Het is bij albums nooit de bedoeling om ’the book by its cover te judgen’, maar dat is toch precies wat we in dit lijstje gaan doen. De muziek even buiten beschouwing gelaten, zijn heel wat platen enkel en alleen al met de hoes een kunstwerkje op zich. Omdat artiesten ook daar heel wat moeite insteken, maar ervoor misschien niet altijd de aandacht krijgen die ze verdienen, stelden we samen met alle beren een lijstje samen met daarin de twintig mooiste albumhoezen van 2022. Daartussen enkele bekendere namen, maar ook een paar verborgen pareltjes. Voor een keertje zijn het dus niet je oren die aan de slag kunnen, maar kan je je ogen de kost geven!
Anxious – Little Green House
Nostalgie en punkbands passen net zo goed samen als brood, kaas en wijn. Het aantal bands dat met weemoed terugdenkt aan die gloriejaren waarin ze nog lenig genoeg waren om een kickflip uit de botten te slaan, is haast niet te tellen. Zo ook dus Anxious, een vijftal uit Connecticut. Voor debuutplaat Little Green House liet de groep zich inspireren door zijn jeugd en het huisje waarin ze het gros van de nummers neerpende. Luister maar eens naar het duo “In April” en “Growing Up Song” of even verderop het even krachtige “Call From You” waarop het onmogelijk is om stil te zitten. Het schattige knip- en plakwerk op de cover doet ons meer denken aan een liefelijke kinderserie dan aan de gierende emoties en gitaren die het huisje haast omver blazen.
Bill Callahan – YTI⅃AƎЯ
Een exotische vogel in eenvoudige verfstreken drijft over het water tussenin de donkere aarde. In de reflectie van het wateroppervlak ontluikt de titel van het album, terwijl de vogel erin vervaagt. De contrasterende kleurtonen weerspiegelt Bill Callahans innerlijke strijd. Toch is hij dit jaar optimistischer dan ooit tevoren, wie had dat kunnen denken van Americana’s bekendste doomdenker. De albumhoes van YTI⅃AƎЯ somt deze gedachten door Callahans iconische ironie op. Het is een mooie simpliciteit met een duister kantje.
BROCKHAMPTON – The Family
2022 bood ons een hele hoop goede dingen op muzikaal gebied, maar ook wat minder leuke dingen. BROCKHAMPTON bracht dit jaar namelijk zijn laatste twee albums uit, The Family en TM. Die eerste functioneerde als de muzikale spijtbetuiging van frontman Kevin Abstract naar zijn andere bandleden toe. Het was niet het meest indrukwekkende album, maar de cover is wel een hele memorabele. Op deze hoes worden namelijk verwijzingen gemaakt naar de eerdere platen van het Amerikaanse hiphopcollectief. Zo verwijst het oranje broekpak aan de waslijn rechtsboven naar de optredens uit het SATURATION-tijdperk en verwijst de familie op het dak van het huis naar de albumhoes van IRIDESCENCE. Er gebeurt ontzettend veel op de albumcover van The Family (meer dan op het album zelf), maar wie bekend is met de band, vindt genoeg leuke knipogen naar eerdere albums en fasen van BROCKHAMPTON.
Callous Daoboys – Celebrity Therapist
Vijf misplaatste figuren vertoeven met een stoffen zak over het hoofd op een heide. Meer context is er niet, geen bandnaam of albumtitel. Mysterie alom dus. De albumhoes van Callous Daoboys’s tweede album Celebrity Therapist lijkt een Belgische origine te hebben. De bedekte figuren zijn bijna uit het schilderij Les Amants van René Magritte geplukt. De personages zijn bezig met een haast heidens spel, of is het een verbasterde vorm van tikkertje, of zakdoek-leggen? Het luisteren naar hun math-core muziek voelt een beetje aan als het betasten van andermans lichaam, terwijl je zelf geen steek ziet. Deze chaos is dus het enige leesbare op hun abstracte albumhoes.
Cavetown – worm food
Rosse krullen zijn deel van Cavetowns imago geworden, net omdat het geen populair kenmerk van het klassieke rolmodel is. De Amerikaanse twintiger kiest ervoor om deze als enige herkenbare afbeelding van zichzelf te gebruiken op de albumhoes van zijn laatste release, Wormfood. Met gebogen hoofd en een gebroken lichaamsstaal lijkt hij te zweven in een donker bos. Deze fysieke neerslachtigheid kruipt ook in de nummers; veel vragen, weinig antwoorden. Dat zou ook net de charme kunnen zijn. Het herkenbare model van een roodharige jongvolwassen man die buiten de norm valt, wordt op dit album geëtaleerd. Het enge gevoel spreekt dus voor zich. Na het bekijken van de hoes blijven we achter met weinig vragen en nog minder antwoorden.
Dawn Richard & Spencer Zahn – Pigments
De samenwerking tussen Dawn Richard en Spencer Zahn lijkt op papier wat vreemd, want beide artiesten zijn in compleet verschillende muzikale disciplines actief. Toch lijken ze elkaar op Pigments gevonden te hebben en ziet het ernaar uit dat er veel meer is dat hen verbindt dan we oorspronkelijk hadden gedacht. De muzikale grandeur die we op het conceptalbum krijgen voorgeschoteld, wordt ook in het artwork weerspiegeld. De ijspegels achter Richard weerspiegelen de fragiliteit die we op plaat horen en maakt van Pigments ook visueel een interessant werk.
Fire-Toolz – I Will Not Use the Body’s Eyes Today
De muziek van Fire-Toolz, een van de vele pseudoniemen van de Amerikaanse Angel Marcloid, kan moeilijk éénduidig in genretermen genoemd worden. De bizarre mix tussen black metal, 80’s pop, progressieve rock, ambient en vaporwave klinkt alsof we in een surrealistische, futuristische videogame zitten. Op een gegeven moment zit je zo hard in de trip dat je spelconsole het lijkt te willen begeven. De hoes, ontworpen door vaporwaveartiest goo age, vat dit gevoel heel goed samen. We zien een soort 4D-videogamelandschap met allerlei vliegende objecten en in het midden een verborgen gezicht. Het is een volledig unieke digitaal gecreëerde wereld, net als de muzikale wereld van Fire-Toolz.
Jean Dawson – CHAOS NOW*
In de hiphopwereld is het belangrijk om in het oog te springen van potentiële luisteraars en dat weet Jean Dawson ook. De Amerikaan is sowieso altijd al heel visueel ingesteld geweest en werkt voor bijna al zijn projecten samen met ene S1rsuave, het pseudoniem van een jonge fotograaf met grafische scholing. Samen groeiden ze met elk project, met CHAOS NOW* als voorlopig hoogtepunt. Het artwork sluit op vlak van stijl en sfeer perfect aan bij hetgeen Jean Dawson muzikaal van zich toont op de dertien nummers. Stoer, met veel gitaren, een beetje abstract en bovenal zeer zelfzeker.
Kaizo Slumber – The Kaizo Manifesto
De Libisch-Duitse Kaizo Slumber maakt smerige hardcore breaks, maar weet vooral ook hoe een visuele esthetiek te kiezen voor het project. De Paarse gameheld straalt even veel energie uit als de hevige muziek op The Kaizo Manifesto. Het even purperen spookje rechtsonder is ook terug te vinden op de webstek van Kaizo Slumber: SlumberWeb. Het is een ironische knipoog naar de vroege internetperiode, wat nauw aansluit bij de fascinerende wereld van de vaporwave, ook al klinkt deze muziek heel wat heviger. De cover werd ontwerpen door hemzelve en mede-Internetartiest City Light Mosaic.
King Gizzard & The Lizard Wizard – Omnium Gatherum
Al van zodra je een blik werpt op de hoes van Omnium Gatherum van King Gizzard & The Lizard Wizard, merk je dat hier een epos achter sluimert. En dat bleek meteen ook te kloppen want het album was een dubbelaar van één uur en twintig minuten en zestien nummers. Jason Galea maakte het ontwerp, de man doet hetzelfde voor alle tourposters en clips van de band en telkens is het een meesterwerkje waar je iedere keer iets nieuws in ontdekt. Op deze hoes zie je een mythische wereld waarbij een stad lijkt op te doemen om de wereld te overheersen, en telkens je de hoes bekijkt, zie je details die voorheen nog niet opvielen. De plaat verscheen ook in een ‘lucky rainbow’-editie, wat zoveel betekent dat als je een vinyl koopt, je verrast wordt door welke kleur van de regenboog het vinyl heeft, leuk!
Kojey Radical – Reason To Smile
Lang heeft Kojey Radical aan zijn eerste album zitten sleutelen, maar het resultaat mag er in alle opzichten zijn. Het met een Mercury Prize-nomitatie beloonde Reason To Smile is een spannende excursie door het leven van de Brit, met een aantal leuke gastbijdrages van artiesten als Masego, Kelis en Knucks. Het kleurrijke artwork past daarom ook uiterst goed bij hetgeen wat er op de plaat geboden wordt. Op de achtergrond zie je de skyline van Londen, een stad die een bijzonder grote rol inneemt in de muzikale wording van Kojey Radical. Tegelijk omarmt hij zijn Afrikaanse roots en toont hij zich een echte familiemens door zijn moeder en kind prominent op de cover te zetten. Een man met een gouden hart voor muziek, Londen en familie.
Kokoroko – Could We Be More
Met Could We Be More zette het Londense octet Kokoroko zich echt op de kaart in de jazzwereld. Ook de hoes van deze debuutplaat springt in het oog: vier zwarte handen grijpen naar elkaar, maar raken net niet. Woorden als verbinding, diversiteit en harmonie vormen zich meteen in ons hoofd wanneer we een blik werpen op deze illustratie. Ook de plaat tracht die impressies mee te geven en wil een thuisgevoel creëren voor iedereen. Het is niet voor iedereen evident om dat gevoel te vinden, maar Could We Be More en zijn treffende albumhoes scheppen alvast de warmte die een thuis kenmerkt.
Lykke Li – EYEYE
De Zweedse zangeres Lykke Li is na haar gigantische hit “I Follow Rivers” wat in de vergetelheid geraakt, wat absoluut oneer aandoet aan de muziek die ze de afgelopen jaren loste. Haar vijfde album EYEYE is wederom een echte prikkeling voor al je zintuigen en kreeg door de fotografie van Theo Lindquist een vertederend broze visuele omkadering. De waas die in de fotografie opvalt, horen we ook in de hoekige producties die haar album sieren en haar opnieuw doen uitblinken als weergaloos popartiest. De ogen van Lykke Li kijken recht door je ziel en maken iets in je los.
Messa – Close
Italiaans doommetalviertal Messa bracht met Close een van de beste metalalbums van het jaar uit en reflecteert die kwaliteit ook in de albumcover. De licht mysterieuze en hevig exotische feel van de plaat wordt dan ook weerspiegeld en creëert een onbewuste connectie. Drie vrouwen lijken op te gaan in een (muzikaal?) ritueel, zodanig gehypnotiseerd dat ze lijken op te stijgen door een ongekende kracht. Het zwart-witmotief en de nogal creepy, morbide ondertoon die de haast zwevende vrouwen bezorgen, geven de cover iets occult. Alsof de personages op de hoes een opoffering mee maken die hun zwarte magie ontbindt. Je fantasie slaat er alleszins van op hol.
Moderat – MORE D4TA
De terugkeer van Moderat was er eentje door de grote poort, niet in het minst omdat het drietal zijn mysterieuze sfeertje doortrok in zijn vierde plaat. Zo postten de Duitsers al enige tijd op voorhand de cryptische boodschap ‘MORE D4TA’ op hun sociale media, achteraf gezien een anagram voor MODERAT 4. Het feit dat er een vierde plaat zat aan te komen, lag dus gewoon voor onze neus. Het is niet alleen dat leuke extraatje dat van MORE D4TA een interessant geheel maakte, maar ook de manier waarop dat wordt doorgetrokken in de hoes. Waar het drietal op zijn vierde langspeler nog dieper klinkt dan op voorgaand werk, toont de cover een waar zwaartepunt dat de hele aarde opslokt in een sobere regenboog. En laat dat nu precies het gevoel zijn dat wij krijgen na het luisteren naar de plaat.
Mom Jeans – Sweet Youth
Mom Jeans’ laatste platenhoes van Sweet Tooth treedt verder in hun gekende adolescente iconografie. De vorige release had zelfs de polaroid omkadering, deze vorm weet de poppunk tienerangst duidelijk te vatten. De band begon ooit binnen het emogenre, maar ruilde deze in voor het toegankelijkere poppunk. Die overgang van eng naar ruimer is ook gebeurd in de opvolging van hun albumhoes. Hier zijn twee onherkenbare bandleden bevroren on de lucht boven het water, met hun rug naar de lens. Voor de superfans zouden ze herkenbaar kunnen zijn aan de hand van de tattoos op hun achterwerk. Badend is het gouden zonlicht is de Australische stad Sydney te zien, verraden door het alom gekende operahuis. Hun Amerikaanse ‘tienerzweet’ zal wel afgespoeld zijn geweest wanneer je denkt aan het vervolg van hun actie.
Oliver Sim – Hideous Bastard
Oliver Sim van The XX kwam dit jaar met een eerste soloalbum naar buiten en ondanks dat de singles veelbelovend waren, loste het albums niet volledig de verwachtingen van het grote volk in. Op Hideous Bastard was de Brit voor het eerst eerlijk over veel van zijn emoties en angsten, die vaak te maken hebben met zijn HIV-diagnose. Doorheen de plaat wordt het duidelijk dat Sim hem hierdoor vaak lelijk voelt en hij soms het gevoel heeft dat het op zijn voorhoofd geschreven staat. Op de albumcover staat het dan ook letterlijk op Oliver Sims hoofd geschreven dat hij een ‘hideous bastard’ is.
PUP – THE UNRAVELING OF PUPTHEBAND
Soms weet een albumcover alles perfect samen te vatten. Op THE UNRAVELING OF PUPTHEBAND neemt PUP (the band) afscheid van alles en iedereen, met een opgestoken middenvinger richting platenlabels en raad van besturen. Ooit al willen weten hoe het hoofd van een muppet er van binnen uitziet nadat het aan 200 kilometer per uur tegen een muur is gebotst? Illustrator Jordan Speer heeft het antwoord. De Amerikaan specialiseerde zich de laatste jaren in artworks die felle kleuren aan mystieke taferelen koppellen. Voor PUP maakte hij een albumcover waar je naar kan blijven kijken en zo kleine details kan blijven ontdekken. En lijkt dat hoofd nu niet verdacht veel op het personage Yellow Guy uit de YouTube-serie Don’t Hug Me. I’m Scared?
Red Hot Chili Peppers – Return of the Dream Canteen
Een grote verrassing dit jaar was de dubbele wederkeer van Red Hot Chili Peppers. Na Unlimited Love in het voorjaar kwam het Californische viertal plots aandraven met een tweede plaat, Return of the Dream Canteen. De sfeer op dit album is wat anders dan bij Unlimited Love en de albumhoes weerspiegelt dat al. De Franse artistieke Thami Nabil en Julien Calemard werden door de vrouw van gitarist John Frusciante getipt en mochten eerder dit jaar proefdraaien bij de geanimeerde videoclip van “Poster Child“, wat duidelijk in de smaak viel. Voor dit album ontwierpen ze niet enkel bovenstaande hoes, maar ook enkele alternatieve versies voor meer obscure vinyluitgaves van Return of the Dream Canteen. In alle versies keert echter het sterk psychedelische karakter terug, iets waar de Peppers zeker niet vies van zijn (of waren, ergens onder een brug in L.A.). Het maakt van het album niet enkel een fijne plaat om te luisteren, maar ook een knap plaatje om te zien.
WHORSES – WHORSES
Geen nonsens met een tong tegen de kaak, zoals de muziek zelf. De karakterkop met cowboyhoed lijkt wel gestolen van een online afbeeldingenarchief onder de zoekterm ‘silly big hat’. Het algemene design zou dan door het kleine neefje van een van de bandleden gedaan kunnen zijn. De komische simpliciteit en discutabele wansmaak springen in het oog en laten je achter met een ontsteking, net wat een albumhoes moet verwezenlijken. Deze speelse charme omvat ook de energieke liveconcerten. Je blijft achter met twee vragen: is er een markt voor zulke buitenproportionele hoeden? En welke zieke geest plaatst dat op de hoes van een album?
De albumhoezen werden geselecteerd in overleg met alle beren. Ze werden omschreven door Marie Vlaeminck, Lucas Palmans, Stephanie van Tol, Maxim Meyer-Horn, Jordy Vermote, Sam Nassiri, Pieter Wilms, Robbe Rooms, Bruce Stevens
