Als er een duo is dat al enkele jaren garant staat voor vettige blues- en garagerock die probleemloos in de mainstream past, dan is het wel The Black Keys. Zanger/snarenwonder Dan Auerbach en drummer Patrick Carney lieten in 2002 debuut The Big Come Up op de wereld los en sindsdien brachten ze onder de vlag van The Black Keys al meer dan tien platen boordevol groezelige gitaarmuziek uit. Zevende langspeler El Camino en de singles “Lonely Boy” en “Gold On The Ceiling” zorgden in 2011 voor golf aan populariteit waarmee de band vrolijk langsheen de grootste festivals surfte, maar de laatste jaren is de populariteit toch wat afgezwakt. Dat komt echter niet doordat het tweetal met de laatste langspelers de lat wat lager legde, want elke lp van The Black Keys bleef wel synoniem staan voor uren kwalitatief luisterplezier. Met Ohio Players ligt nu plaat nummer twaalf in de winkel en die moet zeker niet onderdoen voor haar oudere broertjes.
Hoe gammel en spontaan de twaalfde lp ook weer mag klinken, Auerbach en Carney hadden bij aanvang een duidelijk plan voor ogen. Daar waar ze de voorbije jaren steeds met andere muzikanten samenwerkten als genodigden (zowel achter de knoppen of als achter de microfoon) zouden ze nu eens zelf gasten uitnodigen. Fan van het eerste uur Beck was prominent aanwezig in de studio, net als Britpopicoon Noel Gallagher. Rappers Juicy J en Lil Noid waren evengoed van de partij, maar naast al die klinkende namen waren er nog heel wat andere gasten die links of rechts al eens met Auerbach en/of Carney samenwerkten. Denk dan maar aan Leon Michels (onder andere van The Arcs en Sharon Jones & The Dap-Kings), Thomas Brenneck (The Budos Band, Sharon Jones & The Dap-Kings), Aaron Frazer (drummer van Durand Jones & The Indications) en Greg Kurstin (producer van Adele, Beck en zoveel meer). Het resultaat van al dat talent in de studio omvat veertien gevarieerde nummers die toch onmiskenbaar klinken zoals The Black Keys.
Van alle samenwerkingen op Ohio Players loopt die met Beck als zoete stroop doorheen het album, want hij schreef mee aan ruim de helft van de tracklist. Becks aanwezigheid vertaalt zich onmiskenbaar in funky ritmes (denk maar aan de springerige single “Beautiful People (Stay High)”) en een flinke dosis zonneschijn. Vanaf de uitermate coole opener “This is Nowhere” (die galmende basriff!) tot de mooie afsluiter “Everytime You Leave” neemt The Black Keys je mee op een swingend avondje uit. Het duo wilde met de plaat de sfeer oproepen van hun zogenaamde ‘record hangs’, dansfeesten waar ze 45-tourenplaten draaiden uit hun eclectische collectie. En reken maar dat er met iemand als Beck in de buurt geen gebrek is aan dansbare momenten en variatie.
Niet alle vondsten op het album zijn even geslaagd. Wij stoorden ons in de nummers waar Juicy J en Lil Noid aan meewerkten bijvoorbeeld aan de bruuske overgang naar de raps. Juicy J krijgt in “Paper Crown” nog iets of wat behoorlijke opbouw naar zijn rhymes, maar Lil Noids raps lijken wat slordig achteraan “Candy and Her Friends” geplakt, alsof de heren snel-snel twee nummers aan elkaar geknoopt hebben. Dit roept enerzijds het gevoel van eclectische ninetiesplaten als Odelay! op, maar anderzijds klinkt het hier toch ook wat bij de haren getrokken. Beter was geweest om de vocalen in de nummers helemaal over te laten aan de rappers, want dan zou je pas echt een mooie fusie hebben tussen de klassieke blues en modernere rap.
Het zijn gelukkig maar kleine smetjes op het blazoen van The Black Keys, want Ohio Players is in het algemeen een sterke plaat met heel wat lekkers. Zo is “On The Game” een stralende mengelmoes tussen sixtiespop en ninetiesbritpop (kan ook moeilijk anders met Noel Gallagher op gitaar), druipt het spelplezier van de heerlijke stamper “Only Love” (die uitgelaten schreeuw die de gitaarsolo voorafgaat!), klinkt de falsetto in “You’ll Pay” speels en funky, en komt “Read Em and Weep” dreigend binnen met een demonisch orgeltje en zware blazers. En wij vergokken er ten slotte nog onze schoonmoeder op dat er niemand kan blijven stilstaan op de aanstekelijke ritmes van “Please Me (Till I’m Satisfied)”.
Met Ohio Players lost The Black Keys alweer een oerdegelijke plaat vol blues- en garagerock. Een hele rits gasten werd de studio in getrokken en dat levert een gevarieerd, feestelijk geheel op. Is de plaat door de samenwerkingen een rommeltje? Gelukkig niet. De hoes met een bowlingtafereel vat het misschien perfect samen: een avondje uit met vrienden, plezier en vertier, geen enkele bal in de goot en van tijd tot tijd een stevige voltreffer. En daarmee is Ohio Players een van de beste platen die The Black Keys de laatste jaren heeft uitgebracht. Strike!
Op vijf mei staat The Black Keys op het podium van de Ziggo Dome in Amsterdam.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Only Love”, ons favoriete nummer van Ohio Players in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
