Op een dag zochten Jessy Caron en Dragons Chiriac, twee vrienden uit Quebec, een fluwelen stem voor op hun zweverige indiepop en die vonden ze bij Emma Proulx. Zo ongeveer begint het verhaal van Men I Trust, een prototypische indieband die miljoenen streams volledig aan zichzelf te danken heeft. Hun unieke overtuigingsmiddel is het evenwicht tussen de prominente basgitaar en de zachte stem van Emma. Normaal kwam Men In Trust in februari 2021 al naar de Botanique met het nieuwe Untourable Album, maar de show moest een eindje verplaatst worden, alsof de naam van het album het gejinxt had.
Eerst mochten we een halfuur luisteren naar de fluisterpop van LUWTEN, het project van de Amsterdamse Tessa Douwstra. In 2017 bracht ze al een album uit, maar de doorbraak kwam in 2021 met Draft, waarop ze zich letterlijk uit de luwten haalde en haar stem meer liet doorklinken. De muziek bleef weliswaar ingetogen. Die ingetogenheid is live impressionant omdat je ziet dat er wel een heleboel klankbronnen aan te pas komen: Tessa zingt en speelt elektrische gitaar en had een mannelijke en vrouwelijke tweede stem mee, die elk respectievelijk gitaar en piano speelden. Het tempo lag niet altijd laag, maar de zangpartijen bleven wel ongehaast waardoor de nummers een ruimtelijk effect innamen in hart en hoofd.
De drie Men I Trust-leden kwamen heel casual op – de lichten in de zaal stonden nog aan – en installeerden zich rustig op het podium van de uitverkochte Orangerie. Achter hen stonden nog een drummer en een bassist. Hoewel ze niet met dit vijftal in de studio staan, viel op hoe ongelofelijk goed de instrumenten en volumes op elkaar afgestemd waren. We leken wel te luisteren naar studioversies. Op de microfoon van Emma en Jessy zat zelfs een plopkap zodat hun reeds zachte stemmen zo zacht en helder mogelijk bleven klinken.
Terwijl ze zong, staarde Emma glimlachend voor zich uit en met haar witte vlecht deed ze ons een beetje denken aan een Eftelingfee. Met het kleurrijke ombré-effect in de lichten, de continue rook en uiteraard de dromerige muziek erbij voelde dit concert echt als een droomvlucht. Men I Trust koos voor ingetogen nummers met loungy gitaarmelodieën zoals in het nieuwere “Serenade Of Water”. “Tailwhip” en “Sugar” aan het begin van de set waren meteen de meest uptempo momenten van de avond.
Maar zelfs bij die meer dansbare songs werden slechts minimaal vinnen verroerd in het publiek, wat waarschijnlijk iets te maken had met spiegelgedrag. De leden van Men I Trust keken elkaar af en toe lief aan, maar bleven statisch op hun plekje staan. Misschien houden zij op hun toerbus onderling wel nog een mondmaskerplicht. De interactie tussen het publiek en de band was ook gering, aangezien de Québecoise ervan uitging dat iedereen wel mompelend Frans zou verstaan, maar het publiek was vooral Vlaams en bleef dus muisstil staren, knikken en glimlachen zoals het dat tijdens de nummers deed.
Een enthousiast moment ontsprong wel tijdens “Seven” en de bijbehorende cheesy gitaarsolo die live prachtig overkwam. Men I Trust besloot daarna hun bisnummers aan de reguliere set te breien. Aangezien het publiek toen “Show Me How”, hun meest gestreamde nummer, gehoord had, leek het ook verzadigd te zijn. De show werd afgesloten met een kort, maar goedkeurend applaus.
Een meerwaarde op sfeervlak bood Men I Trust niet, maar het was wel indrukwekkend om hun nummers ook live de muzikale perfectie te zien raken. Die perfectie werd gezien en goedgekeurd door een aandachtige Botanique – of twee Botaniques, want wegens succes speelde Men I Trust twee shows op een avond. Op 26 mei doen ze dat opnieuw in een dubbel uitverkochte Melkweg.
Setlist:
Norton Commander (All We Need)
Tailwhip
Sugar
Oh Dove
All Night
Lucky Sue
Porcelain
Serenade of Water
Break for Lovers
Tree Among Shrubs
Lifelong Song
Days Go By
Always Lone
You Deserve This
Humming Man
Dorian
Seven
Show Me How
Say Can You Hear
