@CPU – Frauke Cludts
Therapy? en België, het is sinds begin de jaren 90 altijd een mooi huwelijk geweest. Zoals dat in de meeste relaties gaat, waren de eerste jaren vol passie en vuur. De band speelde verschillende keren op Rock Werchter en was dagelijks te horen op Studio Brussel. Ze regen de hits aan elkaar en Troublegum werd een regelrechte tijdloze klassieker. De Noord-Ieren konden letterlijk niks misdoen voor het Belgische publiek. Maar rond de eeuwwisseling kwam er stilletjesaan een einde aan de hoogdagen. Met “Six Mile Water” scoorden ze nog een onverwachte hit en ook “If It Kills You” zette de festivalweides nog een keer in vuur en vlam. We werden met de regelmaat van de klok nog verblijd met een show, maar de zalen werden kleiner en de aanvangsuren op de festivals werden vroeger.
De tijd vliegt en zo werden we vandaag verwacht op het koperen jubileum onder de noemer ‘So Much For the 30 Year Plan’. Ja, ook hier werd er een aantal keren verschoven met de datum door de gekende reden waardoor we uiteindelijk op ‘So Much For the 32 Year Plan’ belandden. Dat de liefde nog niet bekoeld was, bleek al van bij de eerste stappen die we betraden in de Ancienne Belgique. Eén op de twee aanwezigen fans leek wel getooid te zijn met een shirt van de band om mee te komen vieren.
@CPU – Frauke Cludts
Maar eerst kregen we de Genste heren van Wallace Vanborn als opwarmer en niet The Sore Losers die als vaste support meereisden door Europa op deze tour. Jammer, maar niet getreurd. Wallace Vanborn nam de rol met glans over. De gitaren klonken iets zwaarder dan hun Limburgse collega’s, maar het trio bleek er veel zin in te hebben. Het contact werd gretig gezocht en de vroege aanwezigen konden de stonerrock wel smaken. Zoals gebruikelijk werd de set afgesloten met “Cowboy Panda’s Revenge”, een meer dan tien minuten durend instrumentaal epos. De handen gingen vlot op elkaar en de tegen dan goed gevulde zaal smulde van Wallace Vanborn, die een waardige opener waren van de avond.
‘Here I am motherfucker!’ weerklonk omstreeks 21u door de boxen van de AB. De set werd afgetrapt met “Nausea”. Het was de voorbode van een stevig openingssalvo met onder andere hitsingles “Stories” en “Die Laughing”, dat werd opgedragen aan de onlangs overleden Taylor Hawkins. Meer hadden Andy Cairns en zijn band niet nodig om het vuur aan de lont aan te steken. Binnen de tien minuten stond de zaal in lichterlaaie. De ‘hey heys’ werden door zowat het voltallige publiek meegeschreeuwd en tijdens “Die Laughing” werden de vocals bij momenten volledig door het publiek overgenomen. Die oude liefde roest blijkbaar totaal niet voor Therapy?.
@CPU – Frauke Cludts
Wanneer je als band uit een ton met dertig jaar materiaal kan grabbelen om een setlist samen te stellen, weet je dat je keuzes moet maken en fans moet teleurstellen. De die-hards werden alvast op hun wenken bediend. Met “Opal Mantra” en “Prison Breaker”, met bassist Michael McKeegan op zang, werd er zelfs naar de echte begindagen gegrepen. Ook de opstelling van de band deed denken aan de goeie ouwe tijd: Een zeer sobere opstelling met één versterker voor zowel bas als gitaar. Op de backdrop verscheen het klassieke bandlogo dat ze al gebruiken sinds hun debuut. Voor tierlantijntjes was er vanavond geen plaats. De focus kon zo volledig op de muziek liggen.
Er werd ook ruimte gemaakt voor nieuwere nummers. We kregen bij “Joy” zelfs de aankondiging dat we binnenkort een nieuw album mogen verwachten. “Joy” klonk zoals de band de laatste jaren klinkt: een stevige vettige openingsriff gevolgd door iets minder melodie. Draai of keer het zoals je wil, de echte hoogdagen liggen al een tijdje in het verleden. Telkens wanneer er een hitje uit de oude doos werd gespeeld, gingen de decibels de lucht in. “Trigger Inside” bleek zo nog geen spatje van zijn intensiteit verloren te zijn over de jaren. Ook tijdens “Church of Noise” schreeuwden de fans de longen uit hun lijf.
De set was ook slim opgebouwd; save the best for last. “Diane” blijft ook in een stevigere versie een van hun grootste hits. De Hüsker Dü cover is de afgelopen twee decennia in verschillende versies in de set opgedoken, maar het blijft in eender welke versie een hoogtepunt van de set. De ruwe emoties ruimden snel plaats voor het dansbare “Teethgrinder”, nog zo een crowdpleaser. Het metal-rock-drum’n’bass dansnummer zette wederom de boel in brand.
@CPU – Frauke Cludts
Iedereen wist dat de show er nog niet op zat en dat we slechts het begin van de finale betreden hadden. De temperatuur liep verder op in de AB en we kregen nog een goedgevulde bisronde voorgeschoteld. James Joyce deed nog vuile manieren met de zus van zanger Andy tijdens “Potato Junkie”. De jarige drummer Neil Cooper mocht zich tijdens een drumsolo eens volledig loslaten gaan. En we kregen waar we op zaten te wachten: Hits uit Troublegum met als absoluut hoogtepunt “Nowhere” en “Screamager” die het dak eraf deden gaan.
Therapy? blijft een gevestigde waarde, ook na 32 jaar. Er werd vooral materiaal gebracht uit de eerste tien jaren aangevuld met enkele nieuwe nummers. Maar uit de periode vanaf 2002 kregen we niks te horen. Ze lijken zelf ook te beseffen dat de aanwezigen graag die trip op memory lane af en toe eens maken. En daar is helemaal niks mee, we worden allemaal graag van tijd tot tijd eens meegenomen naar de goede oude tijd. Therapy? deed zijn job perfect en bezorgden de fans een gedenkwaardige avond uit de oude doos. Het was de elfde keer dat ze in de AB speelden, geef het een paar jaar en wij komen graag nogmaals terug voor de twaalfde keer.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Nausea
Stories
Kakistocracy
Die Laughing
Opal Mantra
Prison Breaker
Turn
Callow
Trigger Inside
Church Of Noise
Joy
Still Hurts
Disgracelands
Loose
Diane (Hüsker Dü cover)
Teethgrinder
Encore:
Knives
Potato Junkie
Isolation (Joy Division cover)
Breaking The Law (Judas Priest cover)
Nowhere
Screamager
