Inmiddels drie jaar geleden zag de Nederlandse band Tape Toy het levenslicht. De vier leden hadden elkaar in eerste instantie niet uitgekozen om een band mee te starten. Tijdens hun studie aan het Conservatorium van Amsterdam werden ze bij elkaar gezet als schoolproject. Deze samenwerking was echter zo’n succes dat ze besloten door te gaan als Tape Toy. Daarna bleven ze een jaar onder de radar om te schrijven aan liedjes. In 2017 schreven ze zich in voor de Amsterdamse Popprijs om de liedjes voor een publiek te spelen en die prijs wonnen ze met vlag en wimpel. Vanaf dat moment ging het hard met Tape Toy. Ze speelden veel shows en brachten in totaal zeven singles uit die uitvoerig gedraaid werden op de Nederlandse radio. Ook was de energie van de bandleden Roos, Wesley, Marc en Maurice opvallend. Elk optreden zag eruit als een feestje.
Net als voor vele bands waren 2020 en 2021 niet de beste jaren. Ook voor Tape Toy, die besloot de band de tijd goed te gebruiken en zichzelf op te sluiten om de debuutplaat Honey, WTF te schrijven en op te nemen. Dit deden ze in een oude boerderij samen met producer Iwen Legro. Samen met hem bouwden ze de boerderij om tot een studio om de bubble grunge, zoals ze hun muziek zelf noemen, vast te leggen.
De plaat opent met “Tired”, dat ze al uitbrachten in de zomer van 2021. Hoewel dit nummer gaat over de stukgelopen relatie van zangeres Roos, klinkt het nummer aangenaam vrolijk. Het zet gelijk de toon van het album en we weten ook gelijk wat we kunnen verwachten. Harde maar speelse gitaren met daarover de poppy teksten die na een paar keer luisteren in je oor kruipen. “Tired” is daarom dan ook de perfecte start. “The One Who Got Away” begint meteen goed met een heerlijk gitaarloopje. Wat opvalt, is dat het nummer al een stuk meer pop is dan eerder uitgebrachte muziek. Vooral het refrein van “The One Who Got Away” is een oorwurm waar je u tegen zegt. Het danst door je hoofd. Ook dit nummer gaat over een stukgelopen relatie, maar deze relatie is lekker vast blijven zitten. Alle maniertjes van deze persoon brengen het hoofd nog aardig op hol. Op “Phone Call” wordt de gitaar weer aangezwengeld, dit is Tape Toy in topvorm. Roos zingt over het proberen weigeren van een belletje. Het mysterie achterlaten bij degene die belt. “Phone Call” is een rechttoe-rechtaanliedje waarin gas wordt gegeven. En dat constant een beetje gas geven is geen verrassing bij Tape Toy.
Daarna wordt er even gas terug genomen op “Hold On”. De variatie op Honey, WTF mag geprezen worden. Tape Toy vindt een perfecte balans. “Hold On” is een nummer waarbij je even op adem kunt komen. De vederlichte stem van Roos voelt aan als een warme jas. In de coupletten wordt op een rustige manier toegewerkt naar het refrein, dat eigenlijk uit twee woorden bestaat, maar met een flinke portie gitaar. Zeker in de laatste minuut van het nummer drukken ze het gaspedaal nog even in en gaan ze goed los. Op “Stay” komen alle elementen samen: de strakke drums, de heerlijke gitaren en de fijne zang van Roos van Tuil. Daarnaast heeft het ook een erg herkenbare tekst over het net ontmoeten van een persoon die je eigenlijk voor geen goud wilt loslaten en steeds een beetje meer wilt kennen. Iemand waarvan je wilt dat hij of zij blijft hangen. “Stay” is een erg fijn liedje in het midden van een prima debuutalbum. Wanneer “Crushed” begint, denk je aan een lief liedje. Maar het blijkt schijn te zijn wanneer de zang van Roos invalt en je goed luistert naar de tekst: ‘You crushed my heart like paper in a fist’. Langzaam komt de gitaar erbij en in het refrein knalt het als een malle. Standje tien op de gitaar en het nummer geeft het gevoel van een dikke middelvinger naar iemand toe.
Na het rustige tussenstukje “Funny” komen we aan bij de titelsong van Honey, WTF. Op de gelijkgenoemde single wordt de heerlijke bubble grunge-formule toegepast. “Honey, WTF” gaat over het loslaten van je eigen verwachtingen en daar sterker uitkomen dan je eigenlijk zelf had verwacht. Het refrein is weer een oorwurm. Tape Toy is erg goed in het schrijven van dit soort liedjes. Voor de liefhebbers van hard staat “Lizzie” op de plaat. Gooi even alle woede eruit en knallen maar. Het meest spannende nummer is het laatste: “Postcards”. Dat begint met duistere gitaren die je gelijk nieuwsgierig maken. Wanneer de zang van Roos erbij komt, wordt het een geheel. Een nummer over het schrijven van brieven naar elkaar, over en weer, gesprekken via een brief. De romantiek van het schrijven komt goed naar voren in de muziek. Het is een sterke afsluiter en misschien wel een van de beste nummers van het album.
Al met al maakte Tape Toy een debuutalbum dat de verwachtingen waarmaakt die we na de eerder uitgebrachte singles hadden. Het is een hele fijne introductie in de wereld die ze schetsen met hun springerige bubble grunge. Een jaar schrijven in een oude boerderij heeft de band zeker goed gedaan. Nu hopen dat we in 2022 mogen genieten van de energie die de band overbrengt op Honey, WTF.
