Het is inmiddels meer dan twee jaar geleden dat Whispering Sons Humo’s Rock Rally wist te winnen, maar op hun debuutplaat Image was het toch even wachten. De Brusselse post-punkband brachten nog voor hun overwinning een onwaarschijnlijk sterke ep uit en stonden datzelfde jaar in de inmiddels verdwenen Wablief!? van Pukkelpop. Een Europese tour volgde met veel nieuwe buitenlandse fans als gevolg. De duistere en magistrale muziek van Whispering Sons slaat aan, wat misschien ook aan de innemende stem van frontvrouw Fenne Kuppens te danken valt. Het debuutalbum van het vijftal is alvast een kathedraal van een debuut dat zo sterk is, dat wij beren een beetje van onze honing waren. Een angstaanjagend sterk album vol dreigende riffs en drums.
Whispering Sons’ sound is in ons land uniek en kan meteen onderscheiden worden van andere bands. Vanaf de eerste seconden van elk nummer hoor je dat je naar Whispering Sons luistert, maar ééntonig klinkt Image allesbehalve. Zo heb je met “Stalemate” een dynamische opener, waar je meteen het karakter van Whispering Sons’s sound hoort. Het nummer pakt je adem en laat het vervolgens even niet meer los. “Stalemate” een sterke opener noemen, is een understatement. “Got A Light” gaat in diezelfde dynamiek verder, maar kent door dreigende drums nog iets meer spanning wat onze adrenaline nog eens de hoogte induwt. Strak gespeelde duistere riffs tekenen de beginfase.
Drums en gitaar zijn bij Whispering Sons een even goede match als thrillers en Scandinavië in de filmwereld. De angstaanjagende sound die door de samensmelting van drumsolo’s en gitaren ontstaat, komt vooral in het slot van “Waste” sterk op de voorgrond. We smaakten het nummer op zijn eentje al, maar in de context van het album komt het nummer nog een beetje sterker naar voren. Nog iets ruwer en angstaanjagender kunnen we “No Time” noemen, waar we ook in de slotfase nog eens de diepste demonen in onszelf opzoeken. Verschillende structuren en opbouwen zorgen voor de nodige afwisseling, maar toch blijft hun sound helemaal overeind.
Naast de duistere melodieën die op het album overheersen, is het vooral ook de diepe, monumentale stem van frontvrouw Fenne Kuppens die aan de oorzaak van de duistere sfeer ligt. Uithalen zoals in bijvoorbeeld “Hollow” zijn indrukwekkend en laten niemand koud, maar zijn ook immens belangrijk om voor afwisseling en spanningsopbouwen te zorgen. Ten slotte zorgt album afsluiter “No Image” ook nog eens voor een plottwist door ritme en dynamiek in te wisselen voor een iets rustigere sound. Verrassen doen ze tot op het einde.
Bands als Whispering Sons zijn essentieel voor onze muziekscène omdat ze een eigen sound ontwikkeld hebben, die niemand hen nadoet. Image is hierdoor dan ook een perfect visitekaartje. Het tien nummer tellende album neemt bij momenten onze adem weg en weet ons door de intense nummers helemaal in te nemen. De moeilijke taak om diversiteit in de nummers te krijgen, is door sluw in elkaar gestoken opbouwen en ritmeveranderingen meer dan geslaagd. Image is een angstaanjagend debuut dat hen hopelijk ook in het buitenland nog meer op de kaart zet.
Whispering Sons heeft een zangeres die klinkt als Ian Curtis van Joy Division, klankkleur van gitaren hebben weg van de Smiths, bij wijlen de Cure, de drums van Sisters of Mercy of Red Lorry Yellow Lorry.
Live een heel sterke band.