LiveRecensies

Working Men’s Club @ Botanique (Orangerie): Geen spaander heel gelaten

Working Men's Club

Ⓒ Lillie Eiger

Zo’n kleine twee jaar geleden kwam Working Men’s Club als donderslag bij klaarlichte hemel de indiescene binnengestormd. Hun debuutalbum was met een combinatie van dreunende synths en een hoog punkgehalte dan ook de ideale tijdsbesteding voor newwavers op rust en postpunkfanaten. De recente opvolger van dat weergaloze debuut, Fear Fearklonk zelfs nog een stuk sterker en legde veel meer nadruk op synths en elektronica. De verwachtingen voor hun passage in de Orangerie gisteren lagen met andere woorden niet bepaald laag.

Stipt om negen uur bestegen de vier bandleden met het grootse “Goldfinger” op de achtergrond het podium, een mooie knipoog naar wat zou gaan komen. Veel tijd verspilden de muzikanten onder leiding van frontman Sydney Minsky-Sargeant niet, aangezien meteen de (net iets te luide) baslijn van “Valleys” de zaal vulde. Een prima opener die met zijn lange opbouw wat tijd gaf aan het publiek om te acclimatiseren. De rest van de show zou namelijk al intens genoeg zijn.

Na die spectaculaire introductie, joegen ze met “19” meteen ook het tempo razend de hoogte in. Een salvo aan synths, hevige bassen en lang uitgesponnen vocals transformeerden de Orangerie zo uit het niets tot een volwaardige club. De Botanique daverde en kreunde. Nog meer deed ze dat toen ook Sydney’s onmiskenbare ‘Blablabla’s’ tijdens het agressieve “Fear Fear” door de zaal weergalmden. Wie het op dit moment dus nog niet begeven had onder de loodzware lawaaimuur, maakte een spektakel mee.

Voor de fans van het eerste album, waren er gelukkig ook momenten dat de band de gitaar ter hand nam in plaats van achter de keyboards te blijven. De verkorte versie van “Angels” klonk door zijn gitaarspel zo veel meer als een postpunknummer. Ook “Be My Guest”, een van de betere werkjes op dat debuutalbum, deed de subwoofers net niet spectaculair ontploffen. De band had dus ook duidelijk geen tijd voor adempauzes en al zeker niet voor praatjes met het publiek.

Als we dan toch een puntje van kritiek mogen of moeten geven, is het niet onlogisch om te zeggen dat het geluid niet helemaal perfect zat. Nummers als “Money Is Mine” en “John Cooper Clarke” zijn op plaat heel gevuld en rijk aan synths, maar verloren hun glans wat aangezien niet alle elementen even hoorbaar waren. Enerzijds jammer, maar anderzijds zorgde de grotere nadruk op de bassen wel voor een stuk meer intensiteit.

Working Men’s Club heerste over Brussel gisteren. De band klinkt heel sterk op plaat, maar de setlist van gisteren bewees dat het gros van de nummers pas volledig tot hun recht komt in een zweterige concertzaal. Het pure technische gegeven vanuit de studio moet bij de meeste nummers dan wel plaats maken voor wat extra intensiteit, maar ons hoor je daarover niet klagen. De band toverde de Orangerie namelijk voor een uurtje om tot een bloedhete rave. Dat de Botanique nog rechtstaat, is voor ons dus ook een verrassing.

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

Valleys
19
Fear Fear
Teeth
Widow
A.A.A.A.
Circumference
John Cooper Clarke
Money Is Mine
Ploys
Be My Guest
Angel
The Last One

155 posts

About author
(Post)punkboy van de nieuwe generatie.
Articles
Related posts
LiveRecensies

Ways Around Festival 2024 (dag 3): Noise voor iedereen

De derde en laatste dag van het Ways Around Festival was opnieuw een groot succes. Ditmaal diende de museumzaal van de Botanique…
LiveRecensies

Griff @ Botanique (Orangerie): Voorzichtige popshow

Griff mag dan wel net naast de titel BBC Sound of 2021 gegrepen hebben, toch lijkt het al een tijdje de goede…
LiveRecensies

S. Carey @ Botanique (Grand Salon): Allesbehalve beangstigend

De naam S. Carey zegt misschien niet iedereen veel, maar als we er de naam Justin Vernon of Bon Iver bijhalen, dan…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.