Het valt niet te ontkennen dat The Black Keys doorheen hun 20-jarige bestaan zijn uitgegroeid tot een van de meest succesvolle bluesrockformaties van deze eeuw. Het heeft echter bijna tien jaar geduurd voordat ze doorbraken bij het grote publiek met Brothers (2010) en El Camino (2011). Ook al evolueerde hun stijl van eerder lofi bluesrock naar frisse en vaak catchy rocknummers, de authentieke blues die hen van jongs af aan heeft beïnvloed, is altijd de rode draad geweest van hun onmiskenbare sound.
Op hun tiende studioalbum Delta Kream keren Dan Auerbach en Patrick Carney terug naar hun roots, meer specifiek de country bluestraditie van Noord-Mississippi, en eren ze helden als R.L. Burnside, Junior Kimbrough en John Lee Hooker. Het album ontstond heel spontaan toen Auerbach, slechts enkele weken na een wereldtour rond het album Let’s Rock uit 2019, in zijn Easy Eye studio zat te jammen met gitarist Kenny Brown en bassist Eric Deaton, twee heren die jarenlang met Burnside en Kimbrough speelden. Dat klonk zo goed dat hij drummer Carney erbij haalde en zonder te repeteren of teveel af te spreken werden deze elf tracks, allen van de hand van bovenvermelde blueslegendes, op 2 namiddagen ingeblikt.
Die spontaniteit voel je al vanaf de eerste seconden van de openingstrack “Crawling Kingsnake”, door de soundcheckgeluiden in het begin. ‘Ready? Yeah.’ Na een korte drumintro van Carney zet Auerbach de akkoorden in, bijgestaan door de machtige slidegitaar van Brown, overigens dezelfde die hij gebruikte op R.L. Burnside’s opnames. Het nummer is van John Lee Hooker, maar deze versie lijkt meer op die van Junior Kimbrough, waarbij de nadruk meer op de groove en de intrigerende wisselwerking tussen de twee gitaren ligt.
En grooven, dat doet opvolger “Louise” op haast hypnotische wijzen, typerend voor de Mississippi Hill Country Blues dat zich daarin onderscheidt van de Delta Blues. Hetzelfde akkoord blijft zich herhalen en het nummer wordt helemaal gedragen door de ritmesectie van Carney en Deaton. De authentieke stem van Auerbach en de subtiele slidegitaar maken het af. Doorheen de plaat wordt geregeld een tempo hoger geschakeld, zoals met “Poor Boy A Long Way From Home” of “Coal Black Mattie”, beiden regelrechte feestnummers die ons doen verlangen naar zweterige clubs en festivalweides. Tegelijk bevat het album iets rustigere bluesparels zoals “Going Down South” en “Mellow Peaches”, of een schitterende versie van “Do The Romp” (die ze reeds op hun debuutplaat coverden), wat het album als geheel een fijne afwisseling geeft.
De constante van deze plaat is echter de authenticiteit en eerlijkheid die ervan afdruipt. Je voelt dat deze vier fantastische muzikanten volledig in de juiste zone zaten en dat het plaatje langs alle kanten klopte. Het voelt dan ook helemaal niet vreemd aan dat The Black Keys een coverplaat uitbrengen met bandleden van hun blueshelden. Je zou het haast logisch kunnen noemen, aangezien dat degenen waren die hun initiële sound op The Big Come Up, Thickfreakness en Rubber Factory bepaalden. Patrick Carney: “Het was letterlijk de makkelijkste plaat die Dan en ik ooit gemaakt hebben, omdat het de muziek is waar we het meest naar luisterden. (…) Het is de eerste keer in jaren dat we nog eens iets zo blues-georiënteerd deden, maar het kan goed de meest authentieke plaat van The Black Keys ooit zijn. Er was geen discussie, het kwam er gewoon uit.”
Delta Kream klinkt met andere woorden heel vertrouwd voor de fans van het eerste uur, en tegelijk laat het aan de nieuwere liefhebbers horen waar ze vandaan komen. Zoals zo vaak gebeurt in de muziekgeschiedenis, ontstaan de beste opnames uit een spontane klik in de juiste setting en weten de muzikanten zelf niet dat ze een album aan het maken zijn totdat het bijna af is. Dat was hier ook het geval, en – ondanks het feit dat het enkel covers zijn – leveren The Black Keys met hun tiende langspeler Delta Kream een ijzersterke en authentieke bluesplaat af die zowel door jong als oud goed gesmaakt zal worden.
Facebook / Instagram / Website
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.
