Twee weken geleden verscheen zijn single “Chariot” en vandaag mogen we al naar het nieuwe album van SYML luisteren. Het is het indieproject van Brian Fennell, een Amerikaan met Welshe roots. De naam van zijn project is dan ook het Welshe woord voor ‘simpel’ en zo stelt de artiest zijn muziek ook graag voor. Hij brak initieel door met de akoestische versie van “Where’s My Love”, die in 2016 op zijn debuut-ep Hurt for Me stond. Het lied werd opgepikt en in tal van tv-series gebruikt, waardoor het op de radar kwam. In 2019 bracht Fennell een meer uptempo versie van de hit uit, die gepaard ging met een mooie videoclip.
Brian Fennell houdt ervan om iedere plaat een andere touch te geven. Zo begon hij ooit met enkel een gitaar, een piano en wat strijkers, en was zijn muziek heel minimalistisch. Met zijn debuut SYML in 2019 sloeg hij dan weer een andere weg in en koos hij voor een elektronischere sound. In 2021 releasete hij nog Sacred Spaces, een langspeler die werd opgenomen in een kerk, met enkel puur akoestische liedjes. Als we dachten dat we hem nooit meer zo intiem zouden meemaken, hadden we het fout. Met The Day My Father Died keert hij weer een beetje terug naar zijn oerkracht en gunt hij ons een blik in zijn emotioneel leven. SYML deelt maar liefst vijftien nummers met ons, sommige aangevuld met gastartiesten, en die keuze kunnen we enkel maar toejuichen.
Het duet “Howling” met Lucius opent het album, een uitstekende manier om de luisteraar mee te betoveren en naar de donkere, emotionele paden te leiden die voor SYML dagelijkse kost zijn. Onmiddellijk wordt de luisteraar eraan herinnerd hoe Fennelss kopstem er keer op keer in slaagt om tot dat plekje in je ziel door te dringen. Hierna volgt het iets zwoelere en laidback “Believer”, waarbij ons lichaam spontaan op het ritme van de muziek begint mee te viben. Dat is in deze plaat wel enkele keren het geval. Opvallend is hoe “The Day My Father Died” waarschijnlijk het meest opgewekte is van het album, wat we gezien de titel niet echt hadden verwacht. Dat dit ook de naam is van de nieuwe plaat, is een mooi symbool voor hoe Fennell waarschijnlijk vooral wil dat we het leven vieren, met alle tristesse en gevoelens erbij.
Alle emoties zijn uitgenodigd op het feest dat SYMLs album is. “The Day My Father Died” vormt samen met “Chariot” en “Baby Don’t Lie to Me” de sterke en enthousiaste pilaren van deze nieuwe release. Een groot deel van dat enthousiasme wordt veroorzaakt door de drums, wat bij zo goed als alle nummers in The Day My Father Died het geval is. Dit verschilt met zijn allereerste releases, waarin enkel piano en gitaar te horen waren. Fennell haalt in “Baby Don’t Lie to Me” met zijn geweldig bereik uit tijdens ‘Baby don’t lie / you were everything’, maar ook in “Marion” laat hij het beste van zichzelf horen. Van zijn stem kan niemand ooit genoeg krijgen. De single doet in het begin zelfs wat denken aan onze eigenste Portlands “Sensational”; de meeslepende indievibe is ruim aanwezig. Vooral de drums en het refrein zorgen ervoor dat “Marion” een ijzersterk nummer is.
Goeie tekst die makkelijk te identificeren is, is een must. Lyrics als ‘Breaking through the clouds feels impossible now’ in “Lost Myself” worden in een prachtig duet met Guy Harvey (Elbow) overgebracht, en nooit op een gehaaste manier aangebracht. De songs geven zichzelf en de luisteraar de tijd om het verdriet te registreren en te verwerken. “Tragic Magic” poogt hetzelfde te doen, maar valt in vergelijking met de andere nummers toch wat platjes uit. Het is duidelijk dat meerstemmigheid in The Day My Father Died een van de rode draden is die voor zweverige harmonieën zorgt. De tweestemmigheid hult ons nu in een warm jasje, en je smelt helemaal als je weet dat hij “You and I” voor zijn vrouw schreef. Het nummer katapulteert ons terug naar hoe we SYML oorspronkelijk leerden kennen: Fennells kopstem en een gitaar. “Corduroy” bezorgt ons uiteindelijk het gevoel dat alles wel goedkomt, op zijn eigen tempo. Tijd om stil te staan bij emoties is iets wat we maar zelden doen, en daar wil SYML hiermee verandering in brengen.
The Day My Father Died geeft vooral de tijd en ruimte om te helen en stil te staan bij gevoelens. Het overhaast niets, al had er ondanks de aanwezige drums misschien net nog iets meer pit kunnen inzitten. Hoe dan ook werkt eenvoud wonderen dankzij Brian Fennells kopstem, en de gevoelige piano en gitaar wier snaren er telkens in slagen je te raken. Bij SYML geldt: pijn is schoonheid. In het openingsnummer weerklinkt ‘I’m insatiable’, maar dat kan de luisteraar niet zeggen. Wij zijn wel degelijk verzadigd.
SYML stelt op 9 maart zijn nieuwe plaat voor in Paradiso in Amsterdam, en op zaterdag 11 maart staat SYML in De Roma.
Facebook / Instagram / Website / Twitter
Ontdek “Marion”, ons favoriete nummer van The Day My Father Died, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
Wat een prachtige review, zo mooi verwoord! Je zou familie van Syml kunnen zijn. Ik ben het met ieder woord eens, deze geweldige musicus weet soms door te dringen in lagen waarvan je zelf niet wist dat ze er zijn. In 2022 naar een concert geweest van hem en dat was op ieder front een onvergetelijke ervaring. Hij is wat mij betreft een meester die met iedere noot weer te raken, wat een GENOT!!