan alles uit de kast gehaald om een noisy stuk in de set te brengen. Er werd ruig geschreeuwd en hierdoor leek het soms alsof Alex G zichzelf niet volledig onder controle had, maar niets bleek minder waar. Ook het experimentele “Horse” breidde hij hier vlotjes aan waardoor het leek alsof we plots in een vreemd geluidslaboratorium waren beland.

Om te praten met het publiek had Alex G niet veel tijd. Hij praatte wel voortdurend met zijn band om de perfecte sound te krijgen. Slechts na het zevende nummer werden we verwelkomd. De set ging dan ook als een sneltrein vooruit waardoor we nooit tijd hadden om op adem te komen. Dat stoorde evenwel niet, want op die manier ging Alex G zeker niet vervelen. Het tweede deel van de set na dit noisy intermezzo was er eentje die toch wat gas terugnam. Geen gitaarsolo’s of fuzzgitaren meer, maar gewoon rust. “Blessing” speelde nog met fluisteren en feedback, maar “Immunity” was een prachtig, breekbaar nummer achter de piano. Even leek het zelfs alsof Bon Iver hier stond door het grote aantal autotune. De singer-songwriter in Alex G kwam duidelijk in dit deel van de set naar boven, wat ervoor zorgde dat we konden wegdromen.

Met “Miracles” hoorden we een nummer waarbij de tekst heel boeiend verteld werd en nadien kregen ook de drie bandleden van Alex G een introductie. Uiteindelijk was het einde van de reguliere set weggelegd voor het prachtige “Forgive”, ook de afsluiter van zijn laatste album. De song mixte americana met wat gitaarsolo’s en vatte zo perfect samen wat we voordien al hoorden. De man kan namelijk prachtige songs maken vol aanstekelijkheid, doordachte melodieën en prachtige teksten, maar hij kan evengoed heel absurd en experimenteel te werk gaan. Hier mixte hij dat zonder dat het maar een seconde stoorde.

Dat absurde kwam in de bisronde wel meer naar voor. Nadat we “Heaven” van Los Lonely Boys te horen kregen toen de band het podium verliet, werd het publiek alleen maar uitzinniger. Uiteindelijk kwam Alex G het podium op met de vraag wat de zaal nog wilde horen. Natuurlijk was dat “Mary” en dat werd dan ook als eerste bisnummer wild onthaald. Iedereen zong het uit volle borst mee en de zaal ging helemaal uit zijn dak waarbij iedereen goed in het rond danste op de leuke muziek.

De toeschouwers waren gedurende de volledige set eigenlijk best aandachtig geweest en bewogen altijd gezapig mee met hun hoofd of lieten zich volledig gaan als er een climax aankwam. Het zorgde ervoor dat we zagen hoe iedereen vol concentratie genoot van de heerlijk eerlijke muziek van Alex G. Nadat hij dan nog wat nummers uit het publiek aanhoorde en moest zeggen dat hij niet nog een keer “Mary” zou spelen, koos hij uiteindelijk zelf om te eindigen op zijn piano met “Crab” uit zijn debuutalbum. Op die manier was de cirkel van zijn carrière op het podium ook rond en kon iedereen na anderhalf uur genieten naar huis met alweer een boeiend concert op hun conto.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

S.D.O.S
Runner
Hope
No Bitterness
After Ur Gone
Judge
Ain’t It Easy
Mission
Kicker
Brick
Horse
Blessing
Immunity
Early Morning Waiting
After All
Cross the Sea
Gretel
Miracles
Forgive