© CPU – Senne Houben
In 2021 besloten vier gezapige jongeheren uit het Gentse de koppen bijeen te steken en kwamen ze met hun debuutsingle “What Is Your Name” naar voor onder de noemer The Muttons. Dit kon ons enorm smaken en enkele maanden later breidden ze daar een vervolg aan met opvolger “Eating U“. Beide singles sloegen aan, maar het duurde toch tot het voorjaar van 2023 voor we meer materiaal voorgeschoteld kregen. Dit kwam er in de vorm van debuut-ep Somebody Else en het is dan ook net deze nieuwe plaat die The Muttons gisteren kwam voorstellen in een uitverkochte Charlatan in Gent.
Als voorprogramma stonden de even gezapige vrienden van WEBSTEK op de planning. De zeskoppige band uit de Kempen maakt muziek voor iedereen ‘van aardling tot marsmannetje’ en die ietwat buitenaardse sfeer vind je zeker terug dankzij de elektronische geluiden die doorheen alle nummers hangen. De mannen van WEBSTEK vlogen er meteen in met “Zoomcrush” en wisten hiermee ook de zaal in te pakken. Het gebeurt niet vaak dat een zanger verkleed als flamencodanser, een gitarist als wielertoerist en een bassist als brandweerman erin slagen moshpits te laten ontstaan. De sfeer zat er duidelijk goed in en WEBSTEK kreeg de zaal meermaals aan het dansen. Met afwisseling tussen stevige gitaar, mechanische geluiden, screamo en soms ook wel een gezonde portie autotune werden de nummers snel aan elkaar gebreid, maar dat zorgde ervoor dat we een vlotte set kregen. Met een zuivere stem en ludieke teksten à la Willy Organ wist WEBSTEK ons goed op te warmen voor de hoofdact.
© CPU – Senne Houben
Als een ware piraat werd zanger Merlijn Goddeeris van The Muttons op een rubberbootje binnengedragen terwijl “The Phantom of The Opera” door de boxen weergalmde. Eerst konden we niet goed de connectie tussen WEBSTEK en The Muttons vinden, maar eens we dit tafereel aanschouwden, wisten we meteen dat deze twee bands uit hetzelfde laken een broek maakten. Vanaf de eerste noot zat de sfeer er overduidelijk goed in en waren de jongens klaar om zich te smijten. Het viel op dat ze al een duidelijke fanbase hebben opgebouwd in Gent en dat vertaalde zich niet enkel in de ticketverkoop, maar ook in het feit dat elk nummer luidkeels meegezongen werd door het publiek. Dat is op zich een enorme prestatie voor een toch wel jonge band, waarvan de debuut-ep nog geen week oud is. Het werd dus al snel duidelijk dat de mannen gisterenavond niets mis zouden kunnen doen voor hun publiek.
De hele show kregen we wel duidelijk het gevoel waar The Muttons naar toe willen met hun muziek en dat is hun eigen vertolking van nineties grunge en postgrunge. Met de lange haren van Goddeeris en rock attitude van heel de band was het duidelijk dat ze hun pap haalde bij het grunge-icoon bij uitstek Kurt Cobain en bijgevolg de immers populaire Nirvana. Soms kregen we dan ook wel het gevoel alsof het publiek zich waande in een ware “Smells Like Teen Spirit” vibe. De grootste verrassing van de hele set was misschien toch wel de cover van Billie Eilish’ “Happier Than Ever”, waarmee het gillen in de zaal meermaals de geluidsbarrière doorbrak. Het was daarmee niet de meest zuivere versie en het publiek zag er geen probleem in om luidkeels de teksten over te nemen.
© CPU – Senne Houben
Als er één iets duidelijk was, was het dat de mannen van The Muttons weten hoe ze een show moeten verkopen en energie hebben van een heel leger Duracelkonijnen. Dat enthousiasme en overschot aan energie speelde hen jammer genoeg wel parten op regelmatige basis. De vocals waren bijvoorbeeld bij “Flowers” niet altijd even scherp, zuiver of zelfs in enige zin verstaanbaar en dat was iets wat we toch bij meerdere nummers zouden horen. De mompelgeluiden die we wel vaker terug vinden bij grunge en postgrunge waren wel degelijk meer dan aanwezig, maar het maakte dat het geheel wat chaotisch overkwam. Waar de vocals het af en toe lieten afweten, was er wel een goede consistentie van kwaliteit van het instrumentale deel. De mannen hebben duidelijk onder de knie wat het grunge en postgrunge genre inhouden met de stevige gitaren en krachtige drums en kunnen die sound dan ook goed weerspiegelen.
Erg veel materiaal kan er nog niet naar voor gebracht worden, gezien de band hun ep nog maar net uit is en toch werden we al getrakteerd op een nieuw nummer. Hierbij werd er gekozen voor een eerder rustigere en melancholische grungesong, wat het direct een heel ander gevoel geeft dan hun reeds uitgebrachte muziek. De titel kregen we niet mee via de bindtekst, wat ook wat een rode draad doorheen de hele set was. Goddeeris poogde meerdere keren de conversatie aan te gaan met het publiek, maar we kregen het gevoel dat de mannen toch wat overweldigd waren en hierdoor vaak zelf de draad kwijt waren. Het gelach en gemompel tussen de nummers door zorgde niet echt voor een cohesie waardoor het geheel ietwat rommelig overkwam. Na een tiental nummers en een ‘afscheid’ kregen we nog een bisronde, die vreemd genoeg bestond uit één voornamelijk instrumentaal nummer en daarmee kwam de drukke set tot zijn einde.
© CPU – Senne Houben
Dat The Muttons weten waar ze naar toe willen, dat is duidelijk. Met hun eigen sound en attitude wisten ze er een geslaagde grungesfeer te geven en hiervoor was de Charlatan de perfecte locatie voor hun release. Dat ze een jonge band zijn die nog veel te leren heeft, was ook duidelijk. Het potentieel, de muzikaliteit en kracht is er zeker, zoals we mochten aanhoren op Somebody Else, maar het zal nog wat goed oefenen worden voor dit volledig in een livecontext kan vertaald worden. De energie die de mannen afgeven, is aanstekelijk en zorgde ervoor dat ze heel de zaal meekregen, maar op muzikaal en dan voornamelijk vocaal vlak waren we toch wat teleurgesteld en kunnen we enkel maar hopen dat ze nog meer groeien.
Op zaterdag 1 april kan je The Muttons nog eens aanschouwen voor een gratis concert in het Snuffel Hostel in Brugge. Ook onze Noorderburen kunnen genieten op 9 april op Geleen Calling in De Reunie.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
