Slechts vijf dagen nadat België noodgedwongen op slot ging, hadden we eigenlijk naar het Koninklijk Circus moeten afzakken voor een fijne avond met Agnes Obel. De Deense was bijgevolg één van de eerste artiesten die een tour op haar buik kon schrijven, maar daar bleef het niet bij. De show in Brussel werd niet één, niet twee, maar drie keer van datum veranderd. Om even een beeld te schetsen: de plaat waar de tour rond zou gaan draaien, vierde een klein halfjaar geleden zijn tweede verjaardag. Uitstel is gelukkig geen afstel, want Myopia verdient alle lof, niet in het minst omdat het album live nog meer tot leven blijkt te komen.
De eer om de avond te openen was eerst echter weggelegd voor Boris Gronemberger. De naam doet misschien niet meteen een belletje rinkelen, maar de man maakte eerder al furore bij onder andere Girls In Hawaii. Ervaring op overschot dus, waardoor zijn half uur durend setje in het Koninklijk Circus redelijk zelfverzekerd overkwam. Dat is natuurlijk één zaak, maar dan moeten de nummers wel nog weten te boeien. Gronemberger speelde de muziek van zijn project River Into Lake solo, met enkel een gitaar over de schouder en een synthesizer die permanent loopjes speelt. De langzaam vollopende zaal had het na één nummer of twee met andere woorden wel gehad en zo gingen er steeds meer kopjes richting het smartphonescherm. Mocht de muziek van de Belg wat meer bekendheid hebben, had zijn setje misschien op meer aandacht kunnen rekenen. Nu was het vooral een man die in de verte wat muziek speelde.
Gelukkig was de belevenis een halfuurtje later helemaal anders, want mooi op tijd wandelden Agnes Obel en haar drie bandleden het podium op. Geflankeerd door een gigantisch projectiescherm, waarop hun spiegelbeelden tot in de oneindigheid werden herhaald, wist het viertal eigenlijk vanaf de eerste seconde te betoveren. De manier waarop instrumentale introductie “Red Virgin Soil” overliep in het wondermooie “Dorian” zette al snel de toon voor wat volgen zou. De twee cello’s, de percussie, de piano en daarbovenop nog eens Agnes hartverwarmende stem; het voelde gisterenavond meer dan ooit als thuiskomen in het Koninklijk Circus.
De Deense bracht ons zowel muzikaal als visueel dus al snel in hypnose, maar dat bleek slechts het topje van de ijsberg. De projectie schakelde een betovering hoger, want we zagen Agnes en haar band als het ware door een kristallen bril ronddraaien op het scherm. De perfecte setting voor het beklijvende “Camera’s Rolling”, dat op zijn beurt dan weer de ideale voorbode bleek van “Run Cried the Crawling”.
De Deense maakt vanzelfsprekend niet meteen de meest dansbare muziek, maar dat betekende gelukkig niet dat er geen sfeer was. Sterker nog, in het Koninklijk Circus hing een soort spanning die we nog niet vaak hadden gevoeld. Het leek wel alsof iedereen met ingehouden adem afwachtte naar welke meesterzet de volgende was in dit muzikale huzarenstukje. Vol respect, vol bewondering. Bewondering was er bijvoorbeeld wederom bij “Trojan Horses”, dat dankzij de strijkers voor je het goed en wel besefte onder je huid was gekropen. Een lijn die zich stilletjes aan een weg baande tot in het diepste punt van je ziel, maar net voordat hij je helemaal over dreigt te nemen, rijkt Agnes Obel je terug de hand. “Island of Doom” was daar bijvoorbeeld een mooi voorbeeld van, want waar het nummer aanvoelde als verloren lopen in een groot bos, was daar telkens weer de Deense bosnimf, die je het pad toonde.
Het was ook vanaf dan dat de set een beetje in een stroomversnelling raakte, want waar “Stretch Your Eyes” in het begin nog balanceerde op een koord tussen licht en donker, bleek het uiteindelijk toch de fantastische outro die met de pluimen ging lopen. Het getuigde van een uitzonderlijke muzikale klasse en dan moest het fantastische “Familiar” nog komen.
Erg spraakzaam was de Deense tussen de nummers door niet, maar als ze dan toch iets vertelde, dan luisterde het Koninklijk Circus met de grootste aandacht. Zo deed ze bijvoorbeeld haar uiterste best om haar band in het Frans voor te stellen en vertelde ze over het kindje dat ze kreeg tijdens de pandemie. Het was die laatste die haar overigens een beetje verkouden had gemaakt, had ze het niet verteld, dan hadden we het nooit opgemerkt, waardoor ze grote hit “Riverside” klaarblijkelijk niet kon spelen zonder een slokje water. Helemaal alleen op de piano, met af en toe een lichte cello op de achtergrond, zorgde ze wederom voor een magisch hoogtepunt.
Agnes Obel profileerde zich in Brussel als the gift that keeps on giving, want met het sterke “Phillharmonics” en meer in het bijzonder het daaropvolgende “The Curse” bleef ze maar verbazen. Die laatste begon bijvoorbeeld redelijk schattig, maar het venijn zat hem zoals altijd in de staart. Gevolg? Een fantastische muzikale outro en een minutenlange staande ovatie. Ze zei het misschien niet met zoveel woorden, maar de Deense was zichtbaar aangedaan door de liefde die het Koninklijk Circus haar schonk. Zo overwoog ze zelfs even om naar de hoofdstad te verhuizen, grapte ze bij het begin van de bisronde. Daarvoor zou ze nog haar innerlijke Tom Waits bovenhalen, want terwijl Agnes achter haar piano plaatsnam, verzorgden haar drie bandleden de backings via dezelfde microfoon. Het was niet alleen daarom dat “Won’t You Call Me” schattig en breekbaar overkwam, want zo nu en dan hoorde je het kindje van de zangeres door de zaal roepen.
Met “On Powdered Ground” kreeg het Koninklijk Circus nog een wondermooie apotheose van een betoverende avond. Geen grootse hit als afsluiter, maar gewoon de muziek voor zich laten spreken, op de meest klassevolle manier. Het is misschien wel de beste manier om het concert van gisterenavond in z’n geheel te omschrijven. De Deense liet bekendere nummers als “Broken Sleep”, “September Song” of “It’s Happening Again” bijvoorbeeld achterwege, maar nooit werden ze gemist. Zo goed was Agnes Obel. Zo goed, dat ze zelfs met minder bekend werk een zaal aan haar lippen kan doen hangen. Want nee, je krijgt niet zomaar twee minuten lang durende staande ovaties.
Myopia gaat volgens Obel zelf over twijfel en vertrouwen. Om de lijn met het album door te trekken, kunnen we zeggen dat twijfel eigenlijk nooit tot de mogelijkheden behoorde toen we richting Brussel trokken. De Deense zangeres is een baken van vertrouwen, want als een warm dekentje bij het kampvuur wist ze wederom ons hart te verwarmen. Vol bewondering keken we anderhalf uur naar wat ze bracht en dat hadden we eigenlijk graag nog anderhalf uur langer gedaan. Wondermooi dus, Agnes Obel in het Koninklijk Circus. Een prachtige opener van de week.
Op 14 juli staat Agnes Obel samen met onder andere Meskerem Mees, Sohnarr en Camille Camille op Gent Jazz.
Setlist:
Red Virgin Soil
Dorian
Camera’s Rolling
Run Cried the Crawling
Trojan Horses
Island of Doom
Stretch Your Eyes
Familiar
Myopia
Riverside
Philharmonics
The Curse
Won’t You Call Me
On Powdered Ground
