Weinig dingen in het leven bieden meer voldoening dan je gelijk krijgen. Sinds de aankondiging van de tragische break-up van BROCKHAMPTON, speculeren fans dat de boyband hun afscheid in twee delen zou leveren. Er zou eerst een Kevin Abstract-only plaat komen, daarna een allerlaatste team effort. Met de komst van de grote Kevin-show in de vorm van The Family gisteren en de verschijning van TM vandaag, hebben ze hun gelijk gekregen. Daar zijn we behoorlijk dankbaar voor, want we waren op z’n zachtst gezegd ontzettend teleurgesteld door The Family. Het was Kevins muzikale spijtbetuiging aan zijn overige bandleden en hoewel de frontman bij vlagen zelfbewustzijn en volwassenheid toonde, voelde het allemaal ook een beetje zelfingenomen aan. Zo’n plaat zou in onze optiek een vreemd einde geweest zijn voor een band die juist gebouwd is op broederschap en samenwerking, dus we zijn daarom blij (en stiekem vooral opgelucht) dat we nu met TM het échte allerlaatste BROCKHAMPTON-album ooit in handen hebben.
Na dat triestige voorafje dat we gister voorgeschoteld kregen met The Family, voelt TM als een regelrechte verademing. Dit is precies waar we op hoopten voor het laatste BROCKHAMPTON-album: een volwaardig, creatief groepsproject waarbij niet per se binnen de lijntjes gekleurd wordt. Of dit het beste en meest innovatieve album van BROCKHAMPTON ooit is, betwijfelen we. We hebben ze beter gehoord op de praktisch perfecte SATURATION-trilogie van een paar jaar terug bijvoorbeeld, maar dit album is gewoon weer een ijzersterke plaat waarmee onze favoriete hiphopboyband bewijst dat ze stoppen op een hoogtepunt. TM geeft ons een laatste goede reden om de Amerikanen te missen en vormt een triomfantelijk en passend eind voor het collectief.
Al bij albumopener “FMG” horen we BROCKHAMPTON precies zoals we de band kennen. We horen chaos en een dreunende industriële beat maar vooral een hele geslaagde wisselwerking tussen de verschillende leden van de band. Het catchy “NEW SHOES” en het chille “ANIMAL” doen ons allebei denken aan die SATURATION-trilogie, maar laat ons ook nog maar eens zien hoe goed deze gasten op elkaar ingespeeld zijn. Het is een zootje ongeregeld bij elkaar, die jongens van BROCKHAMPTON, maar tegelijkertijd ook een geoliede machine van jewelste.
Op GINGER en ROADRUNNER: NEW LIGHT, NEW MACHINE liet de Amerikaanse groep al zien volwassen geworden te zijn, en op The Family bevestigde Kevin dat nog eens even voor zichzelf. Met TM onderstreept de rest van de band dat ook. Keiharde songs als het fantastische “KEEP IT SOUTHERN” worden afgewisseld met volwassen, introspectieve nummers. “ALWAYS SOMETHING” is bijvoorbeeld een succesvolle exploratie van de angst voor verandering. Het mooist doet de boyband het op “CRUCIFY ME” en “BETTER THINGS”. Op die eerste wordt er tegen een soundtrack van prachtig toetsenwerk gereflecteerd over het zorgeloze verleden en het zorgwekkende heden, waarin beroemdheid en hoge sociale verwachtingen domineren. Het is hier Matt Champion die met zijn verse de show steelt. “BETTER THINGS” is juist een ongelooflijk kwetsbare Frank Ocean-achtige tranentrekker waarin acceptatie van verandering centraal staat.
Er is op TM ook voldoende ruimte voor experimentatie. Dat horen we bijvoorbeeld op dat mooie “CRUCIFY ME”, maar ook op “LISTERINE”. Er wordt hier dusdanig met autotune geëxperimenteerd dat wij flashbacks krijgen naar de release van Travis Scotts Birds In The Trap Sing McKnight. “MAN ON THE MOON” en “GOODBYE” zijn daarentegen zeer catchy liedjes waarmee BROCKHAMPTON volledig de poproute opgaat. Het is niet de eerste keer dat de groep flirt met het genre (denk aan “COUNT ON ME”), maar nooit eerder deden ze het zo lekker als op “MAN ON THE MOON”. Het barst van de energie en leent zich uitstekend voor een avondje op de dansvloer.
Met TM sluiten de heren van BROCKHAMPTON dit hoofdstuk van hun leven af op de meest gepaste manier mogelijk. Het is van begin tot eind een ijzersterk album waar ieder lid—niet alleen frontman Kevin Abstract zoals op dat triestige The Family—de kans krijgt om hun ding te doen. Het onderstreept opnieuw hoe volwassen de Amerikanen geworden zijn in de loop van de jaren en hoe goed ze op elkaar zijn ingespeeld. Het is niet hun beste album ooit, maar wel een hele mooie afsluiter voor ‘the best boyband since One Direction’. Een perfecte band was dit verre van — er zijn genoeg hardnekkige geruchten over twijfelachtig gedrag van verscheidene leden — maar feit is wel dat BROCKHAMPTON ontzettend innovatief, creatief en boeiend werk geleverd heeft in de afgelopen paar jaar. We zijn blij dat ze ervoor gekozen hebben om te stoppen op een hoogtepunt en nog voordat de neerslachtige sfeer binnen de band die beschreven werd op The Family erger werd. Het is goed dat BROCKHAMPTON niet koos om de hype verder uit te melken en de eer aan zichzelf hield; dat vergt het nodige zelfbewustzijn. Desondanks gaan we deze gasten wel ongelooflijk missen en zijn we dankbaar dat we in ieder geval een uitgebreide, ijzersterke discografie hebben om op terug te vallen.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
