Weinig groepen zijn op deze aardbol zo geliefd als Red Hot Chili Peppers. De band is dan ook al ruim veertig jaar actief en slaagde er in het verleden steeds in om met hun platen nieuwe generaties aan te spreken door rock en funk succesvol samen te brengen. Wij zijn fan van de vuile, scherpe funkers in de Peppers, de nozems die optraden met een sok om hun klokkenspel en die doodleuk een opnameset aan gort sloegen wanneer ze verplicht werden om te playbacken. Anderzijds hebben we ook een zwak voor de snedige rocknummers van de groep. Knallers als “Suck My Kiss”, “Parallel Universe”, “Can’t Stop”… En dan hebben we de grootste hits “Under The Bridge” en “Californication” zelfs nog niet vernoemd! Wij kunnen ons dan ook geen jeugd zonder Red Hot Chili Peppers voorstellen, want als er één groep was die onze zomers extra zonnig maakte, dan was zij het wel.
De constante in de sterkste funk- en rocknummers van de groep uit Californië? John Frusciante, de gitarist die na het onverwacht overlijden van stichtend lid Hillel Slovak aan boord werd gehaald in 1988. Na de topplaten Mother’s Milk en Blood Sugar Sex Magik verliet hij een eerste keer de groep omdat hij onder andere worstelde met een drugverslaving. Wandelende tattoo Dave Navarro zorgde voor diens vervanging op One Hot Minute, maar in 1998 maakte een afgekickte Frusciante toch een comeback bij Kiedis en co. En wat voor één, want na zijn terugkomst rijgden ze met Californication, By The Way en dubbelaar Stadium Arcadium de klassieke albums weer aan elkaar alsof het kinderspel was.
Het succes weerhield Frusciante niet om de groep nog eens te verlaten in 2009, dit keer om z’n solocarrière verder uit te bouwen. Samen met jonkie Josh Klinghoffer maakte Red Hot Chili Peppers nog twee weinig memorabele platen die vooral duidelijk maakten dat met Frusciantes typerend gitaarspel ook een deel van het RHCP-geluid was verdwenen. Groot was dan ook onze euforie toen we in 2019 te horen kregen dat Klinghoffer met zijn klingen en hoffers uit de band was gezet en weer vervangen zou worden door Frusciante. Begin dit jaar volgende met “Black Summer” eindelijk een nieuwe single. Die toonde Frusciante meteen in bloedvorm, want hij trekt de single met zijn gitaarspel ontegensprekelijk naar een hoger niveau. Het lied baadt in sfeervolle akkoorden en heerlijke solo’s. De hamvraag blijft dan ook: voldoet Unlimited Love in zijn geheel aan de hooggespannen verwachtingen?
Eén ding kunnen we in elk geval meteen stellen: de nieuwe plaat van de Peppers voelt inderdaad aan als een eindeloze verzameling liefde, want met meer dan 75 minuten op de teller draait de klok behoorlijk lang door. Gelukkig horen we op die tijd ook wel wat sterke nummers langskomen, zoals het aanstekelijke poprocknummer “Here Ever After” of het door snijdende effecten overladen “The Great Apes”. “These Are The Ways” begint dan weer ingetogen met een rustig ritme en bescheiden gitaarpartij, maar bouwt snel op naar stevige hardrock waarin Frusciante zijn effectpedalen nog eens diep intrapt terwijl Smith z’n drumstel in elkaar mept. “The Heavy Wing” vliegt zelfs nog een stuk hoger, met een riff om van te smullen en achtergrondzang die je helemaal van je sokken blaast. Het zijn nummers waarin alle puzzelstukjes van Red Hot Chili Peppers naadloos in elkaar passen.
Wanneer de inspiratie er is, dan slaagt de groep er probleemloos in om tintelingen over je rug te laten gaan. Zo had het gevoelige “Veronica” niet misstaan op By The Way en is de lieflijke gitaarsong “White Braids & Pillow Chair” een popsong van de zuiverste soort, compleet met een speels countryritme in de brug. Het akoestische “Tangelo” is dan weer de gedroomde afsluiter, met ingetogen soundscapes en een fonkelende melodie op akoestische gitaar.
Unlimited Love bevat geen enkel nummer dat echt slecht is, al is de single “Not The One” behoorlijk saai en schommelt het onnozel refrein van “She’s A Lover” op het randje van de goede smaak. De groep swingt regelmatig nog eens met funky grooves, maar het is allemaal een stuk braver dan pakweg dertig of zelfs twintig jaar geleden. En dat is meteen de zwakte van deze plaat. “Aquatic Mouth Dance” had qua titel perfect gepast in het vroege repertoire van RHCP maar het blijft eerder een onschuldige, gezapige funksong. Ook de single “Poster Child” en het zonnige “It’s Only Natural” kabbelen gezellig verder, alsof de heren hebben afgesproken voor een barbecue op hun jacht en tijdens het grillen van de steak en het aanbranden van de merguez wat speels gaan jammen op het dek: ongedwongen, met veel plezier, maar ook zonder veel echte urgentie.
Als het twaalfde studioalbum van Red Hot Chili Peppers één ding bewijst, dan is het wel dat Kiedis, Frusciante, Smith en Flea hun vak nog steeds uitstekend beheersen. Producer Rick Rubin zorgt voor een bescheiden en ingetogen geluid, zonder grootse productie en technische snufjes. Unlimited Love is zo een warme verzameling van liefde voor de fans, maar op de korrel genomen is het geen album dat we de komende zomers nog dikwijls zullen beluisteren. Laat staan dat we het binnen twintig jaar in ons lijstje van klassiekers zullen opnemen.
Er zijn anno 2022 rode pepers die pittiger smaken dan deze vier knapen, maar Kiedis, Frusciante, Smith en Flea weten in elk geval nog steeds hoe ze degelijke nummers moeten brengen. Unlimited Love is met veel plezier ingeblikt en is hoorbaar voor de fans gemaakt. De groep houdt nergens een complete uitverkoop in de zoektocht naar een stadionhit, en het viertal maakt hiermee duidelijk dat ze vooral hun eigen zin willen doen. Unlimited Love is zo een zeer fijn geschenk voor de fans en een aardige tussenstop voor muziekliefhebbers. Meer moet dat soms niet zijn.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify!
