© J. Bourquet
Er werd al veel geschreven over The Rolling Stones nog voor de band goed en wel voet aan wal had gezet in ons land. De ticketprijzen voor de show in Brussel waren het hoogst van de hele tour en dat zorgde er ook voor dat hun show in het Koning Boudewijnstadion een van de weinigen was die niet uitverkocht raakte. Het was dan ook al de veertiende keer dat de band in ons land langskwam, al was het van 1976 geleden dat de Britten nog eens in onze hoofdstad stonden. Toen was dat nog in Vorst Nationaal en daarna moest je telkens naar Werchter om de rockers te zien. Nu was er dus nog eens een stadionshow in België en je zag dat de (nog net) zeventigers er nog steeds zin in hadden.
Eerst mochten de IJslanders van KALEO de debatten nog openen. Dat deden ze met wat bluesy rock, want ze hadden resoluut gekozen voor de stevige gitaren zodat hun sound goed in een stadion zou overkomen. Alleen was dat totaal niet het geval. De set begon al redelijk traag en zelfs saai met enkele nummers die eigenlijk nergens de aandacht konden grijpen, en al snel begon het aanwezige publiek met praten. Hitje “Way Down We Go” kon de aandacht wel teruggrijpen en vanaf toen ging het wel iets beter met KALEO, maar we kunnen met zekerheid zeggen dat niemand nog zal herinneren dat ze hier gespeeld hadden. Het was flets, braaf en vooral erg voorspelbaar. KALEO is duidelijk nog niet klaar voor de grote stadia, maar het is als opener altijd een beetje een ondankbare taak in zulke situaties.
Vijf minuten na het beginuur begon een tribute aan Charlie Watts de schermen op het grote podium te kleuren. De Stones waren hun drummer duidelijk nog niet vergeten en niet veel later vertelde Mick Jagger ook dat hij de show in Brussel graag aan hem wilde opdragen. Mooier dan dat wordt het niet, en bijgevolg werd er hier en daar een traantje weggepinkt. Wie echter kwam voor de emoties, moest niet in het Boudewijnstadion zijn. Van bij het begin werd er gerockt dat het geen naam had. De 78-jarige Mick Jagger leek een jonkie van achttien te zijn (die dan nog een of andere toverdrank had gedronken die hem eeuwig jong houdt) bomvol energie, en zo trekt hij de show van The Rolling Stones dan ook naar een hoger niveau.
De andere twee leden van de band, Ron Wood en Keith Richards, bevinden zich iets meer op de achtergrond. Vooral die laatste heeft het wat lastig, want je merkt dat hij het hele concert nogal statisch op het podium staat en bij momenten moeite heeft om de juiste gitaarsounds te produceren. Gelukkig is er dan altijd Ron Wood die hem bijstaat en opvangt, en een goeie geluidsman die de gitaar van Richards altijd iets stiller weet te zetten als het fout loopt. Goeie afspraken maken een goed concert, niet waar. Ook wanneer Richards bij bijvoorbeeld “Miss You” iets te lang in de coulissen blijft, neemt Jagger de gitaar in de hand om de beginnoten voor hem te spelen. De band helpt elkaar duidelijk bij de iets moeilijkere momenten en dat maakt het allemaal zo mooi.
Een band als The Rolling Stones hoeft helemaal niets meer te bewijzen natuurlijk, en toch is er dat gevoel dat ze dat toch willen doen. Zo steken ze “Living In a Ghost Town”, hun meest recente single, prompt in de set. En dat werkt, waardoor ze bewijzen dat ze het schrijven van aanstekelijke songs zelfs in hun late zeventigjaren niet verleerd zijn. Het zijn echter natuurlijk de klassiekers die al het werk doen. Het begint met enkele minder bekende songs uit het oude repertoire, met onder andere het groovy “Bitch” en het uitbundig meegezongen “Out of Time”. Want ja, zelfs een minder energiek nummer kan dankzij Mick Jagger zijn frontmancapaciteiten als een extreem speels nummer worden gebracht. Zo laat hij het publiek met de armen zwaaien en doet hij op het eind van de song nog een reprise, waarbij iedereen nog eens zijn stembanden kan gebruiken door het refrein nog eens mee te zingen.
De setlist van The Rolling Stones bereikt eigenlijk zijn hoogtepunt nadat de band werd voorgesteld en Keith Richards twee songs voor zijn rekening nam (en we zelfs een glimlach op zijn gezicht konden zien), nota bene de minste in de set. Jagger stelde de band trouwens voor met enkele Belgische anekdotes (de blazers waren de Romelu Lukaku en Kevin De Bruyne van de band, en de band had in de middag stoemp gegeten met een Duvel in café Le Coq), kortom de frontman weet waarover hij spreekt. Hij sprak het publiek zelfs perfect in de twee landstalen aan, waardoor je eigenlijk enkel maar sympathie voor de man kon krijgen.
En dus was het dan tijd voor de echte hits in de set, ingezet met “Honky Tonk Women” en meteen werd het publiek ook iets wilder. Niet veel later kwam met “Miss You” een eerste hoogtepunt, toen het heel lang werd gerekt en we zelfs een bassolo kregen. Overigens is het belangrijk te vermelden dat heel de band die achter de oude knarren staat, heel goed klinkt. We zagen een uitstekende nieuwe drummer, geweldige backingvocals (Sasha Allen steelt bijvoorbeeld de show op “Gimme Shelter”) en natuurlijk de heerlijke bassist. Tijdens die solo is het ook tijd voor Richards om even te gaan zitten. Wood en Jagger lopen dan op het platform het publiek in en het werd hier nog maar eens duidelijk dat die twee de motor van de band zijn. Richards was hier klaarblijkelijk blij dat hij even op adem kon komen, terwijl de andere twee gewoon gas blijven geven.
Het heerlijke “Midnight Rambler” zorgde nog eens voor een echt bluesy sfeertje in de show, zeker toen er verschillende gitaarsolo’s uit Ron Woods gitaar kwamen. Het publiek begon wat te stampen en Mick Jagger toonde ons zijn beste moves. Die danspasjes verleert hij zeker niet met ouder worden. Meer nog, hij lijkt alleen maar flexibeler te worden. Ook zijn uitgebreide garderobe zorgt ervoor dat hij eigenlijk een beetje een diva in een rockband is. Als we dan toch nog wat kritiek moeten geven, laat het dan de intro van “Paint It Black” zijn. Die werd nagenoeg onherkenbaar gespeeld, wat heel jammer was. Gelukkig is één noot genoeg om het te herkennen en werd er al snel luidkeels meegezongen.
Met een bisronde om U tegen te zeggen – het begon met “Sympathy For The Devil” en eindigde met “(I Can’t Get No) Satisfaction” – knalde The Rolling Stones naar een hemels hoogtepunt. De duivel kan je niet overheersen als je iedereen in het Boudewijnstadion naar de zevende hemel brengt met je muziek. Het grootste meezingmoment werd voor het eind bewaard en zo konden we voor een laatste keer alle ‘oeh oeh’s’ uit verschillende monden horen passeren. Het werd duidelijk dat de hits van de band voor alle leeftijden zijn, al was het stadion toch vooral gevuld met een ietwat ouder publiek dat zijn favoriete band nog eens aan het werk wilde zien.
The Rolling Stones mag dan al op leeftijd zijn, de band weet nog steeds hoe ze een goeie show moet neerzetten. Dat het zijn geld waard was, bewijst de setduur van maar liefst twee uur en vijftien minuten, een kwartier meer dan vooraf aangekondigd. Dat je niet teleurgesteld naar huis ging, bewijst de setlist die vol hits en minder bekende klassiekers zat. Dat dit de laatste keer was dat je The Rolling Stones in België aan het werk zag, zal enkel en alleen van Mick Jagger afhangen. De man lijkt nog energie te hebben voor tientallen jaren, maar of de rest van de band mee zal willen, blijft nog maar de vraag. Voor nu was dit alvast een heerlijk concert van een band die zich altijd smijt.
Setlist:
Street Fighting Man
19th Nervous Breakdown
Tumbling Dice
Bitch
Out of Time
Beast of Burden
You Can’t Always Get What You Want
Living In a Ghost Town
Honky Tonk Women
Slipping Away
Connection
Miss You
Midnight Rambler
Paint It Black
Start Me Up
Gimme Shelter
Jumpin’ Jack Flash
Sympathy for the Devil
(I Can’t Get No) Satisfaction
Dit concert werd georganiseerd door Greenhouse Talent, ontdek hun volledige kalender hier.
