Liefhebbers van avant-gardemuziek zullen tijdens hun jacht naar onontgonnen parels wellicht al eens gebotst zijn op Conny Ochs. Solo wist de Duitse multi-instrumentalist ruim tien jaar lang een duistere wereld te scheppen waarin folk en tristesse de liefde bedrijven. Alleen is maar alleen moest hij gedacht hebben, want tijdens de pandemie stichtte hij samen met Sicker Man en Kiki Bohemia de groep Trialogos. Trialogos bewandelt dezelfde muzikale weg als Godspeed You! Black Emperor. Op het debuut Stroh zu Gold (2021) wist het trio namelijk dezelfde Baroque sound te comprimeren. Dat ontging de organisatie achter Roadburn niet, die de groep prompt uitnodigde voor zijn online corona-editie. Exact een jaar later houdt de Europese Stroh zu Gold-tournee eerst halt op de fysieke editie van het Tilburgs indoorfestival. Redenen genoeg om de band ’s anderendaags te gaan checken in een van de meest volkse cafézaaltjes van Gent.
Om er een avondvullend programma van te maken, werd Ohio Mark toegevoegd aan de affiche. Dat was een goede zet omdat ook Ohio Mark het experiment niet uit de weg gaat. Na een verfijnde singlecollectie – Exotism EP, “Horses” en “In Utopia” – bij elkaar geharkt te hebben op Sentimental Records, blijven Benjamin Caes, Eric Van Hoecke en Pieter De Cnudde hun shoegazeproject enthousiast uitdragen. Vorige week releasete Ohio Mark namelijk zijn tweede ep, Whoever. Deze ep is goed voor een dik kwartier aan zweverige synthesizers en tumultueuze riffs waar wij stervelingen een puntje aan kunnen zuigen. Eén druk op een willekeurig knopje volstond om ons tijdens de set te teleporteren naar de illustere jaren 80.
Bij het begin van de set leek Ohio Mark wat last te hebben van technische mankementen. De volle sound die we gewoon waren vanop de twee ep’s, schalde daardoor magertjes door de luidsprekers. Desondanks deed de groep ons rustig wegdromen naar een universum waar het niet allemaal kommer en kwel is. Het trippy klankbad van “In Utopia” was een eerste aanzet naar die geestelijke ruimtereis. Zonder al teveel poespas of interactie met het publiek kwamen de muzikanten systematisch op dreef, om hun nieuwbakken nummers voor de eerste keer voor te stellen aan een klein publiek. Van enige vorm van nervositeit of nonchalance was evenwel geen sprake. Geen enkele effectpedaal of kabel uit het uitgebreid assortiment bleef namelijk onaangeroerd.
Zoals de bekende shoegazebands op deze aardkloot, bewaarden Benjamin, Eric en Pieter de ganse set hun coolness waardoor er geen sleet op de formule kwam te staan. Naast een overvolle lading aan galmende tonen, lieten Benjamin en Eric hun gitaren gieren alsof de duivel er hoogstpersoonlijk mee gemoeid was. “Class of ’88” was hierbij een verrukkelijke ode aan de Angelsaksische postpunkgroepen die de conventies van de hitgevoelige new wave doorbraken. De afsluiter van de set was het verbluffende “Horses”. Op het ritme van de dubbele drumbeat deed de track ons voor een laatste keer kopje onder gaan in de hoogsensitieve spielerei van Ohio Mark. Nadien verliet iedereen rustig het podium en sprak de feedback van de gitaren voor zichzelf.
Terwijl het merendeel van de cafégangers buiten wat zat te keuvelen, zette Trialogos zonder schroom de toon van wat een intens optreden zou worden. Van het prestigieuze Roadburn-festival naar een achterzaaltje van een café, zelfs in beperktere omstandigheden drongen de donkere soundscapes tot ons door. Toen Sickerman zijn elektrische cellopartijen begon te spelen, werden we verder getuige van een heidens feestritueel dat ons meesleurde in een verloren verleden. Door de repetitieve drumbeats wisten we nog net dat we weliswaar vertoefden in de 21ste eeuw. Op “Rip Current” werd de sfeer toch een stuk grimmiger. De kreten die zangeres/bassiste Kiki Bohemia slaakten, leken afkomstig te zijn van een harpij. Door haar korte coupe en zwarte outfit had ze daarbij wel iets weg van een vliegende koningin. Toch was het bezieler Conny Ochs die de doornen kroon spande. Bij “Batdance” begon hij zodanig hard te stampen op het podium dat we vooraan niet enkel een extra drumkick voelden, maar ook de podiumelementen wijder uit elkaar begonnen te staan.
Ook wij voelden op een gegeven moment de aarde onder onze voeten wegschuiven. Het was daarbij voornamelijk Sickerman zijn cello die het hard te verduren kreeg. Tijdens “Il terzo sogno” liet hij zijn instrument harder janken dan een dozijn verdwaalde zwerfkatten in een boom. Kiki en Conny bleven er alleszins kalm, mits hun gedachten meer dan waarschijnlijk op dezelfde frequentie zaten. Zoals het een échte rockster betaamt, mepte Sickerman zijn derde arm net niet aan diggelen. Wanneer het houten pronkstuk toch spontaan contact zocht met de vloer werd er echter ook niet ingegrepen. ‘It’s not broken, just detuned’, sprak Kiki ons toe. Of dat effectief het geval was, spreken we ons niet over uit. Waar Conny verder mentaal uithing, was het gissen naar. Eens we dieper in de set doken, keerde hij het publiek de rug toe met zijn gitaar aan de rugkant. Dat deed echter niets af aan de muziek waardoor het cliché van de Deutsche Gründlichkeit nog maar eens bevestigd werd. ‘It’s a long way to the top if you want make experimental music!’.
