Agnes Obel, Meskerem Mees, Sohnarr, Camille Camille & Bex @ Gent Jazz: Magische hemel

Het einde van Gent Jazz 2022 is bijna in zicht, maar eerst is het nog de beurt aan enkele prachtige namen. Agnes Obel mocht zich als headliner een beetje het buitenbeetje noemen, want de pianiste was op deze net iets frissere donderdag de enige niet Belgische artieste. De Deense betoverde de Bijlokesite met haar prachtige composities, iets dat in de daar op voorafgaande uren ook al gebeurde. Van het nieuwe Bex en opkomend talent Camille Camille tot de ondergewaardeerde Sohnarr en intussen gekende Meskerem Mees: stuk voor stuk artiesten van eigen bodem om trots op te zijn.

Bex

Gent Jazz wordt georganiseerd op de mooie grasvelden rond het STAM en het KASK, dus het is geen wonder dat de festivalorganisatoren soms eens door de gangen van het conservatorium snuisteren op zoek naar talent, om het vervolgens op hun podium uit te nodigen. Bex is daar slechts een voorbeeld van, maar niet zomaar eentje. De Belgische-Amerikaanse singer-songwriter en producer Rebecca Driesmans brengen een warme mix van jazz en elektronische muziek. Driesmans en haar vier muzikanten (waaronder Louise van den Heuvel van Dishwasher_) brengen een veelzijdige set, waarbij ze allemaal het beste van zichzelf geven. Bex liet zich voor haar muziek onder meer inspireren door cellist Arthur Russel, maar zelf heeft ze geen strijkers bij. Hyung Jin Ee gaat daarentegen wel los op de saxofoon en aerophone (iets dat lijkt op een kruimeldief en Star Wars- en retro futuristische klanken produceert) en zo maakt de muzikant het allemaal net iets zwoeler. Dat gaat vaak hand in hand met een dromerige sfeer die soms zelfs sensueel overkomt (een beetje zoals Patches of Tristan haar oudere werk), maar op andere momenten zijn er dan weer groovy baslijnen die uitnodigen tot bewegen. Bex laat verschillende kanten van zichzelf zien en maakt ons alleen maar benieuwd naar wat er nog aan zit te komen. Is dit dé ontdekking van Gent Jazz 2022?

Camille Camille

Afkomstig uit België, begonnen als straatmuzikante in Engeland, momenteel gevestigd in Duitsland en samenwerkend met een Zweedse producer genaamd Anders Lagerfors. Camille Camille mag in België dan nog geen grote naam zijn, ze heeft doorheen Europa wel al aardig wat ervaring opgedaan. Met Could You Lend Me Your Eyes bracht ze vorig jaar haar eerste langspeler uit, en daaruit krijgen we op Gent Jazz het een en ander te horen. Camille Camille begint naar goeie gewoonte solo aan haar set. De zachte stem en rustige muziek creëren al gauw een intieme setting, waardoor ze een hemelse indruk nalaat. Na een vijftal nummers krijgt Camille Camille versterking van twee muzikanten (waaronder Sam De Nef), waardoor de op den duur eentonige aard van de solonummers doorbroken wordt. Het trio komt nog steeds sereen over en ondanks dat we geen vuurwerk verwachten van Camille Camille, blijft het ook hier net ietsje te veel van hetzelfde. Camille Camille staat voor het eerst op het podium met een band, wat zeker en vast al voor meer diepgang in de set zorgt.

Sohnarr

Vorig jaar mocht Sohnarr op de tweede corona-editie van het mooiste jazzfestival van Oost-Vlaanderen spelen en dat viel zo in de smaak, dat ze dat dit jaar nog eens mag doen, hetzij zonder mondmaskers en afstandsregels. Patricia Vanneste maakte in haar vorige leven deel uit van Balthazar en vooraleer ze een soloalbum uitbracht als Sohnarr, maakte ze tussenstops bij Hydrogen Sea en Driftwood. Nadat Vanneste en haar vier muzikanten Coral Dusk van start tot einde hebben gebracht, vertelt de muzikante dat ze tussendoor de nummers niet graag spreekt, om zo de beleving niet te verstoren. En dat is het ook echt. Een beleving. De spanning aan de start tijdens “Östmark”, het betoverende tijdens “Radar” en het kippenvel tijdens “The Mermaids Of Bjergsøn” lijken allemaal slechts een voorbereiding op het epische “Melomania”. Het tien minuten durende lied kruipt nog meer dan de andere nummers onder je huid, in je bloed en in elke lichaamscel. Zenuwslopend, emotioneel en gewoonweg fenomenaal. Sohnarr live is een ervaring waarbij alleen superlatieven goed genoeg zijn.

Meskerem Mees

Op deze prachtige dag is er plaats voor nog één artieste van eigen bodem vooraleer we ons naar Denenmarken begeven. Meskerem Mees bracht vorig jaar haar debuutalbum uit en stelt dat op haar eigen intieme manier en met veel plezier voor aan de mensen op de Bijlokesite. De singer-songwriter heeft niet alles Sound Track en Humo’s Rock Rally gewonnen, maar wist de afgelopen twee jaar ook veel harten te winnen met nummers als “Joe”. Dat de set van Meskerem Mees intiem is, zal niemand verrassen. Zijzelf op gitaar en Frederik Daelemans op cello en backings spelen iets langer dan een uur de mooie liedjes van haar debuutalbum en brengen tussendoor ook een mooie cover van “Tree Hugger” van Antsy Pants. De cello voegt wat meer diepgang toe aan de muziek en lijkt soms zelfs in duet te gaan met Meskerem, wat een beetje magisch overkomt. Toch is het meest betoverende moment wellicht dat waarop de zangeres a capella een lied brengt. Je zou er stil van worden, maar het gebabbel van buiten zorgt jammer genoeg voor wat ruis. Vijfenzeventig minuten is misschien nog net iets te lang voor Meskerem Mees om het op een festival de hele tijd boeiend te houden, maar talent heeft ze zeker en vast.

Agnes Obel

Aan de ‘riverside’ van de Leie strijkt Agnes Obel neer om een mooie set te spelen. De Deense pianiste scoorde ruim tien jaar geleden een hit met “Riverside” en heeft intussen vier langspelers op haar naam staan. Sedert Philharmonics en Aventine is de sound van de pianiste toch wat veranderd, al blijft het nog steeds puur en oprecht overkomen. Twee jaar terug bracht Agnes Obel Myopia uit, dat ze recent al in het Koninklijk Circus in Brussel voorstelde. Daar maakte ze er een prachtige ervaring van en op Gent Jazz verwachtten we niet minder.

Openen gebeurt met het instrumentale “Red Virgin Soil”, wat al meteen een kalmerend effect met zich meebrengt, maar wanneer het tijdens opvolger “Dorian” nog een tikkeltje rustiger wordt, begeven we ons helemaal in hemelse sferen. De zachte zang van Agnes wordt ondersteund door die van haar drie muzikantes en dat gaat wondermooi samen met de twee cello’s op het podium. Obel wisselt zelf regelmatig van plaats, achter de klassieke piano of achter de keyboards, en dat brengt telkens een kleine, doch merkbare verandering van sfeer met zich mee. Daarnaast wordt er ook gevarieerd in de hoeveelheid arrangementen die je hoort tijdens de nummers en wordt “Riverside” op een heel sobere, minimalistische manier gebracht. Het nummer kan vanaf de eerste tonen op veel enthousiasme bij het publiek rekenen, maar eigenlijk worden andere liedjes zoals “Island of Doom” of “Camera’s Rolling” op minstens even mooie wijze gebracht.

Ook bij “Familiar” en afsluiter “The Curse” wordt er enthousiast gereageerd en die twee nummers behoren dan ook tot de hoogtepunten. Tijdens die eerste wisselt Agnes Obel regelmatig van micro, waardoor haar stem helemaal anders klinkt en zo wist ze ons nog net ietsje meer te betoveren. Tijdens “The Curse” is het dan weer vooral de outro die het hem doet, maar eigenlijk moeten we gewoon toegeven dat het concert op geen enkel moment wat saaier wordt. Van begin tot einde blijft Agnes Obel verbazen met haar zachte muziek en neemt ze ons helemaal mee in haar unieke universum, waar muziek trouwens nog eens ondersteund wordt door mooie visuals waarin de muzikantes verwerkt worden. Agnes Obel is een magische afsluiter van een prachtige dag en zo worden we op dromerige wijze de nacht in gestuurd.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!