Robin Schraepen
In de gezellige ronde torenkamer van de botanische tuin te Sint-Joost-ten-Node kwam een delegatie nektapijten en niet-zo-obscure bandshirts samen om te kijken naar de one man show die Current Joys tegenwoordig is. Het surfrockproject van Amerikaan Nick Rattigan, die tot enkele jaren geleden nog muziek uitbracht onder de naam TELE/VISIONS, vulde de kleine zaal van de Brusselse Botanique tot aan de nok en wist die mensenmeute ook van begin tot einde in een meer dan aangename houdgreep te nemen.
Onze spieren werden opgewarmd door Future Husband; een jonge indiepopband die speelt onder het bewind van frontvrouw Adura Sulaiman. Dit voorjaar releasten ze hun allereerste singles (waaronder “Rituals“) die – en niet alleen door ons – erg warm onthaald werden. Ook in de Botanique wachtte hen een warm welkom, dat per direct gekanaliseerd werd in een quasi perfecte set die de studioversies van de gebrachte nummers zo veel meer cachet en diepgang gaf. Het intieme “Six Feet Under” was nog steeds mooi, maar ontpopte zich gaandeweg tot een rocknummer waarin het juk der brave popprinsessen en gesuikerd stemgeluid verbrijzeld werd onder luid gekreun van gitaar en akoestische drum.
Het straffe evenwicht tussen beide kanten deed bij momenten denken aan artiesten als Snail Mail of Soccer Mommy. Zichtbaar spelplezier verraadde bovendien dat de band een groep boezemvrienden is, en de dynamiek tussen snaren, toetsen en drums was fantastisch leuk om naar te mogen kijken. Hoogtepunt onder de hoogtepunten was afsluiter en nieuw nummer “Intentions” dat evenwel traag begon, maar crescendogewijs uitmondde in rauwe gitaarsalvo’s die op je benen mikten en speelse uithalen van de kant van Sulaiman die – ondanks het hoge soulgehalte in haar stem – ver weg bleven van geraas à la Trixie Whitley. Met een refrein dat iets weg heeft van “Someday” van The Strokes en een tekst die zichzelf niet te serieus neemt, wist dit nummer – en bij uitbreiding de hele passage van de groep – minstens indruk te maken.
Wij blij dat Current Joys goed had verkocht en zo ook het pad effende voor deze Future Husband: minstens honderd paar nieuwsgierige oren konden zo enkele noten meepikken van dit nieuw muzikaal gevaarte. Dit voorjaar volgt een eerste ep van de band. Als ze daar enkele nummers op kunnen toveren die maar een fractie bevatten van de muzikaliteit die we hier live hoorden, staan wij weer op de eerste rij.
Helemaal verzadigd waren we ons bed in gegaan, als dit het einde van het programma betekend had, maar na bijgevulde pintjes en bijgeschaafde audio-instellingen was het aanschuiven voor het tweede bedrijf van de avond. Nick Rattigan, alleen en met gitaar, had het bij de eerste momenten op het podium zichtbaar moeilijk om de schoenen te vullen die Future Husband met verve had achtergelaten. Als we voor de show niet nog snel zijn Wikipedia-boekje hadden opengetrokken, hadden we het niet geweten, maar Rattigan heeft naar eigen zeggen regelmatig last van angsten, die hij mede met zijn muziek de kop probeert in te drukken. Tijdens die eerste minuten op het podium, die gevuld waren met de schattige overgang van een soort soundcheck naar de eerste noten van “Become the Warm Jets”, leek de muzikant een tikje onbeholpen en op zijn ongemak. De vibrato waarmee hij het nummer inzette, leek dan ook nog eens de laatste tijd niet àl te vaak van stal te zijn gehaald. Current Joys begon haar set op die manier een beetje ontwricht – waaruit, dat wisten we op dat moment nog niet.
Robin Schraepen
Maar het tij kan keren; en het keerde. En hij zag dat het goed was. Tijdens het meer ritmische “Breaking the Waves” vond Rattigan de juiste tone of voice – zowaar letterlijk – en zag je hem zijn draai vinden op het podium. Het werd door de lagen van dit nummer ook duidelijk waarnaar we eigenlijk zaten te luisteren: Rattigan zou, met de pedaal ter voet en een dubbele microfoon voor zijn neus, nummers spelen die normaal door een orkest of twee ondersteund worden. Het kunst- en vliegwerk dat aan die opgave te pas komt, was in dit maar ook in de komende nummers mooi om te zien, en zorgde voor een frontman – al is de concurrentie voor die positie magertjes – die zich ontpopte tot architect-artiest.
Officieel tourt Current Joys in z’n uppie Europa rond om laatste langspeler Voyager voor te stellen; in de praktijk putte hij ook ijverig uit eerdere albums én deelde hij enkele verse melodietjes. Nagenoeg alle nummers uit de set werden kort gehouden en strak beëindigd. Geen uitgesponnen gitaarsolo’s of aanzwellende refreinen; geen ellenlange monologen met nieuwswaardige boodschap als je geluk hebt. Wel deelde hij bij wijze van verontschuldiging af en toe een onironische levensles, wanneer hij een verkeerde pedaal in gang had getrapt. ‘Sometimes I mess it up… Rupture and repair, that’s all life is.’ Terwijl het verkeerdelijk aanzwengelen van het foute lied zo vaak voorviel dat het een gimmick werd, veroverde de muzikant ieders hart met de openheid die hij in zijn set stak: iedereen mocht meekijken, in goede en in kwade pedaalkeuzes.
Robin Schraepen
“The Breakfast Club”, een fijn lied dat begint met The Beach Boys-achtige noten in een lo-fi-jasje, is de start van een sterke reeks nummers. Met “Blondie” krijgen we de meest rijke en gelaagde instrumentatie tot nu toe op ons bord; de geluiden van een band die we niet eens misten. Dat dit nummer aanvoelt als een verrijking maar toch helemaal niet afsteekt tegenover de rest, is een grote pluim op de hoed van de liedjesmaker, die met elke noot aan zelfzekerheid lijkt te winnen. ‘Thank you for making me feel so comfortable’, zegt hij. En hij heeft een punt; het publiek is ongelofelijk lief: weinig geroep en veel geklap. Bescheiden hit “American Honey” klinkt in het intieme auditorium veel authentieker en minder gepolijst dan de studioversie op Voyager doet. Dat album is dan ook het eerste waarop Current Joys de huis-, tuin- en keukenproductie inruilt voor het studiogeluid bij label Secretely Canadian.
Naar het einde van de set toe schudt de man nog twee haast dansbare nummers uit zijn mouw: “New Flesh” en publiekslieveling “Kids” zorgen zowel op als rond het podium voor plezier en minstens hevig geknik. Hoewel de nummers vol overgave gebracht worden en de zanger dubbele shiften draait om de rijke liedjes aan te kleden met backings, loops en elektrische gitaareffecten, blijven we hier een beetje op onze honger zitten. Zoals eerder vermeld, doet meneer Rattigan niet mee aan het uitmelken van nummers – ook niet wanneer honderd mensen hem daar lieflijk toe zouden aanmanen. Een extra keer zingen van ‘I’m just a kid, I never use my brain’ had voor onzentwege echter een mooie afsluiter geweest.
Zowel het laatste nummer van de reguliere set als het eerste en enige bisnummer blijven tenslotte niet echt hangen. “Home (Pt. 1&2)” begint goed maar verzandt al te snel in vormloos getokkel – misschien was het de vermoeidheid – en ook “Echoes of the Past” had niet per se gehoeven. Iets te veel Passenger, iets te weinig schwung. Hoewel hij ook hier mooie akkoordprogressies neerzet, lijkt Rattigan de neiging te hebben ze steeds met dezelfde vocale saus te overgieten. Aan het einde van de set had het net iets minder van more of the same gemogen.
Hoewel hij nagenoeg niet met een strakke Siciliaanse opening begon, zette Rattigan ons toch maar mooi schaak, zo ergens tussen “The Breakfast Club” en “Desire”. Door zich kwetsbaar op te stellen en terwijl gewoonweg straf slagwerk uit zijn pols te schudden, nam hij in zijn eentje de hele zaal in. Op die laatste paar nummers na, hingen we aan zijn lippen. Naam én sound van het project doen vermoeden dat een gezantschap toetsenisten en tamboerijnen op ons zit te wachten, maar niets is minder waar: Current Joys is een éénmansproject. Alles staat of valt bij zo’n projecten met de kunde en charme van de man in kwestie: gisteren in de Botanique was het van staan geblazen, zonder twijfel.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Become the Warm Jets
Breaking the Waves
Under the Influence
2014
(onuitgebrachte song)
The Breakfast Club (I’m Feeling Wild with You)
Desire
Blondie
American Honey
(onuitgebrachte song)
Money Making Machine
New Flesh
Kids
Altered State
My Motorcycle
A Different Age
Home (Pt. 1 & 2)
Echoes of the Past
