Agnes Obels naam is niet het enige dat magisch klinkt. Haar pianogedreven muziek wist al vele zieltjes te betoveren sinds de zangeres doorbrak met “Riverside” in 2010. Op dat nummer kregen we slechts een piano en stem te horen; simpel, maar het werkte. Enkele jaren later kwam de Deense met Aventine, waarop instrumentale nummers en nummers met zang elkaar afwisselden en er al wat meer strijkers en andere instrumenten voorkwamen. Ook op dat album vinden we enkele gekende nummers terug, zoals “Fire to Fuel“, dat het tot soundtrack van verschillende series en films schopte. In 2016 kwam Agnes Obel terug met “Familiar“. Op die single en het daaropvolgende album kregen we nog meer instrumenten en productie te horen.
Eind vorig jaar was de eerste single van Myopia daar. “Island of Doom” schotelde ons – naast piano en zang – opnieuw strijkers voor die voor een extra dimensie zorgden. Ook het koortje bracht wat meer gelaagdheid en een aantrekkelijke sfeer, anders dan de gewone wereld rondom ons. Agnes Obel zou zichzelf helemaal hebben afgezonderd tijdens het maken van haar vierde album en dat voelen we. Vanaf albumopener “Camera’s Rolling” worden we ondergedompeld in het universum van Obel. We krijgen geluiden te horen die we niet meteen kunnen thuisbrengen, maar die ons wel doen denken aan die andere Noordse zangers, Björk.
Net als Björk experimenteerde Agnes Obel in het verleden al eens graag. Dat ze dat opnieuw zou doen, werd duidelijk toen de zangeres “Broken Sleep” uitbracht. De Deense lijkt constant op zoek te zijn naar nieuwe instrumenten en geluiden die we zelden eerder hoorden, waardoor we onze oren nog meer gaan spitsen. Op andere vlakken houdt ze het echter wat veiliger. Onverwachte wendingen of absurde opbouwen krijgen we niet te horen op Myopia, maar doordat de muziek voldoende gelaagd is om niet te vervelen, stoort dat ook niet.
Instrumentale nummers doorbreken ook deze keer de nummers met zang, waardoor er afwisseling ontstaat en we nog meer naar de veelal prachtige instrumentatie gaan luisteren. Toch zijn we niet van alle instrumentale nummers fan. “Drosera” is, ondanks de indrukwekkende naam, niet heel bijzonder. Het lied is heel wat repetitiever dan de andere nummers zonder zang en de piano klinkt wat te schel met momenten. Single “Parliament of Owls” duurt ongeveer even lang, maar weet veel meer sfeer te creëren dan “Drosera” en vertelt een verhaal – net als heel wat andere nummers op dit album.
Op Myopia heeft Agnes Obel lekker verder geëxperimenteerd en in het algemeen kan ons dat smaken. De piano staat niet altijd meer in de spotlight, maar de kern van haar sound is nog niet veel veranderd: licht betoverende muziek die een verhaal vertelt. Dat verhaal hoor je eigenlijk al zonder goed te luisteren naar wat Obel letterlijk zingt. Klanken die niet toevallig samenvallen doen een setting ontstaan waarin je haast automatisch vanalles ziet gebeuren. Agnes Obel maakt de soundtrack, de luisteraar de film.
Op 23 maart speelt Agnes Obel in het Koninklijk Circus. Het optreden is al maanden uitverkocht.
Facebook / Instagram / Website
