Het zal je maar overkomen. Je werkt jaren lang toe naar een debuutalbum en dropt hier en daar uitstekende singles. Wanneer de dag eindelijk aanbreekt waarop je die eerste plaat boven het doopvont mag houden, zit de hele wereld net enkele weken in een complete lockdown. Dan zit je met een kind dat schreeuwt om aandacht en kan je het in de komende twee jaar op slechts een handjevol festivals aan de wereld tonen. Toegegeven, je kan dit over zowat elke band zeggen die debuteerde in het voorjaar van 2020, maar na veelbelovende shows op onder andere Eurosonic Noorderslag en in de Botanique zag de Britse band Sorry de buzz rond hun uitstekende debuut 925 drastisch gekortwiekt. Droegen ze op het podium nog een stoïcijnse blik en leken ze de belangstelling van zich af te zetten als water van een eend, dan gaf de pandemie wel een fikse knauw in hun zelfvertrouwen.
Toch zat de band rond jeugdvrienden Asha Lorenz en Louis O’Bryen niet stil. Ze gooiden twee volumes van hun oude Home Demo’s uit 2017 en 2018 op Spotify, brachten een kort maar krachtige ep Twixustwain uit en speelden één bizarre show in hun stamclub The Windmill in Brixton (die ze dan ook prompt uitbrachten als livealbum). Dat die club ook kleppers als black midi, shame en Black Country, New Road tot hun gasten mag rekenen, toont meteen al in welke klasse Sorry probeert te spelen. Al is het door een gebrek aan liveoptredens voor de nieuwe promovendus moeilijk om in te schatten hoever ze staan en welke songs het goed doen bij hun publiek. Hun tweede langspeler Anywhere But Here is dus niet echt de sprong die je zou verwachten, maar eerder een schuchter stapje voorwaarts.
‘And I think to myself, what a wonderful world’, zongen Lorenz en O’Bryen twee jaar geleden in “As The Sun Sets”, het meest melancholische brokje van hun uitstekende debuutplaat 925. De wereld die ze bezongen bestond toen nog uit rockclichés, zatte Elvis-immitators en drugsoverladen feestjes. Een karikaturale omschrijving van het Londense nachtleven waar ze vooral zelf heel hard mee konden lachen. Die vette knipoog naar Louis Armstrongs klassieker toonde toch al een barstje in hun pantser. Onder die coole, dandyeske uitstraling blijken twee verlegen, haast beschaamde jonge mensen te zitten die zich liever blootgeven in hun muziek dan in een gesprek.
Aangezien er in de wereld weinig te feesten viel de voorbije twee jaar, richtten Lorenz en O’Bryen hun blik op hun eigen kleine wereldje. “Let The Lights On” begint dan wel in een broeierige Londense pub waar het publiek al snel luidkeels hun liefde staat te verkondigen, toch knipt de band na een dronken applaus het licht uit. Op het moody en donkere “Tell Me” neemt O’Bryen afscheid van zijn oude leven: ‘There, there it goes / The life I knew so well / The life that split my heart in two.’ Iets verder treurt Lorenz ook om het verlies van een dierbare vriend. ‘I miss the fool that I loved’, zingt ze op het gelijknamige nummer, al klinkt het afscheid al een pak minder amicaal op “Key To The City”. ‘I know that you’re somewhere out there, out there / Getting fucked in someone else’s bed’, zingt ze op “Key To The City” met de tanden stevig op elkaar geklemd. Volgens Lorenz gaat het nummer over je best doen om controle te krijgen wanneer je weet dat je helemaal blootgesteld bent, zowel op emotioneel, seksueel als spiritueel vlak. Het is een ‘fuck you’ als eulogie voor een teloorgaande relatie.
Luister je daarna naar “There’s So Many People That Want To Be Loved”, dan lijkt het alsof Lorenz het over zichzelf heeft. Het nummer klinkt zeemzoet, maar in de stem van haar horen we vooral toch weemoed en moedeloosheid. Een stem die wanhopig op zoek is naar iemand die ze kan liefhebben of iemand die haar in de armen kan sluiten. Een jaar zonder veel sociaal contact laat duidelijk littekens na, niet alleen fysiek maar zeker ook mentaal. In “Step” staart Lorenz doelloos voor zich uit en laat ze haar gedachten de vrije loop. ‘I still rendez-vous with you in my dreams’, mijmert ze voor haar brein haar de morbide kant uitstuurt, naar gedachten over zelfdoding. Gelukkig beseft ze zelf dat het zo niet verder kan en ze wel stappen moet ondernemen.
“Closer” leest als een langgerekte excuusbrief aan alle mensen die Lorenz gekwetst en geschoffeerd heeft. ‘I never thought I would be that guy’, geeft ze schoorvoetend toe. Zonder ooit echt expliciet te zijn biecht ze een hele rist aan fouten toe: ‘Closer to the answer, closer to the keel. Closer to knowing I never really know how you feel’ en verder ook nog ‘Closer to the worms, closer to the cancer.’ Ook muzikaal sluipen de gitaren steeds dichterbij en kruipen ze langzaam onder je huid om dan op het einde als een vettige puist open te barsten. “Closer” is een verrassend mature en aangrijpend hoogtepunt op Sorry’s tweede.
Via “Step” en “Closer” duikt Sorry dieper richting zijn donkerste gedachten met “Baltimore” als overtreffende trap. Het nummer start bij enigszins rustige wateren, maar gaandeweg worden de golven steeds groter en gevaarlijker tot het gammele bootje waarop de twee drijven dreigt overstag te gaan. ‘I hit my head on a rock in Baltimore’, begint Lorenz haar verhaal, maar al snel laat ze zich gewillig wegdrijven op de wilde golven, ‘Spill me on the beach / Throw me to the rocks / Drag me back to shore.’ Jammer genoeg kan Sorry die sterke lijn niet doortrekken op de rest van het album. “Hem of The Fray” kabbelt wat te veel weg, “Quit While You’re Ahead” heeft de ’tongue’ iets te veel in zijn ‘cheek’ en ook “Screaming in The Rain” doet allerminst wat de titel belooft.
Muzikaal luisteren de nummers wel leuk weg, maar ontbreken toch die extra weerhaakjes waarmee Sorry ons zo vaak kon meetrekken. Gelukkig zijn er wel een aantal kleine momenten op deze tweede langspeler die laten zien waarom Sorry zo’n unieke band is. Let op het streepje opera in “I Miss The Fool”, het heerlijk heupwiegende “Willow Tree” of de zatte cafégangers in “Let The Lights On”. “Willow Tree” lijkt zelfs weggelopen uit een aflevering van de Britse horrorpoppenshow Don’t Hug Me I’m Scared. Tegendraadse gitaren botsen tegen de lepe haast ongeïnteresseerde zang van Lorenz en O’Bryen en klinkt als kinderlijke naïviteit met een donker randje.
Die weinige momenten van absolute waanzin kunnen niet verhullen dat Sorry op Anywhere But Here het serieuzer aanpakt. Lorenz en O’Bryen kropen met drummer Lincoln Barrett, multi-instrumentalist Campbell Baum en keyboarspeler Marco Pini in de studio en kregen deskundige hulp van Adrian Utley (Portishead) als producer. Waar hun debuut eerder een verzameling singles was, proberen ze hier een persoonlijk verhaal te vertellen van een stukgelopen relatie en een veranderende omgeving. Londen is niet langer die jeugdige stad waar alles mogelijk is. Nee, de stad is een koude en kille plek geworden die zijn deuren sluit en wegkijkt. O’Bryen omschrijft Londen op 925 zelf als een onschuldige, frisse plek, terwijl de Engelse hoofdstad op Anywhere But Here een ruigere, deprimerende plek is geworden.
Voor afsluiter “Again” putte Lorenz inspiratie uit de verhalen die haar moeder ’s avonds aan tafel vertelde. Als een zogeheten ‘death doula’ begeleidt ze mensen op het einde van hun leven en dat zette Lorenz aan het denken over haar eigen leven en identiteit. ‘I feel like I’ll never be home again’, zucht Lorenz, ‘The world shone like a chandelier / And I was lost for good.’ Sorry heeft de puberteit definitief achter zich gelaten en worstelt zich nu zoals alle andere twentysometings door het leven. Zo vraagt Lorenz bijvoorbeeld hoe lang ze nog door kan gaan, maar of ze het dan over de muziek heeft, het leven, pijn of liefdesverdriet, laat ze wijselijk in het midden. Zolang Sorry ons kan blijven verrassen met hoekige gitaren en zulke onverwacht diepgaande nummers, mag het wat ons betreft nog heel lang duren.
Wie Sorry dit jaar nog live aan het werk wil zien, zal naar Nederland moeten afreizen. De Engelsen staan op 14 oktober in EKKO in Utrecht. Een Belgische stop staat op 11 februari 2023 op de planning, en dat in de Ancienne Belgique.
Facebook / Instagram / Website
Wie met vragen zit rond zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op de website www.zelfmoord1813.be.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
