© CPU – Ymke Dirikx
Een kleine maand later dan gepland, maar The Lumineers zijn dan toch in Antwerpen geraakt. Oorspronkelijk stond dit optreden gepland op 19 februari, maar door de maatregelen in de verschillende Europese landen besloten ze om de tour niet af te gelasten, maar gewoon een maandje op te schuiven. Het toont meteen de honger aan die de band heeft om terug op het podium te kruipen.
Met het gloednieuwe album BRIGHTSIDE onder de arm, reeds hun vierde, waren ze alvast van plan een frisse wind te laten waaien door de Lotto Arena. Die frisse wind maken ze desalniettemin aangenaam warm met hun melodieuze folkrocknummers die, misschien niet altijd een ode aan de liefde zijn zoals je zou verwachten, maar altijd onmiskenbaar hartverwarmend klinken. Het is ook zo dat de band uit Denver, met zijn Mumford & Sons-talent om emotie op te wekken met voetstampende nummers die meesterlijke instrumentatie bouwen, zo een enorme fanbase vergaard heeft. De weg die Wesley Schultz en Jeremiah Fraites aflegden sinds hun eerste doortocht in België (in 2013 in de Orangerie van de Botanique) is er eentje van gestaag bouwen aan die trouwe fanbase. Ze speelden later ook tweemaal in een uitverkochte Ancienne Belgique, stonden ook al drie keer op de affiche van Rock Werchter en éénmaal op de weide in Kiewit. Met als hoogtepunt nu een eerste headlineshow in de Lotto Arena.
Gregory Alan Isakov mocht het publiek verwelkomen en deed dat met een warm dekentje van akoestische gitaren. Zijn naam klinkt misschien wat Slavisch, maar de singer-songwriter werd geboren in Zuid-Afrika en emigreerde in de jaren tachtig met zijn ouders naar Amerika waar hij nu in Boulder, Colorado woont. Hij bezocht ons land eerder als voorprogramma van Passenger en vulde ook de Orangerie en Trix Bar reeds als soloartiest. Zijn laatste album Evening Machines werd in 2019 genomineerd voor een Grammy voor Beste Folkalbum. Een man die dus de nodige adelbrieven kan voorleggen.
De eerste klanken die door de boxen galmen gisterenavond, waren de zachte gitaren die “Southern Star” inzetten. Het intieme geluid leek op het eerste gehoor niet gemaakt voor arena’s zoals deze. Toch liet meneer Isakov het niet aan zijn hart komen en deed hij rustig verder. De fans van The Lumineers konden deze iets minder hitgevoelige songsmid wel waarderen. Halverwege de set veranderde hij het geweer van schouder en kregen we naar zijn doen toch een iets stevigere versie van nummers zoals “This Empty Northern Hemisphere” en “Liars”. De set leek dan ook op maat gemaakt voor een openingsact in een omgeving die niet de zijne is. Hij gaf het bij het laatste nummer “All Shades of Blue’ ook zelf aan: ‘Normaal spelen we in kleinere zaaltjes en spelen we graag akoestisch.’ Zo gezegd zo gedaan en heel de bende verzamelde rond één microfoon. Het was een mooie afsluiter van een zeer geslaagde set. Wanneer Gregory Alan Isakov beslist om ons land nog eens te verblijden met een bezoekje, zal je ons zeker terugzien. Wij willen zien wat hij nog in zijn mars heeft, want dit voorprogramma smaakt naar meer.
Klokslag negen uur was het eindelijk tijd voor The Lumineers. De zaal was ondertussen zo goed als vol gelopen. Een grotere zaal, dus ook een groter podium, moeten de heren gedacht hebben. De catwalk-opstelling van het podium zorgde ervoor dat de band geregeld dichterbij de mensen kon spelen, zodat de intieme momenten nog intiemer aanvoelden. Je zet je beste verdediger ook niet in de spits, dus zo speelde de band zijn sterke punten uit. Al van bij het eerste nummer “BRIGHTSIDE” stonden de Amerikanen tussen het publiek het beste van zichzelf te geven. Het vertrouwen straalde van Wesley Schultz af. Misschien was het overmoed, maar hits als “Cleopatra”, “Angela” en zelfs hun debuutsingle “Ho Hey” in het openingskwartier van de set steken, getuigde van enorm veel zelfvertrouwen.
Na verschroeiend uit de startblokken geschoten te zijn, was het niet meer dan logisch dat er gas werd teruggenomen. Tijd om het publiek kennis te laten maken met enkele nieuwe nummers: “A.M. RADIO” en “BIG SHOT”. Beide songs versmolten moeiteloos met het oudere materiaal van de band. Het enige verschil was dat het publiek ze nog niet zo goed kende, dus even de kelen kon laten rusten. Er werd nog een beetje meer gas teruggenomen tijdens “My Cell”, waar Jeremiah van achter de drums kwam en Wesley op gitaar begeleidde. Bij “Slow it Down” kregen we Wesley zelfs volledig solo in het begin. Wanneer drummer Jeremiah hem dan vervoegde op de basdrum en een tamboerijn, kregen we The Lumineers in zijn zuiverste vorm te zien. De eenvoud van een gitaar, een beat en een simpele maar mooie zanglijn.
Met “NEVER REALLY MINE” kregen we een eerbetoon aan de heer Springsteen himself. Het tempo werd weer een paar versnellingen opgekrikt en de voeten begonnen weer te bewegen. Het is een recept dat blijkbaar goed werkt voor de band: een zacht nummer spelen, en dan een nieuw nummer spelen gevolgd door een hit. Hierdoor zat er een aangename variatie in de set, waarin zachte intieme momenten afgewisseld werden met momenten waar iedereen luidkeels de hits kon meezingen. “Ophelia” en “Sleep On the Floor” passeerden nog als hits, en zonder dat je het door had, waren de heren erin geslaagd heel hun album te spelen (uitgezonderd van “BIRTHDAY”, dat tijdens de encore gespeeld werd). Voorprogramma Greogry Alan Isakov mocht ook nog even komen opdraven om de band te ondersteunen in “Big Parade”, dat lang uitgesponnen werd met een bandvoorstelling erbovenop.
De verdiende ereronde bracht ons nog het mooie zachte “Donna” en een lange versie van “Leader of the Landslide” met een zeer geslaagd intermezzo van “You Can’t Always Get What You Want” van The Rolling Stones. “BIRTHDAY” is het feestnummer van de nieuwe langspeler, dat live ook tot de nodige animo leidde. Wie goed oplette, wist toen al dat “Stubborn Love” de enige hit was die we nog niet hadden gehoord. En hij werd ons niet gespaard. The Lumineers bewees gisterenavond dat het de stap naar de grotere zalen vlot wist te verteren. De nieuwe songs sloten naadloos aan bij het oudere repertoire en lieten toch een frisse wind waaien. Songs als “A.M. RADIO” en “BRIGHTSIDE” hebben het potentieel om uit te groeien tot de volgende hitsingles. Er werd veel met de handen geklapt, met de voeten gestampt en de kelen werden schor gezongen: alles wat wij verwachten van een gezellige avond vol met hedendaagse folkmuziek!
Setlist:
BRIGHTSIDE
Cleopatra
Ho Hey
Flowers in Your Hair
Angela
A.M. RADIO
BIG SHOT
Gun Song
My Cell
Slow It Down
NEVER REALLY MINE
Sleep on the Floor
Gloria
Gale Song
WHERE WE ARE
Ophelia
It Wasn’t Easy To Be Happy for You
ROLLERCOASTER
Big Parade (met Gregory Alan Isakov)
REMINGTON
REPRISE
Donna
Leader of the Landslide / You Can’t Always Get What You Want (The Rolling Stones-cover)
BIRTHDAY
Stubborn Love
