© Félice Hofhuizen
Meis is nog geen grote naam in België, maar de Nederlandse heeft wel al op heel wat grote podia in België gestaan. Aysha de Groot was al talloze keren live aan het werk te zien aan de zijde van landgenote Eefje de Visser waar ze naast backing vocals ook elke keer een hoop armbewegingen en leuke choreo’s in de aanbieding heeft. Daarnaast is de Groot (kleindochter van Boudewijn) ook al enige tijd bezig aan haar solocarrière onder de naam Meis. Onlangs bracht ze haar eerste langspeler uit en dus verzamelden we ons net als een hoopje andere nieuwsgierigen in Trefpunt, waar Meis Zwart/Wit voorstelde en waar we vooral de zangeres heel goed leerden kennen.
Wie binnenkwam die kon niet anders dan opmerken dat er op het kleine podium (tussen de microfoons, gitaren, keyboards en de drum) een grote paal stond. Het was meteen duidelijk dat er zou worden gepaaldanst, maar beginnen gebeurde op een intieme manier. Nadat de drie muzikanten plaats namen ging Meis vooraan het podium staan en zette ze “Rond” solo in. De heldere stem van Aysha de Groot gleed mooi over de gitaarklanken en ook eens de band inviel, bleef haar stem overeind staan. Tijdens de daaropvolgende nummers ging de band steeds harder spelen en stuurde de frontvrouw haar muzikanten aan met kleine dansbewegingen. Een leuke Nederlandstalige cover van “Bags” van Cairo zorgde voor wat sfeer en net zoals bij de nummers van Meis zelf was de tekst hier ook heel visueel.
Doorheen de avond vertelde de Groot heel wat over haar leven en de bagage die ze in haar ‘bags’ met zich meedroeg. Toen ze acht was onderging haar mama euthanasie als gevolg van een genetische aandoening die de zangeres zelf ook heeft. Ze vertelde op een eerlijke, doch luchtige manier over operaties en littekens. Over de fysieke beperkingen die ermee gepaard gaan en hoe lelijk ze zich erdoor voelt. De artieste vertelde op een eerder ludieke manier hoe ze ooit tijdens het passen van een bh in tranen uitbarstte en ze daardoor wel een gratis bh kreeg. In haar muziek kwamen die onderwerpen ook duidelijk naar voren, maar de teksten waren soms jammer genoeg niet sterk te noemen. De inhoud en boodschap waren duidelijk, maar de verpakking ervan kon soms een tikkeltje beter.
Gelukkig had Meis drie muzikanten die haar steun boden en dan was er nog de olifant in de kamer. Na een aantal nummers gingen de broek en het jasje uit en greep Meis naar de glimmende paal. Ze klom op de paal en kroop na een tijdje helemaal tot tegen het plafond van de zaal. Doorheen de rest van de show knelde Meis haar benen soms rond de paal en hing ze ondersteboven of bleef ze eventjes horizontaal hangen. Door de warmte in de zaal werd de paal nogal glad, maar met enkele rustigere liedjes kon ook de paal eventjes ontzweten.
Meis en het publiek gingen eventjes op de grond gaan zitten en de gitaar werd erbij genomen. “Spijt”, “Anders” en “Genoeg” zorgden een beetje voor een huiskamerconcert sfeertje waarbij we haast letterlijk met de zangeres in dialoog konden gaan. Meis leek met momenten ook eerder te praten dan te zingen doordat het paaldansen redelijk wat energie vroeg. Het paaldansen was zeker een coole toevoeging en aan de hand van de verhalen van de artieste begrepen we zeker dat ze dit als soort van ‘fuck you, ik kan dit wel’ in haar show wou integreren, maar daardoor klonken haar vocals niet altijd even helder als aan het begin van de show.
Met onder meer “Lelijk” en “Zwart” werd er terug wat meer energie in de avond gebracht en ging Aysha terug wat meer gaan bewegen. De paal stond op deze momenten soms wat in de weg en met een sterkere lichtshow had de muziek hier wellicht ook beter over gekomen, maar de zaal reageerde er alsnog positief op. Eventjes afgaan voor de bisronde zag Meis niet zitten, dus moesten we eventjes onze ogen bedekken en ‘kiekeboe’ zeggen vooraleer er met “Los” een eerste toegift werd gedaan. Tijdens het allerlaatste lied mocht er wat worden meegezongen waarna Meis nog een laatste keer haar dankbaarheid uitte naar het publiek en haar band.
‘Alles voor mama en ook de volgende’, zei Meis op een gegeven toen ze een nummer aankondigde. Doorheen het optreden van Meis was haar moeder dan ook een constante aanwezige en werd er gefocust op hoe de artieste omging met die afwezigheid, wetende dat ze mogelijks dezelfde toekomst tegemoet gaat. Een persoonlijk verhaal dat op een eerlijke manier werd verteld en net als dat verhaal was de show soms ook een beetje met vallen en opstaan. Momenten als het ‘kiekeboe’ spel balanceerden tussen zeer spontaan en wat ongemakkelijk en ook de teksten schoten hier en daar opvallend te kort, ondanks dat de inhoud ervan duidelijk werd overgebracht en binnenkwam. Meis heeft zeker een hele hoop te vertellen en daagt zichzelf duidelijk ook uit om dat te doen in een voorstelling die anderhalf uur interessant blijft, maar een vlekkeloos parcours was het niet.
