© Guus van der Aa
Gisterenavond konden we op verschillende locaties in Gent ons laten meeslepen door stevige gitaren. Maar liefst zeventien bands, zowel uit het Verenigd Koninkrijk als uit ons eigen landje, toonden het beste van zichzelf in onder andere Charlatan, Kinky Star en BarBroos. Er was dus voor ieder wat wils en daar waren wij zeer enthousiast over, al kan dat niet over alle toeschouwers gezegd worden.
Fowl @ Trefpunt
De eerste band die Badlands van 2023 op gang mocht trappen gaat onder de naam Fowl. De Belgen wisten dat ze wat speling hadden als opener en begonnen er dus een kwartiertje te laat aan. Dat zorgde er niet voor dat er aan energie werd ingeboet. De band ging als een hogesnelheidstrein door de muur van geluid door het tempo waarmee ze speelden. De snedige garagerock kregen ze heel makkelijk verkocht door de agressieve manier waarop ze het speelden. Dat de frontman te veel frietjes had gegeten voorafgaand aan de set, konden we enkel te weten komen door zijn opmerking. Verder bleef de band vooral heel hard doorknallen met snedige riffs, furieuze vocals, en hier en daar een vreemd intermezzo. Kortom, de ideale opener van het festival.
Magic Max @ BarBroos
Ook in BarBroos werd het nog niet nauw genomen met de timings. Magic Max stak een tiental minuten later dan voorzien van wal, waardoor het publiek gezellig op het terras buiten wachtte. De band uit het Brusselse pakte het iets kalmer aan door gemoedelijke slacker te spelen die evengoed door Mac DeMarco gemaakt kon zijn. We hoorden zelfs iemand in de zaal zeggen dat het Jim Morrison maar heel dronken was, en ook daar konden we ons in vinden. Om dan nog maar een vergelijking boven te halen: The Velvet Underground stuurde hun gitarist, maar liet ocharme Lou Reed thuis. Op die manier kregen we vele leuke invloeden en ook een zeer aangename set waar misschien nog aan kan geschaafd worden, maar in zijn rommeligheid charme vond.
Ada Oda @ Trefpunt
Het cliché dat Tinder enkel voor liefdevolle relaties zou zijn, wordt toch telkens weer ontkracht door Ada Oda. Gitarist César Laloux en zangeres Victoria Barracato leerden elkaar kennen op de app, maar ondanks dat er niets romantisch uit voort vloeide, ontstond er een creatieve relatie. En op die manier stond de band als tweede in Trefpunt met een goed gevulde zaal en een enthousiast publiek. Hoe kan je ook niet enthousiast worden van de Italiaanse teksten, de strakke gitaarlijnen en hun repetieve sound. Na een tweede song gingen de zangeres en de bassist al het publiek in, waardoor iedereen werd opgezweept. Barracato bleef op hetzelfde agressieve niveau als een bezetene zingen en zo kwam Ada Oda nooit te soft over. Zelfs bij de iets rustigere momenten voelden we dat er een vlam in de pijp zat en zo kan je als band niet anders dan meer dan een halfuur overtuigen. Kort maar krachtig, meer moet dat niet zijn soms bij postpunk.
Ciggy Sunday @ Charlatan
Ze zijn met vijf, mochten de Charlatan openen en maakten gisteren helemaal de oversteek van hun thuisbasis Brugge. Een eventrijke zaterdag voor de heren van Ciggy Sunday. Voor harde en snedige gitaren waren we gisteren bij hen aan het foute adres. Badlands is natuurlijk meer dan dat en zo zorgden de Bruggelingen voor een streepje jazz. Het aantal schouwlustigen was nogal beperkt, maar wie er was werd wel vlotjes meegezogen in hun wereldje. “California” was een aangenaam streepje zon op een regenachtige dag en ook “sailor” deed de laatste wolken verdwijnen. De saxofonist was subtiel en doch aanwezig, terwijl de toetsenist vrolijk voor zich heen speelde. De onuitgebrachte nummers hadden ook wel iets in de set waar we fan van waren. Het was dus gemoedelijk en toch boeiend, hetgeen wat Ciggy Sunday ons bood, en dat is op een showcase het belangrijkste.
Kay9 @ Kinky Star
Nog een typische Badlands-greep uit de weelde van opkomende Belgische bands was Kay9. Opgericht door Simen Wouters, in een ander leven de bassist van Tin Fingers. Als voorprogramma van XINK mochten ze onlangs nog de grote zaal van de Ancienne Belgique opwarmen. De Kinky Star was hoe dan ook niet helemaal volgelopen voor dit rammelrockend viertal. Het begin was verre van slecht, maar ook weinig verrassend. We misten een paar solide nummers en dan bleek de zang ook nog eens iets te dunnetjes te zijn. De gitarist was dan wel een ontdekking en haalde het beste uit zijn instrument ondanks het feit dat zijn strap het ongeveer halfweg begaf. Naar het einde toe kwamen er naast de zogenaamde ‘olden goldies’ nog een paar nieuwe nummers piepen en die waren bovenal zeer kort. Slecht waren ze zeker niet, maar ook niet echt pakkend genoeg om een blijvende indruk achter te laten.
Italia 90 @ Charlatan
Waar we daarnet door Ada Oda verrast werden door hun Italiaanse lyrics, had Italia 90 geen moer te maken met het belaarsde land. Dat deerde weliswaar niemand, want de Charlatan was goed gevuld voor het viertal uit Zuid-Londen. Beginnen deed de groep heel rustig met een gemoedelijke song waarbij de duisternis omarmd werd. We voelden de nacht als het ware neerdalen op het podium en vroegen onszelf af of die donkere sfeer de hele show zou overheersen. Het antwoord was ja, maar er werden wel wat weerhaken aan gehangen. Zo bleef het niet de hele set sloom, want na een tijd hadden Italia 90 en het publiek nood aan agressie en energie en dat gaven ze iedereen. Vooral tijdens “New Factory”, waarbij de vocals van iederen in de zaal heel furieus weerklonken. Een moshpit was al even aan de gang, maar nu werd hij wel buitensporig groot. Het was het begin van een groots einde waarbij ze de hele zaal aan het bewegen kregen.
DEADLETTER @ Charlatan
Badlands is een festival zonder headliners, maar als we er toch eentje zouden moeten aanduiden dan was dat gisteren DEADLETTER. De Britse band stond afgelopen jaar in het voorprogramma van Placebo in het megalomane Sportpaleis en passeert deze weken langs de zaaltjes in Europa. De Britten hadden wel een paar aanlopen nodig om hun beste resultaat neer te zetten. Daarvoor moest bijvoorbeeld eerst het shirt van de zanger uit en gekend materiaal zoals “Binge” bovengehaald worden. Een marathon lopen betekent de krachten indelen, al deed DEADLETTER dat allesbehalve. Uitwerking op het resultaat was vooral dat de band vroeger aan het einddoel toekwam dan oorspronkelijk gepland, waardoor het op het einde iets vrijblijvender werd. De recente single “The Snitching Hout” bracht nog een beetje groove met zich mee, waar de nieuwe nummers naadloos bij aansloten. De bende uit Yorkshire is de veelbelovend-sticker aan het verwijderen en volop aan het werken aan de definitieve doorbraak. En daar zijn ze volgens ons toch redelijk dichtbij aan het geraken.
Lice @ BarBroos
Lice uit Bristol had niet het grootste pakje volk voor zich in BarBroos, maar dat betekende niet dat ze aan energie moeste inboeten. Voor de show begon, riep de zanger dat hier een echte rockshow zou plaatsvinden en duwde hij het publiek ook helemaal naar voor zodat de twintig mensen die er stonden toch volledig in de sfeer zaten. En die sfeer die maakte de band volledig zelf, vooral door een expressieve frontman te hebben. Die deed alsof hij voor honderden man stond en na ieder nummer zweepte hij de zaal op om te schreeuwen alsof hun leven ervan af hing. Ook de geluidsman deed zijn duit in het zakje door constant ‘Lice is my favorite band’ te scanderen waarna de zaal gedwee volgde. Ook toen hij in het café ging en zijn moves toonde, volgde iedereen. Of toen hij zijn microfoon aan iedereen die vooraan stond gaf. Kortom het publiek werd bij alles betrokken en zo moet je het ook doen als band. Muzikaal bracht Lice een goede mix tussen gitaargerichte postpunk en meer experimentele sounds, maar altijd met de nadruk op intensiteit. En dat hielp, want na een tijd ging iedereen volledig wild en had Lice Badlands gewonnen. Zeker toen twee man de frontman lieten crowdsurfen konden we letterlijk zeggen dat de band op handen werd gedragen.
Lambrini Girls @ Kinky Star
Als afsluiter in Kinky Star had Badlands Lambrini Girls geboekt. Ondanks wat fysieke problemen kwam de band toch uiteindelijk het podium op en het viel gedurende de volledige set niet op dat de zangeres pijn had aan haar enkel. De groep ging namelijk als een drilboor tekeer en bracht furieuze riot grrlpunk zoals dat hoort. Met reacties tegen het etablissement, tegen de boomers en vanzelfsprekend tegen de mannen die zich beter voelen dan vrouwen. Ook degenen die zich in het café begaven moesten zich, meer dan terecht, schikken naar de regels van Lambrini Girls. Op die manier duurde hun eerste sitdown meer dan vijf minuten omdat er altijd een ambetante boomer was die zijn stem moest laten kennen. Maar eens het dan toch lukte, kwam er wel sfeer in de keet. De band zelf verkondigde nadien dat dit hun lastigste publiek ooit was, maar de voorste regionen smeten zich toch volledig. Het is altijd moeilijk om een ouder, kritisch publiek voor je te winnen en zelfs al probeer je te crowdsurfen of in het publiek gitaar te spelen, dan nog zullen er altijd tegen hun goesting staan. Gelukkig bleef Lambrini Girls zich smijten en gaven ze een stevige punkset zonder gêne en vol overgave.
Deze recensies werden geschreven door Niels Bruwier en Simon Meyer-Horn.
