Als een donderslag bij heldere hemel is daar de derde langspeler van Jónsi. Obsidian komt vanuit het niets. Omdat zijn band Sigur Rós geen enkel teken van leven meer geeft, heeft de man tijd om al zijn andere ideeën om te zetten in realiteit. Vorig jaar leidde dit tot Shiver, de opvolger van zijn bejubelde debuutplaat Go, maar helaas sloeg Jónsi de bal wel redelijk mis op Shiver. Logisch dat je zoekende bent als je na zestien jaar uit elkaar gaat met je partner, de band waarmee je zoveel hebt meegemaakt op sterven na dood is en een wereldwijde pandemie ervoor zorgt dat je niet naar je thuisland kan.
Jónsi heeft vele talenten en werd geïnspireerd door de uitbarsting van de Fagradalsfjall-vulkaan in IJsland. Omtrent dit natuurschouwspel is hij beginnen werken aan een exhibitie die van 30 oktober tot 17 december in New York te bewonderen is. Vermits deze exhibitie begeleid moet worden van muziek, vond hij er niets beters op dan een nieuw album te maken. De inspiratie voor het album is dezelfde als voor zijn exhibitie: de schoonheid van de natuur in zijn thuisland en het schouwspel dat de Fagradalsfjall gedurende de laatste maanden gaf.
Op Obsidian keert Jónsi terug naar de roots van ambient. De opener op het album, “Vikur”, begint zachtjes, maar groeit gaandeweg aan de hand van elektrische geluiden en een aanzwellend geheel van klanken, om na zes minuten terug te vallen op pure ambient. Meteen is duidelijk dat dit nummer gebruikt moet worden op een expeditie. Na de opener wordt het album meer een geheel dat je van Jónsi mag verwachten. Strijkers die het nummer meer vorm geven, typische opbouw in crescendo, om naar het einde toe weer stil te vallen en meegedragen worden op allerlei klanken en elektronische effecten. Dit alles vergezeld met zijn typische zang. Vergelijken doen we toch steeds met het verleden van de man en dan denken we toch aan het mooie, maar miskende Valtari.
“Pyralone” is het begin van een wat donkerder deel van de plaat. Een combinatie van opzwepende beats en de dreigende toon in het nummer laten je terugdenken aan postrock-invloeden die we herkennen van eerder werk. “Obisidian” en “Cypriol” bouwen voort op de sfeer die gezet werd en moeten het hebben van de beats en elektronische effecten. “Eyja” is dan weer het enige nummer waarbij we echt de visualisatie krijgen van een vulkaan die lava aan het spuwen is als we de ogen sluiten.
Op de eerste acht nummers blijkt nogmaals dat Jónsi’s stem een instrument op zich is, wat een grote meerwaarde toevoegt aan de man zijn muziek. En eerlijk is eerlijk, dat instrument is op zijn best wanneer het gebrabbel uitbrengt in God weet welke taal, zolang het maar niet op Engels trekt. Maar zoals reeds aangehaald dient Obsidian ook om de exhibitie onder dezelfde naam te ondersteunen en daar is toch een ander soort ambient voor nodig. De laatste drie nummers zijn bijgevolg instrumentaal en vlakker qua klank en inhoud. De twaalf minuten durende afsluiter “Hedione” zal perfect klinken op de achtergrond in een museum, maar als je actief aan het luisteren bent, is dit helaas een eentonig en langdradig nummer.
Met Obsidian keert Jónsi alvast terug naar zijn roots en bevestigt hij zijn kwaliteiten om mooie dromerige muziek te creëren. Vernieuwend is het allemaal niet, het niveau schommelt, maar we hebben wel het gevoel dat Jónsi nog steeds in staat is om iets relevants te maken. Het niveau van de glorietijd is nog veraf, maar met middelmaat kunnen we wel leven. Tip van de dag voor dit album is om het alvast met een hoofdtelefoon te beluisteren; het zal hierdoor meer tot zijn recht komen.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
