Lianne La Havas @ OLT Rivierenhof: Een engel daalt neer

Met een artieste als Lianne La Havas kan het écht alle richtingen opgaan. De Britse gitariste/vocaliste, dochter van een Griekse vader en een Jamaicaanse moeder en bovendien voormalige protegé van Prince is ruim tien jaar bezig aan een goed lopende carrière. Haar passage op het Antwerpse OLT Rivierenhof stond grotendeels in het teken van haar derde, meest recente plaat die, met hulp van een pandemie, intussen alweer twee jaar oud is.

Als opwarmer kregen we de op het allerlaatste nippertje aan het programma toegevoegde Charlotte Dos Santos te horen, een songschrijfster met Braziliaan-Noorse roots. Zij zal eerstdaags ook te horen zijn op Gent Jazz en in de Brusselse Botanique. Geen toeval dat Dos Santos deze avond mocht aantreden, want net als La Havas beschikt ook zij over een wat apart stemgeluid.

In een korte set van een halfuurtje voor een dan slechts halvelings gevuld OLT begeleidt Dos Santos zichzelf aan de hand van een piano en een laptop die allerhande drums, synths en samples bevat. In avant-première stelde ze enkele nieuwe songs voor van het dit najaar te verschijnen Mofo album. Zoals “Away From You” waarin een wat Afro-Caribische feel in verwerkt zat. Evenmin kon zij niet direct om single “Hello, Hello” heen. Soms gingen onze gedachten naar een tot de essentie gestript Hooverphonic, dan weer freewheelde ze, zoals met afsluiter “Take It Slow” waardoor ze een net iets anders geluid bij elkaar boetseerde. Positieve vibes, leuk voorprogramma.

Tegen dan is het OLT zo goed als tot de nok gevuld en mocht Lianne La Havas de honneurs waarnemen. Zij was onlangs te zien op het roemruchte Glastonbury festival nadat ze ook al de Londense Koko tot drie keer toe volledig gevuld kreeg. Deze avond was het de beurt aan het weliswaar wat kleinschaligere, maar daarom zeker niet minder aan warmte en gezelligheid inboetende OLT Rivierenhof.

Voor haar concert legde La Havas scherp de focus op haar meest recente zelfbenoemde album. Dat lijkt vanzelfsprekend maar is vooral te beschouwen als een artistiek statement. Want voor het eerst behield La Havas de volledige regie over dit nieuwe album, daar waar ze bij eerdere albums, Is Your Love Big Enough en Blood, nogal wat commerciële toegevingen moest doen. Samen met het gretige en hoogst aanstekelijke enthousiasme waarmee La Havas eindelijk die nieuwe nummers live kon spelen maakte dat van haar concert in het OLT een bijzondere, aangename ervaring.

Bij opkomst krijgt ze direct applaus. Het maakte haar langverwachte doortocht in het OLT meteen duidelijk. Als na een kort, fragmentarisch “Out Of Your Mind” het sobere, maar zoete “Soul Flower” volgt, zit de vlam meteen in de pan. Net als La Havas heeft het publiek er best veel zin in. Overigens drukt de Britse songschrijfster haar stempel met verfijnd, delicaat en dromerig gitaarspel en een hemelse stem uit de duizenden goed door. Het maakt inzichtelijk dat zij niet veel nodig heeft om het aanwezige publiek helemaal aan zich te binden, hetgeen ook duidelijk te horen viel aan de talrijke geklap van het publiek die onverwacht de drums mee versterkten. Al had ze met een keyboardspeler, bassist, drummer en een backing vocaliste natuurlijk wel een prima bende muzikanten rond zich heen verzameld.

Na enkele songs uit de meest recente plaat zoals het op een prikkelend gitaarmotiefje gestoeld “Can’t Fight” keerde ze met “They Could Be Wrong” heel even terug naar haar inmiddels goed tien jaar oude debuut. Het demonstreert dat ze zich niet laat leiden door een vaste set en her en der, naargelang de feel en omstandigheden, variatie toelaat. Uit het Blood album plukte ze dan weer een doelbewust klein en intiem gehouden “Wonderful”. Een erg delicate song waar La Havas voorzichtig haar al fragiele stem rond weeft: ‘but electricity lingers in our fingers.’ Een eerste piek in het concert.

Piek nummer twee kregen we via een van gestript “Green Papaya”. Een minimaal gitaarriffje, een tekst die erg nauw luisterde, haast alsof je de verteller op al te intieme, onzekere gedachten betrapte over liefde en leven. Wat was het plotsklaps o zo stil in OLT Rivierenhof. Alle gelegenheid voor La Havas en co. om het publiek helemaal te vloeren met die bijzondere stem van haar.

Waarna we met de Radiohead cover “Weird Fishes/Arpeggio”, wat haar favoriete track uit haar meest favoriete album ooit is volgens de zangeres zelf, een fijn cadeautje met een fikse strik rond aangeleverd kregen. De publieksreactie loog er overigens zeker niet om, zeker niet als La Havas enkele keren met haar stem krachtig uithaalde. Ook in volle rockmodus bleven La Havas en co. dus ruimschoots overeind. De band ging even helemaal voluit, tot op het naakte bot. ‘To the bottom and escape. Escape. Escape.’ Aan het andere uiteinde van het spectrum dan weer zat een vederlicht “Paper Thin”. Samen met de bloedmooie, akoestische jazzgrooves van “Seven Times” waarin de invloed van de Braziliaanse songschrijver Milton Nascimento doorheen schemerde, zorgden die liedjes voor een al te prettige roes in het hoofd.

La Havas nam een veelheid aan muzikale invloeden, met naast Nascimento en Joni Mitchell ook onder meer Radiohead en Jay-Z. En met het sexy, ronduit flirterige “Read My Mind” zou je evengoed ook een band als Jamiroquai kunnen aanstippen. Met die song turnde ze het OLT heel even om in een gevaarlijk verleidelijke discovloer. Een eerder op klassiekere, romantische leest geschoeid “Courage” presenteerde ze dan weer als een sober en elegant duet met haar bassist.

Langzaam trok La Havas, goedgemutst om nog even goed te knallen, richting finale. Zo wakkerde ze met het erg goed onthaalde “Green & Gold” de partymood nog wat verder aan, terwijl ze in het met hiphop beats gelardeerde “Midnight” een welgemeend bedankje voor het opgekomen publiek smokkelde. De groep nam afscheid, het publiek vroeg én kreeg meer. Het langzaam uitwaaierende “No Room For Doubt” liet niets aan twijfels over, het energieke “Unstoppable” gaf de sfeer van het optreden erg goed weer en met het fraaie “Bittersweet” nam La Havas afscheid.

Prima optreden van La Havas dus, zeker ook gezien de zomerse omstandigheden. Zij zette een degelijke, op en top professionele show neer die nergens teleurstelde. Als er al een enkel keertje even een technisch mankementje was, hetgeen opgelost geraakte door soundman Dave die daarvoor veel liefde van het publiek kreeg, dan vormde die slechts een enkel, klein schoonheidsfoutje.

Terugkijkend op het concert leek een hoogtepunt zoals het prima “Weird Fishes/Arpeggio” misschien wel iets te voorspelbaar. Misschien wel het meest opmerkelijke was hoe ze uit erg uiteenlopende genres en stijlen putte en daaruit een eigen sound wist te puren. La Havas beschikt met slechts enkele platen over een relatief selectief oeuvre. Toch kan het telkens weer allerlei onverwachte richtingen opgaan, zo stelden we met eigen ogen en oren vast.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!