Enkele jaren stond Lolo Zouaï achter de toog bij een hamburgerketen in New York, waar ze droomde over haar grote doorbraak als artiest. De dochter van een Algerijnse vader en Franse moeder vertaalde die levensdroom in haar debuutalbum High Highs to Low Lows, waarmee ze in 2019 uiteindelijk doorbrak. Haar nummer “Desert Rose” ging daarna viraal op TikTok en Dua Lipa koos haar als voorprogramma voor haar uitgebreide Future Nostalgia tour in Amerika. De anticipatie voor haar tweede album was dus groot en onze nieuwsgierigheid steeg alleen maar door alle singles die ze de afgelopen drie jaar uitbracht.
De speelse opener “pl4g1rl” vormt eigenlijk het ideale startpunt voor de imaginaire cyberwereld die Lolo Zouaï op haar tweede langspeler wil creëeren. Het nummer heeft een gewisse lichtzinnigheid en gesofisticeerde productie, waar ze zichzelf meteen van haar meest creatieve kant laat zien. Dat aansluitend “VHS” niet kan volgen qua energielevel en originaliteit zorgt er helaas al snel voor dat de spanning uit het album gezogen wordt, want er gebeurt gewoon te weinig interessants om te boeien op het nummer.
Hetzelfde patroon herhaalt zich al snel op PLAYGIRL. “Crazy Sexy Dream Girl” is een vrolijke, trappy r&b-track met een geestige vocale productie en aardig wat peper in z’n gat. “Give Me A Kiss” breekt die vrolijkheid daarna al snel door eerder voor een mysterieuze sfeer te gaan en de sensualiteit op te zoeken. “Blur” moet het tempo weer aanzwengelen maar is te schattig om die rol met glans op zich te nemen. De zomerse kriebels die we aanvankelijk hadden bij deze single zijn de afgelopen maanden dus wat vervlogen, al heeft de single ook elementen die ons wat doen herinneren aan haar eerste album.
In het middenstuk gebeurt er weinig opmerkelijk. “Gummy Bear” voelt iets te geforceerd aan en “Tamagotchi (Intermission)” heeft geen meerwaarde als sfeerscheppers omdat ze iets te veel clichés opzoekt. Op “Don’t Buy Me Flowers” horen we haar ook niet openbloeien doordat de r&b-ballade iets te eentonig is en de zangeres ons niet weet te ontwapenen met het liefdeslied. Met een albumtitel als PLAYGIRL creëert ze misschien ook gewoon de foute verwachtingen, want de braafheid van de muziek speelt haar duidelijk parten. “Open The Door” mag dan wel wat meer tempo hebben, maar dobbert ook gewoon een beetje rond zonder de juiste golf te slaan.
Wat we in “Open The Door” nog misten, kunnen we gelukkig wel in “Room” horen. De vocale productie en haar zanglijnen hebben meer impact en tillen haar weer naar een hoger niveau. “Skin & Bones” is eveneens weer een rustiger nummer, maar is ook een tikkeltje meer beklijvend doordat ze haar stem wat meer draagvlak geeft en zo kan uitpakken. Op de laatste single “Free Trial” gaat ze ten slotte weer voor een dromerige trap-beat, waarop ze afwisselt tussen schattige raps en zoete zanglijnen. Wat meer muziek in die stijl had het album echt nodig om overeind te blijven.
Op haar tweede album creëert Lolo Zouaï een ingebeelde cyberwereld en kruipt ze in de rol van drie personages: playgirl, dreamgirl en partygirl. Helaas mist het album vaak momentum en uniekheid om een langdurig bestaan te garanderen in ieders geheugen. Er staan een handvol interessante nummers op PLAYGIRL, maar tegelijk ook evenveel nummers die gewoon te weinig inspireren. Ook de verschillende sfeerwissels maken het moeilijk om ons helemaal in de nummers te vinden en halen de dynamiek uit het album. We zoeken tevergeefs naar iets meer speelsheid en spanning, want in zijn geheel tipt het op dat vlak niet aan High Highs to Low Lows. Lolo Zouaï kan beter, dat heeft ze in het verleden al getoond.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
