Emeli Sandé is tien jaar na haar debuutalbum nog steeds voornamelijk gekend vanwege de nummers die op die plaat stonden. “Next to Me“, “Clown” en “Read All About It” zijn nog steeds veruit de meest beluisterde liedjes van de Britse op Spotify, ondanks dat er sindsdien zeker nog goeie nummers volgenden. Long Live The Angels was minstens even goed als die debuutplaat, maar met REAL LIFE sloeg Sandé de bal in 2019 volgens ons nogal mis door een te bombastisch geheel. Ondertussen is de singer-songwriter helemaal herboren en dat betekent dat ze soul heeft ingeruild voor een poppy sound met een vleugje disco en nostalgische r&b, aldus Sandé.
Let’s Say For Instance werd gemaakt tijdens de coronaperiode, wat niemand zal verrassen, en voor Emeli Sandé was dat een eerste rustpunt in jaren tijd. Ze had nood aan een pauze, nam die dan ook met beide handen aan en begon vervolgens opnieuw te doen wat ze zo graag doet: muziek maken. En na drie albums bleef ze tijdens de lockdowns haar grenzen verleggen. Dingen waar ze vroeger over twijfelde, deed ze nu wel en zo staan er enkele liedjes die ze al jaren geleden schreef nu op het nieuwe album. Want waarom niet?
Waarom zou Emeli niet eens een vocoder gebruiken? Na haar stem zo authentiek mogelijk te laten klinken op REAL LIFE worden we op onder meer “Family” onthaalt door een elektronisch bewerkte stem. Het voelt wat onwennig aan, want Sandé heeft een klok van een stem en hoeft zich niet te verstoppen achter effectjes. De ongewone zang (die wat doet denken aan “This Is Me” uit The Greatest Showman) gaat gepaard met wat r&b-achtige muziek waardoor we een hele andere kant van de Britse te zien krijgen dan we gewoon zijn. Op het voor de rest goeie “Summer” keert die stemvervormer terug en dat roept vraagtekens op. Waarom?
Waarom zou Emeli niet eens een instrumentaal nummer uitbrengen? “July 25th” is een prachtige klassieke compositie en werkelijk een hoogtepunt op Let’s Say For Instance, maar past helemaal niet op het album. De vreemde eend in de bijt mag dan wel een wondermooie gans zijn, het nummer valt enorm uit de boot. Wat verder wordt er nog een andere datum geëerd, waar de focus dan weer op de zang ligt. “September 8th” klinkt als een oude stemopname in een kerk met veel galm en zachte achtergrond muziek. Opnieuw heel mooi, maar ook dit sluit niet aan bij de rest van het album.
“Oxygen” is een van die nummers die Emeli Sandé al enkele jaren geleden schreef en nu eindelijk een plekje op een album heeft veroverd. De soulvolle stem schittert hier op een kalme manier en wordt vergezeld van zachte muziek met een rijke sound. Er komt steeds meer leven in de muziek, maar het geheel werkt toch rustgevend. Adem in en uit, en voel de zuurstof door je lichaam glijden. “There Isn’t Much” mag in feite ook al enkele kaarsjes uitblazen en werd destijds geschreven met Naughty Boy. Ondanks dat het nummer wat melig is, komt het wel binnen en voelt het aan als een rasecht Emeli Sandé-lied waarbij er spontaan een glimlach op je gezicht verschijnt. Vlindertjes vliegen rondjes in de buik terwijl Sandé nog maar eens een ode brengt aan de liefde.
“Yes You Can”, of het een knipoog is naar Obama weten we niet, maar een hart onder de riem is het in ieder geval wel. Geïnspireerd door de toenemende zelfmoordcijfers tijdens de lockdowns schreef Sandé een steunbetuiging aan iedereen die het mentaal moeilijk heeft. Wat eerst een gewone, ietwat dramatische ballade lijkt, slaat plots om in een nummer met eens nogal stevige drumpartij. Het nummer, met een leuke onverwachte twist, wordt opgevolgd door “Brighter Days”, dat gaat over de betere dagen die er zitten aan te komen. Het steun gevende tweeluik brengt hoop met zich mee, maar ondertussen zitten we bijna vijftien nummers ver, waardoor de aandacht afneemt en de boodschap wat verloren gaat.
Emeli Sandé haar vierde album telt maar liefst zestien nummers en dat is al een eerste probleem. Het is wat te veel om in één keer door te geraken en bijgevolg is het moeilijk om je concentratie niet te verliezen. Daarnaast is er van samenhang niet altijd even veel sprake op Let’s Say For Instance. Sommige liedjes sluiten mooi bij elkaar aan (tekstueel of muzikaal), maar anderen lijken nergens bij te passen of voelen niet aan als Emeli Sandé. Het is goed dat de Britste haar sound opfrist en haar grenzen verlegt, maar instrumentale klassieke muziek of stemvervormers voelen momenteel nog wat te oncomfortabel aan in haar discografie. Er staan zeker fijne nummers op dit album, maar ze gaan wat verloren in de massa. Daarnaast roepen sommige experimenten te veel vraagtekens op en zorgen zo voor wat verwarring, waardoor we niet meteen kunnen spreken van een goede plaat.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify!
