De vloek van het tweede album is er, behalve als je het na je debuut voor gezien houdt, eentje waaraan eigenlijk geen enkele artiest of band kan ontsnappen. Het is altijd nog maar de vraag of men erin slaagt om opnieuw een positieve indruk te maken en zichzelf opnieuw weet uit te vinden op muzikaal niveau, of dat de druk om te presteren iets te overweldigend is. Ook bij de heren van easy life vroegen we ons af of ze met hun tweede album hetzelfde trucje zouden doen als op life’s a beach, of dat ze creatieve vooruitgang zouden laten zien. Zelf lieten de Britten al wel weten dat ze MAYBE IN ANOTHER LIFE een stukje volwassener vonden dan hun debuut. De persoonlijke groei van het vijftal zou hun nieuwe album definiëren en er zouden complexere thema’s aangekaart worden, maar het duurde eventjes voordat we dit zelf mochten beoordelen. Oorspronkelijk was het namelijk de bedoeling dat de langspeler afgelopen zomer verscheen, maar easy life stelde de release uit naar de herfst. De tijd gaat echter sneller aan ons voorbij dan we zelf in de smiezen hebben en zo is het inmiddels alweer oktober, wat betekent dat MAYBE IN ANOTHER LIFE eindelijk de wereld in is gebracht.
Hoewel life’s a beach op geen enkele manier een slecht album was, bestond de plaat wel een beetje uit veel van hetzelfde. Het was prima, oppervlakkig luistervoer met een grote dosis funk en synths, maar miste toch iets van diepgang om écht te boeien. Op MAYBE IN ANOTHER LIFE is die diepgang juist wel aanwezig. Het album maakt daarmee de belofte waar die easy life vooraf maakte: het is volwassener, introspectiever en gelaagder dan dat debuut van anderhalf jaar geleden.
Het dominante sentiment op MAYBE IN ANOTHER LIFE is dat alles eigenlijk simpelweg gewoon behoorlijk kut is, maar dat dit ook bij het leven hoort. Dit zou echter geen easy life-album zijn als deze gevoelens niet gerelativeerd werden door een flink staaltje optimisme en hoop. Ja, het leven is niet altijd even leuk, maar het komt ook allemaal wel weer goed. Op het fijne, punchy “GROWING PAINS” zingt frontman Murray Matravers bijvoorbeeld over een break-up waar hij wel een beetje moeite mee heeft, maar waarbij hij ook weet dat het onderdeel is van opgroeien. Ook met het schattige “MORAL SUPPORT” en de dromerige, nostalgische ballad “BUBBLE WRAP” steekt easy life ons een muzikaal hart onder de riem. Het meest doen ze dit met albumsluiter “FORTUNE COOKIE”. Deze is een vrij minimalistisch (althans, voor easy life-begrippen), lief pianoliedje dat doet denken aan Mac Miller. Het is een herinnering aan de belangrijke, mooie dingen in het leven in tijden waarin alles eventjes te veel wordt. Daarmee is het een mooie, hoopvolle afsluiter voor een album over de moeilijkheden van ouder worden en opgroeien.
Ouder worden betekent ook dat je kritischer kan reflecteren op je eigen rol in bepaalde vervelende situaties. Dit doet easy life bijvoorbeeld op “MEMORY LOSS”. Het duistere, introspectieve liedje is misschien wel de meest volwassene song van de Leicesterse mannen, waarin Murray toegeeft niet altijd even trots te zijn op hoe hij handelde in het verleden. ‘No regrets, but hindsight’s a bitch’, stelt de Brit dan ook. Naast een groeiend zelfbewustzijn, hoort het loslaten van de verwachtingen van anderen ook bij volwassen worden. Dit staat centraal in de eerdere single “BEESWAX“, maar het meest op “BASEMENT”. De punchy beats en de dreunende bas sleuren ons moeiteloos mee naar de dansvloer, terwijl Murray vertelt dat hij alle remmen loslaat en niet meer geeft om wat anderen vinden. Het nummer is ongetwijfeld het hoogtepunt van MAYBE IN ANOTHER LIFE en zal zich hopelijk uitstekend lenen voor een livesetting.
Iets anders dat MAYBE IN ANOTHER LIFE typeert, is de hoeveelheid samenwerkingen op het album. Zo is het zwoele “DEAR MS HALLOWAY” een geslaagde samenwerking met niemand minder dan Kevin Abstract, en werkte easy life samen met de Nieuw-Zeelandse BENEE voor “OTT“. Deze was prima te pruimen als single, maar voelt binnen de context van het album toch een beetje kinderachtig en saai. De beste samenwerking is ongetwijfeld “ANTIFREEZE” met Gus Dapperton. Het nummer blijft moeiteloos in ons hoofd hangen, maar laat tegelijkertijd wel de grote zwakte van easy life zien. Dat is namelijk het feit dat Murray niet de boeiendste vocalist is. Zijn stem wordt namelijk ondergesneeuwd door de veel interessantere, uniekere stem van Gus. Het gebrek aan zo’n meeslepend geluid maakt dat we een nummer als “SILVER LININGS”, waarin Murray’s rapkunsten centraal staan, niet heel erg kunnen waarderen. Op “CROCODILE TEARS” worden die vocals juist helemaal vervormd tot de frontman van de band gereduceerd is tot een irritant kinderstemmetje. Het maakt dat het nummer niet alleen slecht, maar ook behoorlijk creepy is en zou de perfecte soundtrack zijn voor een horrorversie van Toy Story.
Het is een moeilijke opgave, zo’n tweede album, maar met MAYBE IN ANOTHER LIFE heeft easy life wel degelijk een goede, volwassen opvolger geleverd voor life’s a beach. Op hun nieuwste langspeler toont de band aan dat ze volwassen geworden is en allerlei wijze levenslessen uit het afgelopen jaar gehaald heeft. Het is absoluut geen perfect album, maar beter, boeiender en spannender dan life’s a beach is het zeker en vast. De Britten laten met MAYBE IN ANOTHER LIFE zien dat ze meer in hun mars hebben dan dat hun debuut wellicht suggereerde. We hopen dat easy life deze ontwikkeling in de nabije toekomst voortzet!
Voor wie nieuwsgierig is geworden naar hoe MAYBE IN ANOTHER LIFE live klinkt: easy life staat op 21 maart 2023 in de Brusselse Botanique.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
