Er zijn zo van die groepen die synoniem zijn met degelijkheid en waarvan je bij elke nieuwe release op voorhand weet wat je kan verwachten. The Black Keys is zo’n band. Net als een wagen van Duitse makelij staan zanger/gitarist/muzikaal genie Dan Auerbach en drummer Patrick Carney garant voor een tijdloze stijl en kwaliteit die amper slijt. Twintig jaar geleden zag debuut The Big Come Up het levenslicht, en sindsdien lieten de heren met de regelmaat van de klok een dosis smerige bluesrock op de wereld los. Zevende langspeler El Camino en de singles “Lonely Boy” en “Gold On The Ceiling” zorgden in 2011 voor een doorbraak bij het grote publiek en ook in de lage landen veroverden de twee Amerikanen sindsdien heel wat muzikale harten.
Wijs ons iemand die platen als El Camino en opvolger Turn Blue niet sterk vindt en wij verwijten hem of haar niet goed snik te zijn. Die albums liggen intussen wel al enkele jaren in het verleden, de laatste langspeler met origineel werk Let’s Rock dateert alweer van 2019. Het laatste wapenfeit Delta Kream werd wel nog vorig jaar uitgebracht, maar was als sterke verzameling covers eerder een bijzonder smakelijk tussendoortje. Die plaat werd op amper twee dagen opgenomen, zonder al te veel technische snufjes of bijsturingen en bracht Auerbach en Carney terug naar de essentie van hun muziek; smerige rammelblues die mikt op de heupen. Exact een jaar later komen Auerbach en Carney eindelijk met een nieuwe langspeler naar buiten. En die is alweer tijdloos degelijk.
The Black Keys winden er na al die jaren nog steeds geen doekjes om, en daarom trappen ze hun nieuwe plaat ook graag af met de knallende single “Wild Child”. Dropout Boogie heeft wel meer stampende rocknummers in de aanbieding, zo zouden de gammele bluesrock van “For the Love of Money” en het krakende “Burn the Damn Thing Down” als potentiële singles makkelijk scoren op de radio. Live zullen deze nummers ontegensprekelijk een menigte in beweging krijgen. Het is dus wachten en hopen dat de heren gauw een Europese tournee zullen aankondigen.
Toch is het niet allemaal ‘rock around the clock’ op Dropout Boogie. De tweede single “It Ain’t Over” liet The Black Keys al horen met nog meer nadruk op groove en ritme en ook op de rest van de nieuwe plaat komen deze sleutelwoorden terug. Nummers als “Your Team is Looking Good” en “Didn’t I Love You” zijn gezegend met een heerlijk aanstekelijke mix tussen de gammele drums van Carney en de krakende gitaren van Auerbach. “Happiness” begint ongelooflijk sterk met een bluesriff om duimen en vingers bij af te likken, en gaat nadien helemaal los in een bezwerend duel tussen gitaar en ritme. Het tempo ligt op de nieuwe Black Keys niet altijd hoog, de meeste nummers kabbelen gezapig voorbij op midtempo, maar zetten toch aan om met je vingers te gaan knippen en goedkeurend te knikkebollen. Het is een tempo dat perfect past bij de zuiderse sfeer die het duo wil oproepen.
Tussen het gescheur en geschuifel horen we op “How Long” een bloedmooie uitstap naar gloedvolle soul en oude r&b. Met smachtende zang trekt Auerbach het nummer naar een hoger niveau terwijl fonkelende gitaarriffs en licks het geluid smaakvol aandikken. Het is een van hoogtepunten op Dropout Boogie en tevens een nummer dat zorgt voor extra variatie. Het album telt amper een dik halfuur aan muziek en op die korte tijd verveel je je als luisteraar niet gauw. Maar is er dan nergens een teken van teleurstelling te bespeuren? Helaas wel. De samenwerking met opperbaard Billy F. Gibbons “Good Love” hadden wij legendarischer voorgesteld. Een zwoele riff en een stralend orgeltje leggen een degelijke basis, maar de schwung is onvoldoende om het nummer echt op te trekken tot de top van The Black Keys. Het nummer is natuurlijk geen complete miskleun en mindere goden zouden een nier veil hebben om het op hun plaat te mogen hebben, maar wij bleven na de solo van Gibbons toch wat op onze honger zitten.
The Black Keys brengen op hun elfde langspeler niets nieuws onder de zon, maar wie zit daar nu ook op te wachten? Met Dropout Boogie lossen Dan Auerbach en Patrick Carney alweer een goed album met vettig rammelende blues- en boogierock die niet gauw gaat vervelen. De nummers klinken zo oud en gammel dat je het stof er van af hoort waaien, maar toch klinkt Dropout Boogie in zijn geheel ook fris en frivool. Na twintig jaar in het vak zijn ze het nog lang niet verleerd. Wij kijken al uit naar de volgende twintig jaar met The Black Keys!
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify!
