© Stephanie Nicole Smith
Fans van het betere snarenwerk zijn al even vertrouwd met de muziek van Steve Gunn. De singer-songwriter groeide op in Pennsylvania en maakte in een ver verleden deel uit van The Violators, de vaste begeleidingsband van Kurt Vile. Beiden kennen elkaar al van kleins af aan. Solo opereert Steve Gunn in hetzelfde straatje als zijn veel bekendere ex-opperhoofd. Al houdt hij steevast de vensters open om invloeden uit alle windstreken toe te laten. Folk en americana vormen de hoekstenen van de Steve Gunn-sound, maar de blues, psychedelica en ook Oosterse invloeden vinden hun weg. Vanaf zijn doorbraakalbums Way Out Weather uit 2014 en Eyes On The LInes uit 2016 staat de man op onze radar, en met The Unseen In Between veroverde hij helemaal een plaatsje in ons hart. Other You is zijn voorlopig laatste soloalbum. Daarmee bevestigde hij zijn talent.
Steve Gunn staat bekend als een bezig baasje. Als hij niet als producer voor gelijkgestemde zielen achter de knoppen zit, herwerkt hij graag eigen songs. Zo bestaat er een volledig akoestische versie van The Unseen In Between en collaboreerde hij met Mdou Moctar voor de ep Nakama. Gelukkig vindt Steve Gunn af en toe de tijd om Europa aan te doen. Het is dan altijd even afwachten hoe hij zich presenteert. Soms is dat met een begeleidingsgroep, maar even vaak reist enkel de akoestische gitaar mee en verbastert hij zijn songs op het podium met freejazz intermezzo’s. Aan de beperkte inkleding van het podium in Trix te zien, konden we ons aan een intieme show verwachten.
De support werd in Antwerpen verzorgd door Brigid Mae Power. Deze Ierse multi-instrumentaliste staat met haar hakken stevig in de folk, maar voedt die met strijkers, pedalsteel gitaar, hoorns en mellotron. Psychedelica, country en jazz stromen door in haar geluid, wat haar op papier een goede match maakt met Steve Gunn. Ze bracht vorig jaar met Dream From The Deep Well reeds een vierde album uit. In de lovende recensies lazen we vergelijkingen met Karen Dalton, Beth Orton en Laura Marling. Daarmee wek je helemaal onze nieuwsgierigheid.
“Counting down”, de charmante melodramatische single over de interessante, maar vluchtige ontmoetingen die eigen zijn aan het nomadenbestaan van de muzikant, bekleedt een prominente plaats in de setlist van Brigid Mae Power. Dankzij haar doorleefde performance trok ze er ons en het publiek helemaal mee over te streep. Doordat de muzikante het hele optreden lang worstelde met de stemming van haar geleende elektrische gitaar, was tot op dat moment de vaart al een paar keer helemaal uit de set gegaan en moest ze zich enigszins gegeneerd verontschuldigen.
Hoewel het talent van Brigid Mae Power onmiskenbaar is door haar meeslepende, nét niet te engelachtige stem die recht op doel afgaat, werd het dus een show met horten en stoten. Was de interesse bij het begin van het concert nog weifelend, dan was de volgepakte Trix Bar helemaal mee vanaf tweede song “Rose Marie”. In 1955 scoorde Slim Whitman ermee in het Verenigd Koninkrijk. De Amerikaanse country en western singer-songwriter was in de fifties bijzonder populair bij de Engelsen en Ieren. Brigid Mae Power bracht het nummer in Antwerpen als aangrijpende ode aan haar papa, die het lied nog altijd zong toen hij al in een vergevorderd stadium van dementie zat. Nog een ander hoogtepunt was de filmische song die erop volgde. We waanden ons instant in de warme gloed van een pub aan de Ierse kusten, waar de wind buiten vrij spel heeft en het water wild tegen de golfbrekers klotst. Het publiek voelde dit duidelijk ook zo aan, want het applaus was navenant.
Na een korte pauze werd het tijd voor de hoofdact van de avond. Steve Gunn betradt zoals verwacht het podium van de Trix Bar met de akoestische gitaar als enige compagnon. Erg vonden we dat niet, want hoewel Gunn een autodidact is op zijn instrument, heeft hij met de jaren een virtuoze stijl ontwikkeld die aantrekt en vervolgens hypnotiseert. En is er geen ijzeren wet die zegt dat allerbeste songs ook akoestisch vlotjes overeind blijven? Daarvan heeft deze artiest – die de laatste jaren vanuit Brooklyn opereert – er gelukkig al een batterij geschreven. Beginnen deed hij met “On The Way” uit zijn laatste album, en meteen daagde het ons: de meeslepende songs van Steve Gunn zouden een heel concert lang als kronkelende nevelslierten over het publiek neerdalen. Hij daagde ons wel uit om bij de les te blijven: driekwart ver in “On The Way” toonde Gunn ons al dat je met een akoestische gitaar ook flink wat feedback en noise kan creëren.
Het was een overtuigend begin van het concert. Chaos creëren om na verloop van tijd weer fluks boenk op de oorspronkelijke melodie te landen, is een truc die de geestverwanten van Wilco zeer goed beheersen. Ook Steve Gunn kan er wel weg mee. Wat volgde was een optreden waarin ons een dwarsdoorsnede van ’s mans oeuvre werd voorgeschoteld, én ook al een blik op de toekomst werd geworpen. Het nog titelloze nieuwe nummer waarop Gunn ons trakteerde bevatte alle typische ingrediënten: een melodie die meandert als een Ardens riviertje, en een zanglijn die je onherroepelijk aanzuigt en die zich vasthaakt in je hoofd.
“Morning River” kondigde Steve Gunn aan als een song over met je ouders naar het strand gaan. Naar de lichte gêne voor hen die je dan voelt werd even geknipoogd, maar de diepere betekenis raakte de toeschouwers evenzeer. Elk gezin heeft zijn eigenaardigheden en codes, en de raak gekozen metafoor van het dagje naar het strand – in veel huishoudens telkens dezelfde specifieke plaats waar je met nostalgische gevoelens aan kan terugdenken – deed iedereen mijmeren. Het werd helemaal prachtig toen de muzikant zijn gitaar steeds luider ging aanslaan, en je een impressie kreeg van hoe dit “Morning River” met de kracht van een begeleidingsband nog veel harder zou kunnen binnenkomen.
Het procédé van de hypnotiserende song die uitmondt in een noise uitbarsting zou zich nog een paar keer herhalen. Enerzijds liet Steve Gunn daarmee een indrukwekkend bewijs van zijn kunnen zien, maar langs de andere kant sneed het mes langs twee kanten. Soms zat het de uitvoering in de weg. “Morning Is Mended” profiteerde bijvoorbeeld niet echt van de opsmuk. De kronkelende melodie was voldoende om je in trance te wiegen, en toch betrapten we ons erop te wachten op de in dit geval destructieve noise. Met “Way Out Weather” bleef de muzikant wel aan de positieve kant van de medaille. De mantra ‘Waves are crashing, calming, free / Slowly moves the melody’ draaide nog de hele treinrit naar huis toertjes in onze bovenkamer, en van het freaky middenstuk herinnerden we ons nog altijd de grijns op ons gezicht.
Net als Brigid Mae Power was Steve Gunn zo slinks een cover in de setlist te smokkelen. De inleiding tot “Venus In Furs” ging over de man die in de kunstgalerij opdook waar Gunn en een niet nader genoemde vriend bijklusten. Er was een tentoonstelling in opbouw en de persoon in kwestie stond op ietwat zonderlinge wijze te observeren. Tot de frank van Steve Gunn en zijn maat viel: het ging om Lou Reed! Diens legendarische reputatie van boertige lastpost jegens journalisten indachtig, durfden de twee Reed eigenlijk niet aan te spreken. Tot de spreekwoordelijke moed toch bijeengeschraapt werd, en de voormalige frontman van Velvet Underground in een übersympathieke bui bleek te zijn. De droge humor waarmee Gunn het verhaal bracht was een hoogtepunt, en de cover zelf was dat daarna nog veel meer: de kers op een soms net iets te wisselvallige taart.
Setlist:
On The Way
?
Morning River
Among The Trees
Venus In Furs (The Velvet Underground cover)
Wildwood
Way Out Weather
Morning Is Mended
Old Strange
New Moon
