Je debuutplaat nog moeten uitbrengen en al wereldberoemd zijn, het is voor weinige artiesten of bands in de muziekwereld weggelegd. Achtkoppige afro-jazz en afrobeatgroep KOKOROKO veroverde met hun ep KOKOROKO uit 2019, en vooral diens “Abusey Junction”, de harten met hun loungy, sjokkende en tropische stijl. Het collectief vraagt zich na dat vroeg succes wel af of ‘we meer kunnen zijn?’ en noemt de debuutplaat dan ook Could We Be More. Het is maar al te makkelijk om onder de noemer ‘one hit wonder’ te vallen, in een tijdperk waar het aanbod voor onze oren groter is dan ooit en de aandacht voor een band snel kan komen en gaan. Met wat uitstel doet KOKOROKO dan toch een gooi naar muzikale A-list status.
De groep bewees tijdens hun passage in de Ancienne Belgique eind april dat het als collectief enorm compleet is, maar ook explosief. Het schijnt echter alsof KOKOROKO minder durf heeft in de studio dan op het podium. Waar de groep in de AB met pure bravoure mekaar stuk voor stuk optrok; zij het met een autoritaire saxofoonsolo, een baslijn te horen tot ver buiten de zaal of strak percussiewerk; probeert de instrumentatie op Could We Be More de voorgrond te vermijden als de pest. De angst om voor mekaars voeten te lopen, valt duidelijk te horen. De blazers proberen niet langer de decibels de hoogte in te jagen, de percussie perst er af en toe nog eens aanstekelijke, zij het bescheiden, groove uit, en bas en gitaar vormen vooral een anoniem duo.
De eerste paar nummers, waaronder “Tojo”, trachten kosmische proporties aan te nemen door hun galmende synths, kuierend tempo, lichte motiefjes en subtiele grooves. Het walst gezapig en gezellig door je bewustzijn en is het soort muziek waarbij je in een wachtzaal of winkel je Shazam-app zou bovenhalen. Er is iets aan de ongedwongen, knusse grooves en strakke percussie van nummers als “Ewà Inú” en “Age of Ascent” dat ons muzikaal reptielenbrein in trance brengt. In hoeverre zoiets wel aangenaam te noemen valt, schijnen er even vaak merkloze en identiteitsloze stukken door, zoals “Those Good Times” bijvoorbeeld.
De eerste helft van Could We Be More heeft dat gezapige tempo en sterk, maar voorzichtig, samenspel voor zich. Maar eens de tweede helft zich inzet, met het generieke “Those Good Times” en dromerige “Home”, is die structuur en aangename flow ook wat kwijt. “Soul Searching” en “We Give Thanks” trekken de schwung ietwat de hoogte in, maar lijken te smeken om een explosieve houvast waarvan afrobeatpionier Fela Kuti’s discografie doordrenkt is. “War Dance” biedt dan toch eindelijk die houvast aan, al was op dat punt bijna veertig minuten wachten.
KOKOROKO kent zijn ambacht, maar op het kruispunt tussen hun versie van moderne Londense jazz en afrobeat ligt iets dat aanvoelt als minder dan de som der delen. KOKOROKO’s identiteit ligt niet zoals bij mede-Londenaren Sons of Kemet in het strijdvaardige, maar eerder in het gemoedelijke en vlotte. Daarmee ontneemt het zichzelf de beredeneerde drift en gelaagde bevlogenheid die concertgangers weten dat ze hebben.
Dat de muziek net iets te gemakkelijk te verteren valt, is niet per se de doorn in het oog van Could We Be More. Zoiets kan werken en werkt ook in de eerste helft vaker wel dan niet, maar de neiging om terug te trekken naar achtergrondmuziek op Could We Be More is groot. Door schijnbare plankenkoorts ondergraaft de instrumentatie zichzelf en zuigt het zo het karakter en het memorabele uit iets dat evengoed enorm levendig en catchy kon zijn. KOKOROKO verdient geen label ‘one hit wonder’ opgeplakt te krijgen, daarvoor is het talent en de mogelijkheid tot aangenaam samenspel te groot. Het is een band die je live gezien moet hebben, eerder dan wiens discografie je van voren naar achteren dient te kennen.
Op 18 augustus kan je KOKOROKO live bewonderen op Pukkelpop.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
