InstagramLiveRecensies

Fuzz @ Trix: Overuren voor het fuzzpedaal

© CPU – Mathias Verschueren

Dat Ty Segall bijna jaarlijks een bezoekje brengt aan ons land, is een feit. Toch was het met zijn band Fuzz maar liefst acht jaar geleden dat hij nog eens langkwam. Een welbepaald virus stak er een stokje voor en nu kon de band drie jaar na datum toch hun derde album, III, komen voorstellen aan het Europese publiek. De eerste halte op die Europese tour was er meteen eentje waar wij bij waren, want die vond plaats in Trix in Antwerpen. De grote zaal was net niet uitverkocht, en zag hoe het drietal hun gitaren liet ronken en van de ene jam in de andere terechtkwam.

Openen mochten de staatsgenoten van Hooveriii. Hun muziek bestond voornamelijk uit psychedelische sounds, met invloeden van americana en natuurlijk ook de garagerock. Ondanks dat de bandnaam wordt uitgesproken als ‘Hoover Three’, stonden ze toch met zijn vijven op het podium. Dat gaf hun muziek wel de nodige panache en zorgde er ook voor dat alles erg rijk klonk. Met leuke gitaarsolo’s, fijne melodieën en vooral een bepaalde energie, wisten ze het publiek al heel snel te overtuigen. Een nummer als “See” werd op die manier erg smakelijk ontvangen.

© CPU – Mathias Verschueren

Stipt om 21 u. kwam Ty Segall samen met Chad Ubovich en Charles Moothart het podium op. In dit project zit Segall achter de drums, draagt Ubovich een basgitaar en doet Moothart alles met de gitaar. We konden al meteen horen bij opener “Let It Live” dat we hier niet zomaar een concert, maar een beleving zouden meemaken. Het publiek was ook redelijk hevig en liet geen moment onbenut om zich volledig te smijten. “Loose Structures” was hiervoor het kruidvat en al snel ging iedereen, misschien iets te agressief, te keer.

Fuzz improviseerde er live lustig op los. Iedere song ontstond uit een rustige jam die eerst de gitaren en drums rustig liet opwarmen. Het was pas wanneer het fuzz-pedaal werd ingedrukt en de vettige gitaren zegevierden, dat alles iets meer gestroomlijnd werd. Toch was dat niet altijd het geval, want we kregen een resem aan gitaarsolo’s, drumsolo’s en zelfs bassolo’s. De band genoot van op het podium te staan en iedereen verdiende dan ook zijn streepje aandacht.

© CPU – Mathias Verschueren

Visueel werd alles redelijk sober gehouden, al mocht de lichtshow er toch wezen als versterkende factor. Telkens Fuzz uit zijn gezapige jams ontwaakte, gingen de lichten ook iets wilder in het rond swingen. Dat maakte dat ook het publiek makkelijker opgefokt geraakte, en zo kregen we uiteindelijk van begin tot eind springende toeschouwers te zien en een moshpit die nooit leek uit te doven.

Toch zijn er altijd risico’s bij echt jammen, want zo was er even een foutje bij het begin van “Rat Race”. Moothart was niet mee met zijn gitaar, maar dat deerde Segall niet. Die begon gewoon opnieuw alsof er niets gebeurd was. Het toonde nog maar eens aan dat Segall hier de grote bandleider was die iedereen meenam. Hij was de metronoom en hij was ook de enige die bepaalde welk nummer werd gespeeld. Naast Segall sprak ook Moothart het publiek eens aan, al bleef het allemaal redelijk sober en werd de focus op het muzikale gelegd.

© CPU – Mathias Verschueren

Het sterk drumwerk was daar één grote factor in, want wat Segall op zijn drum uitvoerde, was met een verschroeiende kracht. Ook Moothart kon zijn gitaar helemaal laten doen wat hij wilde, al was hij betoverd door zijn krachtige vingers. Het maakte dat er altijd iets boeiend gebeurde in de set van Fuzz en aan power was er zeker geen gebrek. “Pipe” was zo nagenoeg een thrashmetalsong dat met Ubovich aan de vocals nog iets extra’s met zich meebracht. Het was beenhard en de mensen gingen wild aan het headbangen.

Ook de wisselwerking tussen de drie stemmen bleek een uitstekend punt binnen de songs van Fuzz en op die manier viel er altijd wel iets te beleven. “What’s In My Head” bleek uiteindelijk nog steeds het meest gekende nummer te zijn en werd luidkeels meegebruld door iedereen in de zaal. De tent ging nog eens wild om nadien met een furieus bisnummer “Time Collapse II / The 7th Terror” de grootste moshpit van de avond te laten eindigen. Fuzz deed wat we konden verwachten, en dat was snedige garagefuzz brengen zonder compromissen. Zo hebben we het graag.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram vind je er nog veel meer!

3722 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
InstagramLiveRecensies

STONE @ Trix: Eén grote moshpit

Sinds 2020 vertolkt STONE naar eigen zeggen ‘de ondergrondse stem van de verloren jeugd’. Die stem vertalen ze in een mix van…
InstagramLiveRecensies

Ploegendienst @ Trix (Club): Mokum hard

Nederpunk zit weer in de lift. Het genre regeerde in de vorige eeuw de undergroundscene en kende vooral in de jaren zeventig…
LiveRecensies

Ski Mask The Slump God @ Trix: Open it up

SoundCloud-rap sterft stilaan uit. Wat in 2017 nog het dominante subgenre was in moderne trapmuziek valt vandaag de dag nog nauwelijks te…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.