Weinig dingen in het leven zijn zeker, maar als er iets is dat zeker is, dan is dat wel dat alles tot een einde komt. Een vervelende regenbui stopt op een gegeven moment, en ook het ergste liefdesverdriet ebt na een tijdje weg. Het jammere is alleen dat ook goede dingen vaak een houdbaarheidsdatum hebben. De hoogtijdagen van de Rode Duivels zijn ondertussen namelijk wel een beetje verleden tijd en ook houdt BROCKHAMPTON het binnenkort voor gezien. In het voorjaar van 2021 liet frontman Kevin Abstract via Twitter weten dat de boyband dat jaar hun allerlaatste twee albums ooit zou uitbrengen. Er is geen grote ruzie geweest waardoor het Amerikaanse hiphopcollectief besloot te stoppen, maar de heren zijn allemaal ouder en volwassener geworden sinds het ontstaan van de band in 2010. Hoewel opgroeien iets goeds kan zijn, is de keerzijde vaak dat je niet altijd meegroeit met de mensen om je heen, en soms juist uit elkaar groeit. Dat lijkt een beetje het geval geweest bij BROCKHAMPTON. Volgens Abstract is de liefde nog daar; het is alleen tijd om elk een eigen pad te bewandelen.
Niet lang na die initiële aankondiging van het naderende BROCKHAMPTON-einde, verscheen het eerste deel van dat tweeluik. Met ROADRUNNER: NEW LIGHT, NEW MACHINE leverden de Amerikanen een ijzersterk album dat ons – ondanks de tragische omstandigheden – optimistisch achterliet voor die laatste plaat. Alleen verscheen de vorig jaar niet om allerlei vage redenen waar we zelf ook niet echt een touw aan wisten vast te knopen, maar nu moeten we er toch echt aan gaan geloven. Het allerlaatste BROCKHAMPTON-album ooit – het toepasselijk getitelde The Family – is nu dan eindelijk de wereld ingebracht.
Als je hoopte dat BROCKHAMPTON met deze nieuwe plaat zou voortbouwen op het fantastische ROADRUNNER: NEW LIGHT, NEW MACHINE, dan kom je net als ons helaas van een hele koude kermis thuis. Het einde van ’the best boyband since One Direction’ had niet teleurstellender kunnen zijn. The Family duurt slechts 35 minuten, maar gedurende dat korte tijdsbestek is het eigenlijk de grote Kevin Abstract-show. Hoewel wij absoluut niets tegen de goede man hebben, vinden we het simpel gezegd gewoon erg vreemd dat we vrijwel alleen maar hem horen, en praktisch niks van zijn minstens net zo getalenteerde bandleden. The Family is niet een team effort zoals de vorige zes albums dat wel waren, maar is meer een muzikale spijtbetuiging van Abstract naar die andere BROCKHAMPTON-leden toe. We juichen het toe dat hij zich zo kwetsbaar opstelt, maar wij vragen ons ook wel heel erg af waarom in godsnaam dit niet gewoon onder zijn eigen naam uitgebracht kon worden.
We kunnen nog even blijven zeuren dat we vinden dat dit misschien allemaal in een groepstherapiesessie verwerkt had moeten worden, maar we zullen ons focussen op de muziek. Niet dat we daar zo gelukkig van worden, want op muzikaal vlak laat The Family ons behoorlijk koud. Met uitzondering van de albumafsluiter “Brockhampton” duurt geen enkel nummer langer dan drie minuten. Een goed lied hoeft niet per se lang te duren. Het probleem op The Family schuilt in het feit dat veel songs eindigen zodra het interessant wordt. Het desoriënterende “Basement” en “Southside” stoppen allebei abrupt op het moment dat wij geïntereseerd beginnen te raken. Ook het introspectieve, minimalistische “Prayer” is hier slachtoffer van. Het is een mooi en reflectief nummer met lichte gospelelementen, maar eindigt net te vroeg om ons echt te emotioneren. We worden op “My American Life” aangenaam verrast door stevige gitaarlijnen die ons doen denken aan Jean Dawson, en ook hier stopt het feestje helaas veel te snel.
Niet alleen het muzikale aspect van The Family maakt ons een beetje ongelukkig. Ook het tekstuele element maakt ons niet vrolijk. Niet omdat de teksten zo slecht zijn, maar juist omdat ze behoorlijk duister zijn. Abstract is eerlijk over zijn alcoholisme op “All That” en “Brockhampton” en geeft op The Family meermaals toe dat hij spijt heeft van de manier waarop hij gehandeld heeft binnen BROCKHAMPTON. Soms weet hij ons ermee te raken, zoals op het melancholische, slome “37th”, dat doet denken aan de mixtape ALL-AMERICAN TRASH uit 2016. Op het kleine gitaarliedje “Any Way You Want Me” is Abstract eerlijk en zelfbewust over zijn toxische gedrag in vriendschappen, wat indirect heeft geleid tot het einde van de groep. Het eerlijkst is de frontman op “Brockhampton”. Hij legt zijn onzekerheden hier onder een vergrootglas en uit zijn angsten over het aangaan van nieuwe vriendschappen – wat is het nut daarvan als hij ze toch weer kwijt raakt? Abstract geeft hier ook een shout-out aan alle andere leden, en het verdriet in zijn stem maakt duidelijk dat hij het liever zelf ook anders had gezien.
Echter kan Abstract niet op ieder lied op The Family inspelen op onze gevoelens. Op een gegeven moment begrijpen wij het ook wel: hij kan een ongelooflijke klootzak zijn, hij heeft fouten gemaakt en hij vindt het jammer dat BROCKHAMPTON stopt. Fijn dat hij op “Good Time”, “Big Pussy” en het oersaaie “The Ending” eerlijk is over het feit dat hij de vriendschap heeft geruïneerd door zijn verlangen om overal kunst van te maken, maar de boodschap is nu wel duidelijk. Bewustzijn over de fouten die je gemaakt hebt en dit ook toegeven – het vergt volwassenheid en daar applaudisseren we Abstract ook voor, maar hoe wil hij het beter doen? Wat heeft hij precies geleerd? Het wordt ons niet helder.
Het einde van ’the best boyband since One Direction’ is misschien wel het meest tragische einde ooit. Niet omdat BROCKHAMPTON hierna stopt, maar omdat het collectief niet eindigt op het hoogtepunt waar wij op hadden gehoopt. Na zes albums die elk op een andere manier innovatief en intrigerend waren, biedt The Family ons de grote Kevin Abstract-show met nummers die afgelopen zijn zodra we twee keer met onze ogen geknipperd hebben. Bij vlagen toont Abstract aan zelfbewust te zijn en spijt te hebben van zijn toxische gedrag, maar wij vragen ons tegelijkertijd ook af of dit het excuus is waar zijn bandleden echt op zaten te wachten. Op Twitter en Reddit gaat ondertussen het gerucht dat dit niet het allerlaatste BROCKHAMPTON-album is en dat er nog een verrassingsalbum op ons wacht, en nog nooit eerder hoopten wij zo erg dat een gerucht waar was. The Family is namelijk een bizar einde voor een groep die júíst bekend stond om hun samenwerking en broederschap, en is daarmee een teleurstelling van jewelste.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.