Iedere week worden we om de oren geslagen met nieuwe albums. Omdat het moeilijk is om elke plaat zijn eigen review te geven, hebben we dit concept uitgedokterd. Het is simpel: we houden het ‘beire kort’, maar geven het album toch zijn verdiende review. Deze keer hebben we het over albums van Crows, Wallows, HVOB, Little Simz, Ari Roar, Ashe, A z e r t y klavierwerke, Indoor Pets, Myd, Mae Muller, Quique, Flaural, boyo talk, Aloïse Sauvage, Susobrino, Mammoth Penguins en J.J. Cale.
Crows – Silver Tongues (★★★★½)
Als een band een album uitbrengt op het label van Joe Talbot, frontman van Idles, dan zijn we iets sneller geïntrigreerd door de band. Crows had dus al gauw een streepje voor door te tekenen bij Balley Records, al waren ze voorheen geen onbekende voor ons. Met Silver Tongues heeft de groep een heel sterk debuut voor ons klaar. Een mix van shoegaze en post punk die op geen enkel moment weet te vervelen. Het gaat snel op “Demeanour”, er zit een strakke opbouw in “First Light // False Face” en “Crawling” ontpopt zich nu al tot een anthem. Crows weet overal nieuwe aspecten in zijn muziek te stoppen, maar klinkt over de hele lijn vooral donker. Sterke band die in juni zowel in Brugge als Antwerpen komt spelen, niet te missen!
Wallows – Nothing Happens (★★★★)
We raden je ten zeerste aan om je te wentelen in Wallows’ steeds bekender wordende sound. Met hun vorige ep Spring haalden de mannen al 25 miljoen streams, dus we zijn benieuwd naar de reikwijdte van de ontvangst van hun debuutplaat. Het drietal uit Los Angeles liet Nothing Happens los op de wereld, maar doen alsof er niets gebeurd is, blijkt totaal geen optie. Stuk voor stuk krijgen we upbeat indierock nummertjes om blij van te worden, en vaker wel dan niet hebben ze een zoete, dromerige sfeer. Een neiging tot meezingen is geen uitzondering en het nog uren lang blijven neuriën van de melodieën is een onvermijdelijke bijwerking. In tegenstelling tot wat de naam Nothing Happens suggereert, is de plaat dus echt een bewogen geheel met een positief effect op je gemoedstoestand.
Op 14 juni staat Wallows in Kavka in Antwerpen. Koop je tickets hier.
HVOB – Rocco (★★★★)
De vierde plaat van HVOB is een epische dubbelaar geworden. Met iets meer dan tachtig minuten op de teller, komt het album heel hard binnen, maar iedere song ontplooit zich als een boeiende en epische levensles. Het voordeel dat Rocco heeft, is dat het album zowel rust als intensiteit uitstraalt. Bij een oppervlakkige luisterbeurt stoort het niet, en als je dieper gaat luisteren ontdek je alle details die de plaat als geheel zo rijk maken. Met slechts één nummer onder de vijf minuten neemt de groep dan ook zijn tijd om alles tot in de puntjes uit te werken. House, techno, maar evengoed indie folk en zachte elektronica: het komt er allemaal in terug. Hoogtepunt is zonder twijfel “A List”, maar er zit zoveel moois in dit album dat je jezelf er gewoon iets meer dan tachtig minuten in moet laten onderdompelen. Pas dan ontdek je de genialiteit die hier insluipt.
Little Simz – GREY Area (★★★★½)
De Londense rapster Little Simz heeft al een aantal releases op haar naam staan, maar nooit sloeg ze zo hard en zelfzeker als op GREY Area. Het album klinkt bijzonder toegankelijk dankzij het breed gamma aan stijlen en de vele gastoptredens, en toch klinkt elke luisterbeurt dieper dan de vorige. De Londense slaat een krater met haar spannend geproduceerde tracks, gevatte expliciete teksten en haar adembenemende flow. Het maakt van GREY Area een van de beste hiphopplaten van het jaar. Het album staat in ons geheugen gegrift en we blijven het met plezier beluisteren. We raden je aan om hetzelfde te doen.
Ari Roar – Best Behavior (★★★)
Vorig jaar kwam Ari Roar’s zijn debuutplaat uit en nu heeft de jongeman uit Amerika alweer een tweede exemplaar klaar. Op Best Behavior zet Ari Roar inderdaad voor een groot deel zijn beste beentje voor. Steeds weet hij een zweverig gevoel te creëren met zijn muziek. Elk nummer klinkt even gelukzalig, verwarmt je hart en zet je aan het dromen. Of de Amerikaan nu de trage of vrolijke en upbeat toer opgaat, maakt daarvoor geen verschil. Het enige pijnpuntje is dat er nogal veel uit dezelfde trukendoos gepuurd wordt; veel nummers lijken eigenlijk erg op elkaar. Gelukkig zijn er ook enkele duidelijke uitschieters, waar we maar geen genoeg van krijgen. “Too Dumb”, “In Your Shoes”, “Best Behavior” “Moving On” en “Learn The Trick” zitten origineel in elkaar en de sfeer had niet beter kunnen zitten. Toppers van formaat, en voor ons had het daarbij mogen blijven.
Ashe – Moral of the Story: Chapter 1 (★★★★½)
Ashe heeft een heel leuke sound. Haar unieke klankkleur alleen al doet wonderen, en dan komt er nog de originele afwerking van de nummers bij. Het hoeft allemaal niet te simpel en evident te klinken voor deze dame. Zo is “Figured Out” geen nummer om zomaar even op de achtergrond te laten spelen. Het verdient je volle aandacht om alle details binnen te laten komen. Zelfs wanneer de songs op het eerste zicht toegankelijke meezingers lijken, word je toch nog overrompeld door een straffe bridge met een gevoel en tekst die je van je stuk brengen (“Bachelorette”, “Shitty Places, Pretty Faces”) of extra instrumenten die het geheel enorm veel kracht bij steken (“Moral of the Story”). Deze ep kwam begin april uit en nog steeds zetten we deze met even veel plezier en aandacht op. Laat dat tweede hoofdstuk maar komen!
A z e r t y klavierwerke – Vruchteloos Gehamer (★★★★)
Brusselaar Alan Van Rompuy brengt experimentele muziek met invloeden uit veel verschillende hoeken en doet dat onder de naam A z e r t y klavierwerke. Met al twee straffe ep’s op zijn conto was het nu tijd voor de release van een eerste fullalbum. De sound op Vruchteloos Gehamer is heel fascinerend, en dat is nog maar het minste dat je ervan kan zeggen. A z e r t y klavierwerke klinkt uniek; de gedachte dat je het al ergens van kent of er al duizend gelijkaardige versies van gehoord hebt op de radio, komt er dus niet bij kijken. Tegelijk is de muziek steeds nog toegankelijk genoeg om ofwel je dagdromen te stimuleren, ofwel op zijn geheel eigen manier dansbaar te zijn. Niets op aan te merken, Alans gehamer wierp duidelijk zijn vruchten af.
Op 15 mei speelt Van Rompuy in de Koer in Gent, samen met de Gentse band Volpe.
Indoor Pets – Be Content (★★★)
De vier mannen uit Kent die Indoor Pets vormen maken hun naam niet waar. Ze klinken niet als afgerichte huisdieren die zich naast je nestelen, maar eerder als losgebroken puppy’s: opgetogen, enthousiast en zonder vooruitzicht op kalmeren. Be Content gaat over de muur die je kan ervaren tussen jezelf en degenen rond je, wanneer je het gevoel hebt totaal niet op dezelfde golflengte te zitten. Het onderwerp staat in contrast met de sound van deze debuutplaat, want over heel de lijn klinkt de band opmonterend. Hun energieke poprock fleurt dan ook je dag op. En toch zal Indoor Pets misschien nog met een iets originelere toets uit de hoek moeten komen om echt door te breken. De sfeer zit helemaal goed, maar de nummers kunnen een extra tikje eigenheid gebruiken, waarmee de band zich kan onderscheiden van de massa. Maar zeker voor een debuut zijn we alvast meer dan content van Be Content.
Myd – Superdiscoteca (★★★½)
Quentin Lepoutre is daar weer met een uiterst korte, maar krachtige ep. De producer en muzikant bracht over de jaren heen al vier ep’s uit onder de naam Myd en Superdiscoteca is het volgende feest. De Fransman stelt nooit teleur, maar eigenlijk staan wij wel te popelen tot er eens een langspeler verschijnt. Superdiscoteca kan elke discotheek omvormen tot een superfeest, maar met slechts drie nummers geraken we de avond natuurlijk niet door. Gelukkig zijn de songs die we krijgen wel echte schijven. Zijn verslavende sound brengt het feestbeest in ieder van ons naar boven, en daar blijft het niet bij. Er komt steeds nog een doordachte opbouw bovenop, die ook de kritische muziekliefhebber onder ons tevreden zal stellen. Zeker “Talk To Me” komt heel overtuigend binnen doordat het van meet af aan die combinatie biedt. Een felle feest-ep, en anders hadden we het niet verwacht.
Mae Muller – Chapter 1 (★★★)
Neen, op bovenstaande afbeelding staat niet Olga Leyers, maar wel de 21-jarige Londense zangeres Mae Muller. We zagen de talentvolle dame onlangs nog als voorprogramma van Charlotte Lawrence, waar ze ons al meekreeg in haar verhaal. Nu hoopt ze dat met haar debuutalbum Chapter 1 opnieuw te doen, maar dat lukt haar jammer genoeg maar gedeeltelijk. We zweven iets te veel op dezelfde roze wolk en dwalen wat weg in elf gelijkaardige nummers, die op zich goed zijn maar niet helemaal opvallen. Een leuke sound hebben ze allemaal, maar het klinkt soms niet uitgebalanceerd genoeg om helemaal te overtuigen. Al bij al een leuk debuut, dat misschien iets te vroeg in haar carrière kwam.
Quique – Tu (★★★½)
De Nederlands-Colombiaanse artiest Quique heeft al aardig wat op zijn palmares staan. In het verleden stond hij al op Down The Rabbit Hole en WOO HAH!, waar hij met zijn zomerse sound iedereen aan het dansen kreeg. Tú is zijn nieuwste project en bestaat uit vijf Spaanstalige nummers, die ergens tussen r&b, rap en latin in geordend kunnen worden. Elk nummer klinkt anders en brengt toch dezelfde bezwerende zomerse sound met zich mee, waar we zo van kunnen smullen. Ideaal voor de zomerse temperaturen of regenachtige dagen die opgevrolijkt moeten worden.
Flaural – Postponement (★★★★)
Flaural is er eentje om in de gaten te houden. Het viertal uit Denver bracht in 2015 en 2016 al ep’s uit, en sindsdien hebben ze gewerkt aan hun eerste langspeler. Wij stonden al een hele tijd te popelen en tot onze grote vreugde werd Postponement niet langer uitgesteld. Eindelijk is de plaat uitgekomen en die is de luisterbeurt(en) meer dan waard. Het album vormt een mooi, afgerond geheel en is vooral een mijnenveld van boeiende nummers. Flaurals energieke combo van electronics en gitaren resulteert in een unieke sound, die je voeten van de grond doen loskomen. Er is geen ontkomen aan, en we zouden het ook niet anders willen. De band heeft een experimenteel kantje, maar de nummers worden steeds begeleid door een goeie drive, wat dan weer voor de stevigheid zorgt. Stel het luisteren naar Postponement niet uit en surf op Flaurals eigensoortige golven.
boyo talk – IT’S A PLEASURE TO BE HERE (★★★½)
De jonge boyo talk uit Chicago klinkt niet per se jongensachtig, maar vooral heel erg dromerig. Hij gooit zo nu en dan eens iets op Spotify, haalt het er soms weer af, om het dan later toch opnieuw te uploaden. Ook het moment van zijn ep-release leek tamelijk willekeurig gekozen. Zo naar het hem schikt en zoals hij het aanvoelt, kunnen wij zijn muziek in ontvangst nemen. boyo talk is heel begeesterd over wat hij doet, en in combinatie met zijn impulsiviteit geeft hem dat een zekere flair, die alleen maar charmeert. IT’S A PLEASURE TO BE HERE klinkt als de naam suggereert; het is aangenaam vertoeven onder begeleiding van boyo talk’s sound. Deze bedroom pop doet je smelten door zijn zachte stem en wazige geluidsmuur aan klanken. Niets klinkt gejaagd of druk, maar ons hart gaat wel degelijk sneller slaan. Het is de warmte van de nummers die daar voor een groot deel tussen zit. Leg je languit op bed, sluit je ogen en laat boyo talks zwoele bries over je heen waaien.
Aloïse Sauvage – Jimy (★★★½)
De 26-jarige Française Aloïse Sauvage zette begin mei een indrukwekkende show neer tijdens Les Nuits in Botanique. We waren danig onder de indruk en onze nieuwsgierigheid naar haar eerste ep was groot. Met haar intrigerende dansmoves nog levendig in het achterhoofd luisteren we wel wat bevooroordeeld naar Jimy, maar teleurstellen zal die in geen geval. Integendeel, want Sauvage kan volgens ons gerust bij in het rijtje populaire Franse hiphoppers geplaatst worden. Waar het vooral de refreinen zijn die meteen blijven hangen op “Parfois Faut”, “A l’horizontale” en met glans ook op “L’Orage”, blinkt ze op “Présentement” dan weer uit in een ietwat duistere sound. Titeltrack “Jimy” blijkt uiteindelijk het meest basic van de hele ep. De radiovriendelijkheid is hier wat te groot om echt voldoening te kunnen geven. Ook is het af en toe even wennen aan de autotune op Aloïse’s stem, maar eenmaal helemaal in de sfeer, verdwijnen die twijfels als sneeuw voor de zon.
Susobrino – La Hoja de Eucalipto (★★★★)
Limburger Bart Vanobbergen aka Susobrino brengt zijn Boliviaanse roots naar boven op zijn debuutalbum La Hoja de Eucalipto, wat zoveel betekent als ‘het eucalyptusblad’. Susobrino bewijst zelfs met verve een fris blaadje te zijn —qua sound bedoelen we dan. Vanobbergens talent voor experiment werd ons al duidelijk tijdens zijn set als support voor Bombataz in februari, en nu blijkt hij ons ook op plaat mee te kunnen slepen naar de wondere dimensies van Susobrino. Steeds bouwt hij traag op en komen er geleidelijk aan meer instrumenten bij; meer klankjes, meer kleur, meer experiment en tegelijk ook meer moeite om de heupen onder controle te houden. Een dansbaar exotisch experiment, dat lijkt zowat de kern van Susobrino. Verwacht dus geen muziek die je ter opvulling op de achtergrond kan laten spelen, want al je aandacht wordt opgeslorpt door Susobrino’s eucalyptusblad.
Mammoth Penguins – There’s No Fight We Can’t Both Win (★★★½)
Mammoth Penguins is een band die minder gek klinkt dan hun naam zou doen verwachten. De derde langspeler van dit drietal uit Cambridge is een genietbare plaat om vrolijk van te worden, en meer hoeft dat niet te zijn. Ze brengen indie rock zonder al te veel tierlantijntjes of wendingen die je van je sokken blazen. Verwacht je aan straightforward songs met een goeie drive, vaak ook een catchy refrein en Courtney Barnett-aandoend gitaarwerk. Ook de zang van frontvrouw Emma Kupa heeft iets weg van Barnett; ietwat nonchalant, zonder spectaculaire uithalen, maar wel enorm warm en puur. Mammoth Penguins fleurt je dag op met hun frisse lentebloesemklank. Het enige nadeel aan deze indie volgens het boekje is dat There’s No Fight We Can’t Both Win na drie vierde ook wel over zijn hoogtepunt heen is. Muzikaal blijft het niet helemaal boeien, terwijl we de smaak van de vrolijke vibe wel te pakken hebben.
J.J. Cale – Stay Around (★★★½)
Stay Around is het postuum uitgebrachte album van de legende in blues, country en rockabilly, J.J. Cale. Meest bekend van het door Clapton gecoverde “Cocaine” en zijn unieke stemgeluid dat hij op de meest laidback manier mogelijk inzette. Cale stierf in 2013, maar had nog onuitgebrachte nummers achter de hand. Die krijgen we uiteindelijk toch nog te horen op Stay Around, dat onder andere door zijn vrouw en manager samengesteld werd.
Het ene nummer van deze lange plaat heeft muzikaal al meer om het lijf dan het andere, maar charmeren doet J.J. steeds. Hoogtepunten zijn achtereenvolgende nummers “Stay Around” en “Tell You ‘Bout Her”, doordat de genegenheid van de gitaarlijnen en de verleidelijkheid van Cale’s stem hier helemaal tot hun recht komen. Ook “Tell Daddy” met z’n jazz-vibes doet ons spontaan smelten, maar de songs die daarna nog volgen zijn wat te veel van het goede. Ook al zal dit het laatste wapenfeit van Cale zijn en blijven, toch was de plaat een beetje te lang en haakten we af naar het einde toe. Maar het hoefde dan ook geen perfect album te zijn; nergens werd beweerd dat dat het doel zou zijn. Stay Around toont wat J.J. Cale in zijn mars had en voor een laatste keer kunnen we nieuw materiaal ontdekken. Een mooi eerbetoon.
Deze recensies werden geschreven door Jan Kurvers, Maxim Meyer-Horn, Ann Mulleman en Niels Bruwier.
