Whispering Sons @ Ancienne Belgique (AB): De duivels ontbonden

Mocht je het afgelopen jaar in een band gezeten hebben die Whispering Sons heet, dan had je je grote comeback vast een tikkeltje anders voorgesteld. Na het monstersucces van debuutplaat Image, trok de band zich, na een reeks supportshows van Editors met als eindhalte een uitverkocht Sportpaleis, terug om een waardige opvolger te produceren. Helaas veranderde er toen op korte tijd gigantisch veel, met in de hoofdrol natuurlijk het coronavirus. Several Others verscheen niet meteen op het ideale moment, waardoor touren geen vanzelfsprekendheid was. Bij de weinige concerten die de Limburgers toch gaven, werd gelukkig toch duidelijk gemaakt dat het vijftal zijn streken nog niet was verleerd.

Nu, ongeveer driekwart jaar na de release van Several Others, kan Whispering Sons eindelijk écht op tour trekken. De komende weken staan onder andere Frankrijk, Spanje en Italië op de planning, maar beginnen doet de band Brussel: in de Ancienne Belgique.

Terwijl menig gitaarliefhebber zijn weg naar de hoofdstad vond, mocht Teen Creeps de voorzichtig vollopende zaal al een beetje opwarmen. Het Gentse drietal bracht vorig jaar met Forever nog een zeer degelijke plaat uit, en plukt daar nu eindelijk de vruchten van. In de AB deden de mannen wat er van een goed voorprogramma werd verwacht, alleen werkte het publiek niet hélemaal mee. Ondanks dat het concert zeker degelijk was, werd het werk van de band nogal lauw onthaald. Hier en daar knikte er iemand mee en na de nummers volgde er wel applaus, maar wij hoorden vooral meer gepraat dan muziek.

Hoe dan ook was wat er op het podium gebeurde van goeie kwaliteit. “The Point” vormde ongeveer halverwege de set al een hoogtepunt, en het leek wel alsof de stem van zanger/bassist Bert Vliegen vanaf dan enkel maar beter werd. Zijn rauwe stemgeluid galmde steeds intrigerender door de zaal, waardoor afsluiter “Crashland” lekker binnenkwam. Ja, Teen Creeps zette een sterke show neer, kort maar krachtig. Volgende keer enkel graag wat langer dan een half uurtje.

We bevonden ons dus tussen het soort publiek dat enkel zijn volle aandacht schenkt aan de hoofdact, en dat werd om klokslag negen uur nog wat duidelijker. Naargelang opener “Dead End” vorderde, nam de spierstijfheid in zowel de zaal als op het podium zienderogen af. De machine die de naam Whispering Sons draagt, raakte binnen de kortste keren onder stoom, waardoor je aan alles voelde dat er ons iets groots te wachten stond.

Frontvrouw Fenne Kuppens gaf de indruk zowat iedereen strak in de ogen te kijken, waarna ze met “Heat” het vuur aan de lont stak. Dat mag best letterlijk genomen worden, want de roestbruine rotswand (vanop de laatste albumcover) lichtte plots op in al zijn glorie. Dat zorgde ervoor dat ook het visuele plaatje een soort wauw-effect gaf. Het innerlijke beest in de frontvrouw kondigde met enkele inwendige oerkreten aan dat het stond te springen om eruit te komen, wat niet veel later ook eindelijk gebeurde.

Kuppens lijkt zich tegenwoordig meer dan ooit thuis te voelen in haar rol als een soort duivelse publiekstemmer, getuige haar vocale prestaties tijdens “Got a Light”. ‘How you feelin’?’, riep ze bijzonder innemend, waarna de zaal volmondig ‘good’ antwoordde. Dat in combinatie met de schurende gitaar en de strakke drums… het was een indrukwekkend spektakel. Gooi daar nog eens een publiekslievelingetje als “White Noise” achter, en het publiek eet maar al te graag uit je hand.

Een concert van Whispering Sons is natuurlijk altijd een intense ervaring, maar in zo’n donkere Ancienne Belgique waar licht en geluid perfect tot hun recht komen, is dat toch nog een niveau apart. Dat zorgde ervoor dat bij rustigere nummers zoals “(I Leave You) Wounded” – waarbij de set vroeger al sneller inzakte – het vijftal nu helemaal onder je huid kruipt. Een andere vorm van innemendheid, maar daarom niet minder goed. Het was zelfs zo dat de band live de kans greep om zijn muzikale horizonten verder te verkennen. Zo klonk “Vision” zo donker dat het bijna groovy werd, en kregen we haast schrik dat Fenne blaren zou krijgen van het dansen in die zware Dr. Martens. Ook “Screens” kwam ietwat intenser over, met Kobe Lijnen die zijn gitaar inruilde voor een piano.

Hoewel Whispering Sons het dus ook minder groots kan, voelde je dat het terug tijd werd voor vuurwerk. De avond mocht dan wel nog redelijk jong zijn, het vijftal begon ongeveer halverwege de set aan zijn indrukwekkend slotoffensief. En welk nummer is daar beter voor dan “Flood”? Met doordringende elektronica slaagde de band erin om zelfs het puntje van onze teen te laten trillen, waarna de gigantische strakke gitaarexplosies het overnamen. De mond van menig toeschouwer viel dan ook open. Met het daaropvolgende “Surface” had Fenne het publiek voor de volle honderd procent bij zijn nekvel, en ze bleek niet van plan om het los te laten.

Dat het vijftal gisterenavond zijn tour aftrapte, was trouwens niet het enige speciale. De Limburgers hadden met “Tilt” de dag voordien namelijk een gloednieuwe single, dat meteen zijn intrede deed als bisnummer. Live nog intrigerender dan de studioversie, en zo was de toon meteen gezet voor een stevige tweede ronde. Opvolger alsook grote hit “Alone” zette de AB nog wat meer in vuur en vlam, al is het absolute (en misschien ook wat onverwachte) hoogtepunt van een Whispering Sons-concert toch altijd afsluiter “Waste”. Als de opbouw je al niet onder de indruk brengt, dan vast wel de Fennes oerkreet die nog secondenlang blijft nagalmen na het nummer.

Dat Whispering Sons live een belevenis op zich was, werd ons het afgelopen jaar al vaker duidelijk. Toch zagen we de band toen, mede dankzij de toen geldende coronamaatregelen, telkens in open lucht op een festival. Nu zagen we de band eigenlijk pas voor het eerst in dé ideale setting met dit album. Nu werd pas echt duidelijk tot wat deze band in staat is. Whispering Sons in de Ancienne Belgique was zowel furieus als innemend, donkerder dan het diepste zwart, en krioelde onder onze huid. Als je dus de kans krijgt om de band tijdens zijn clubtour aan het werk te zien, raden we je het ten zeerste aan.

Later dit jaar speelt de band nog in Cactus Club (Brugge, 2 april), Het Depot (Leuven, 13 april), Eden (Charleroi, 15 april), Trix (Antwerpen, 22 april), KulturA. (Luik, 5 mei) en op TW Classic (Werchter, 25 juni).

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram

Setlist:

Dead End
Heat
Got a Light
White Noise
(I Leave You) Wounded
Performance
Vision
Screens
Flood
Surface
Hollow
Aftermath
Satantango
Surgery