Alvvays brengt op hun derde plaat exact hetzelfde als op hun tweede: catchy popsongs van toegankelijke shoegaze. Dat de Canadezen opnieuw in hun comfort zone blijven, hoeft echter niets kwalijks te betekenen. Hun schrijverschap blijft steeds engagerend genoeg, de instrumentatie slaagt er meestal in een verdovende sfeer te scheppen, terwijl de lyrics tragikomisch reflecteren over wat had kunnen zijn. Het had echter ook veel slechter kunnen gaan: na lang touren sinds de release van Antisocialities in 2017, stal een dief de demo’s van zangeres Molly Rankin en overstroomde haar repetitielokaal in Toronto. Bovendien konden de drie Canadezen lang niet afspreken met hun nieuwe ritmesectie, omdat drummer Sheridan Riley and bassist Abbey Blackwell niet over de grens mochten door de pandemie. Misschien is het in die context juist goed dat ze op veilig speelden. De nieuwe leden volgden het metronomische ritme van hun voorgangers exact, zodat de Canadezen hun ding kunnen doen.
Hoewel Blue Rev de langste plaat is van de drie uit het palmares van Alvvays, duur de langste song hier nog geen drieënhalve minuut, wat we paradoxaal genoeg naar onze standaarden juist kort vinden. Het lijkt ons een veelgebruikte financiële strategie te zijn, aangezien streamingdiensten het aantal clicks belonen in plaats van het aantal minuten. Molly Rankin is ook nooit de beste zangeres geweest. We horen dit best in “Pressed”, een uptempo nummer met de enige echt zwakke prestatie van Rankin. Elders lijkt de rest van de band daar echter een oplossing voor gevonden te hebben. Meer en meer is haar dichte wolk van ethereel gepraat gemixt met de zweverige gitaarklank en dat zorgt voor een surreëel effect. Terwijl Rankin de melodie duidelijk blijft maken, kunnen de gitaristen zich uitleven in noisy uitweidingen of janglebegeleidingen. Ze nemen dit echter nooit zo ver dat het tot een waar crescendo komt, zodat er toch steeds een ongebruikte sonische restgroep blijft in de anders zo degelijke indiesongs.
De invloed van My Bloody Valentine is erg duidelijk in de eerste zes nummers. Hier komen drie van de vijf singles aan bod en het lijkt ons dat deze meer op de rasechte muziekcriticus gericht zijn dan op de melancholische poëten. Stuk voor stuk zijn ze voorzien van alles wat we willen horen: sterke melodieën, afwisselende akkoorden en lopende baslijnen. Hier en daar merken we zelfs een harde riff of gitaarsolo op. Vanaf “Very Online Guy” krijgen we wat meer typische indie met een hoek af te horen. Hier lijkt Molly Rankin meer lyrische vrijheid te nemen om bitterzoete of ronduit hilarische gedichtjes te schrijven. “Very Online Guy” en “Pomeranian Spinster” konden evengoed parodieën in De Ideale Wereld zijn.
Veel van deze songs hebben heel wat woorden om zich heen hangen, een lijvige extra dimensie die veel andere bands zich niet permitteren. Meestal schommelen ze heen en weer van concrete beschrijvingen naar abstractie denotaties en terug, wat je op zich al als grappig effect kan zien. Meestal gaan de teksten echter over de ontgoochelingen van het volwassen leven. Specifiek kunnen “Tile By Tile” en “Fourth Figure” kunnen ons stevig ontroeren, al is het toch jammer dat ze het zo beknopt houden. We kunnen op Blue Rev verder weinig zwakke nummers opsporen. De meeste blijven bescheiden en doen gewoon hun ding, met stevige hooks en soms een onverwachte wending. Alvvays mengt alle retrostijlen die ze graag horen in een modern jasje, van de jaren zestig tot de nineties.
Welk van deze veertien dromerige plaatjes wordt dan hun nieuwste grote hit? Ook dat is moeilijk uit te maken. Eerder zien we allerhande Alvvays songs opnieuw opduiken in de betere hedendaagse alternatieve afspeellijsten, zonder er eentje op de radio te mogen aanhoren. Zo vliegt het vijftal verder in de zwever waarmee ze reeds vele jaren voeling hebben. Hierdoor zijn ze juist zelfzekerder in hun stiel en kunnen ze net dat iets hoger scheren. Het plezierige Blue Rev lost onze verwachting dan ook mooi in. Alvvays lijkt iets volwassener, hun spel doeltreffender, hun productie helderder. Nu iedereen online om de tien seconden iets nieuws kan ontdekken, zouden we al eens kunnen vergeten dat subtiele evolutie geen stilstand, noch achteruitgang betekent. We danken Alvvays om ons daaraan te herinneren!
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
