In de zomer van 2018 staan Rhian Teasdale en Hester Chambers op de festivalweide van End of the Road in het Engelse dorpje Wiltshire. Op het Big Top-podium speelt IDLES de pannen van het dak, wat schijnbaar een diepe indruk nalaat op de vriendinnen. Om uit te blazen besluiten ze om, zoals dat hoort op een festival, even in het reuzenrad te gaan. Tijdens dat ritje beginnen ze te fantaseren over muziek. ‘Hoe cool zou het zijn als wij een bandje oprichten? En dan misschien zelfs het voorprogramma van IDLES mogen verzorgen?’ Gigantisch cool, maar het zal nooit gebeuren. Althans, dat is wat de dames toen dachten.
Ze begonnen toen effectief een bandje, maar zonder grote verwachtingen, waardoor het project bijgevolg dus niet al te serieus werd genomen. Het ging vooral om de vriendschap en het samen plezier maken met muziek als bindmiddel. Zo trok Rhian bijvoorbeeld bij Hester in, waarna ze een aantal weken gewoon op de chaise longue in de living sliepen. Ze gebruikten de zetel als inspiratie voor een ironisch nummer dat eigenlijk nooit het daglicht zou zien, maar toen Wet Leg – ja, daar las je zonet de beknopte geschiedenis van – met wat geluk op het grote Isle of Wight Festival terechtkwam en het nummer (nog steeds als mop) speelde, gebeurde er iets magisch. Terwijl er aan de andere kant van de wereld iemand een vleermuis in zijn mond stopte en de wereld op pauze zette, ging dat ene gekke nummer over een sofa dat dat onbekende bandje speelde als een lopend vuurtje rond. Stel je maar eens voor dat “Chaise Longue” effectief een inside joke was gebleven en nooit was uitgekomen… Het kan soms raar verkeren in de muziekwereld.
Muziekpers, -critici, -liefhebbers… iedereen viel in een mum van tijd in zwijm voor het Britse duo, dat op die manier al snel het etiketje van ‘hype’ opgeplakt kreeg. En dat middenin een pandemie, faut le faire. Nu, nog geen jaar na die eerste single, krijgt Wet Leg eindelijk de kans om de hype te ontgroeien en zichzelf definitief op de kaart te zetten. Debuutplaat Wet Leg ligt vanaf vandaag in de rekken en werd uiteindelijk een degelijke plaat, die het in zijn totaliteit toch vooral moet hebben van de ijzersterke singles. Het zou een beetje kort door de bocht zijn om te zeggen dat de dames niet meer over hun op serieuze hoogte gelegde lat raakten, maar de torenhoge verwachtingen worden niet voor de volle honderd procent ingelost.
Je zou natuurlijk kunnen denken dat het allemaal te snel moest gaan; dat Wet Leg na het onverwachtse succes van “Chaise Longue” onder gigantische druk kwam te staan en hun management hen in allerijl een volledige plaat in elkaar liet boksen. Niets blijkt minder waar, want Wet Leg werd al opgenomen én geproducet nog voor dat nummer het daglicht zag, exact een jaar geleden. Het ‘probleem’ lijkt dus echt die hoge verwachtingen te zijn, waardoor we haast zouden vergeten dat geen enkel album een verzameling van hits is, maar eerder een geheel met hier en daar een uitschieter. En met die insteek is deze plaat wél een succes.
Het recept dat Rhian en Hester ons een kleine veertig minuten voorschotelen, gaat er dan ook vlotjes in. Smakelijke nummers die flirten met elementen van postpunk en de betere indierock, een sprankeltje glitter en simpelweg (droge) humoristische teksten. Dat maakt dat Wet Leg in een mum van tijd een eigen herkenbaarheid wist te creëren, die zich meteen in je gehoorkanalen nestelt. De manier waarop schurende gitaren zowel de voor- als achtergrond weten te kleuren op grote hit “Chaise Longue” of het nonchalante spelplezier dat “Wet Dream” uitstraalt; je zou bijna vergeten dat zowat elk nummer een doordachte metafoor is voor seks in alle vormen en maten, waardoor zelfs de grootste aanhanger van de katholieke kerk ze met een glimlach vrolijk zou meezingen.
Zoek dus niet te lang naar betekenissen achter de nummers op Wet Leg, want de band gaf zelf al aan dat het hen vooral draait om plezier maken. Plezier zowel op als naast het podium, want het kan bijna niet anders dat er bij het schrijven van enkele tracks lachbuien zijn losgebarsten. Zo kondigen ze bijvoorbeeld op een doodnormale manier ‘hun longest and loudest scream’ aan op “Ur Mum” en horen we in “Too Late Now” simpelweg belachelijke lyrics als ‘I’m not sure if this is a song / I don’t even know what I’m saying / Everything is going wrong’. En hoe onnozel het soms ook mag klinken, er zitten hier en daar echt wel glimpjes van hedendaagse problemen verstopt. Zo vertelt het vintage, kermisachtige “Angelica” bijvoorbeeld het verhaal van Rhians oude vriendin die zichzelf in twijfel begint te trekken op een overbevolkt feestje, maar hoe ze zich daar bijgevolg ook weet door te slaan door alles los te laten.
En toch blijkt de boog niet altijd gespannen te staan. Begrijp dat echter niet verkeerd, want we doelen hiermee op het feit dat het tempo niet permanent verschroeiend hoog ligt doorheen de plaat. “I Don’t Wanna Go Out” wordt bijvoorbeeld doordrenkt met melancholie, waardoor onze aandacht wat dreigt te verwateren. Ook “Loving You” is in datzelfde bedje ziek. Een drumbeat en wat akoestische geluiden zijn de hoofdingrediënten van wat verre van het memorabelste nummer uit Wet Leg lijkt te worden. Zoals gezegd is het onrealistisch om ervan uit te gaan dat elke track van een album uitgroeit tot een gigantische hit, maar het verschil met eerder uitgebrachte singles is in dit geval toch ietsje te groot. Een nummer als “Supermarket” of zelfs “Convincing” lijkt uiteindelijk nog de gulden middenweg te vinden tussen strak en melancholie, al groeien die tracks op die manier uit tot iets wat we al verschillende keren hoorden in ons muzikale leven.
Heeft Wet Leg vandaag het warme water opnieuw uitgevonden? Ja en nee. Doorheen hun zelfgetitelde debuutplaat weten Hester en Rhian een sterke eigenheid aan hun sound te geven, waardoor de band een soort eigen genre creëert. Binnen dat genre zitten er een paar diamantjes – voornamelijk de singles – al moeten we toegeven dat er ook een paar dertien-in-een-dozijnnummertjes op de tracklist eindigden. Dat betekent daarom niet dat Wet Leg tegenvalt, verre van. Het probleem is natuurlijk gewoon de hype en de torenhoge verwachtingen die de wereld rond de band wist op te hangen. Er werd al snel gedacht dat dit duo dé plaat van het jaar zou maken, en dan weet je dat teleurstelling altijd ergens om de hoek loert. Dit album is daarom, de hype niet in acht genomen, een zeer degelijke plaat met een aantal ijzersterke en wat middelmatige nummers, waardoor Wet Leg zichzelf zeker op de kaart heeft gezet. De echte opdracht wordt nu om mee te blijven draaien in het muzieklandschap, en dan te bevestigen met een tweede.
Laten we echter niet vooruit lopen op de zaken en nu vooral uitkijken naar hoe de dames deze plaat live tot leven zullen laten komen. Keuze is er in elk geval genoeg, want op zondag 15 mei staat de band in een hopeloos uitverkochte Botanique. Wie daar niet kan bij zijn heeft geluk, want op 4 november komt het duo terug naar ons land voor een show in Trix te Antwerpen.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.