Slow Crush @ Botanique (Rotonde): Zoete droom

De tweede langspeler van Slow Crush is er bijna! In 2018 kwam de Belgische shoegaze band naar buiten met hun eerste album en dat viel in de smaak, niet alleen bij ons, maar wereldwijd. Slow Crush mocht al gauw de wereld rond reizen om Aurora live tot zijn recht te laten komen. Tussen de optredens door vond de groep de tijd om de pen in de hand te nemen en al nieuwe muziek te schrijven. Langzaamaan werd er zo gesleuteld aan een tweede plaat en eens het viertal noodgedwongen thuis zat, kwam het creëerproces in een stroomversnelling. Aanstaande vrijdag wordt Hush uitgebracht en we kregen er gisteren in de Rotonde in de Botanique al wat nummers van te horen.

The Guru Guru opent de avond met een zenuwslopend nummer. Tijdens de eerste minuten van het lied voelen we het al langzaamaan warmer worden in de kleine zaal, maar eens het toch losbreekt, komen we helemaal op temperatuur. Vervolgens gooit de groep er een hele hoop uptempo songs tegenaan en zo kan het vijftal helemaal schitteren. De muzikanten zijn goed op elkaar ingespeeld, maar de show wordt gestolen door de frontman. In zijn pyjama en met een hele hoop energie schudt hij met sambaballen en een tamboerijn. Tijdens een kort en rustig momentje begeleid de frontman zichzelf op de ukelele. Vervolgens gaat de groep weer voluit en stromen de gitaarrifs opnieuw door onze bloedvaten. Jammer genoeg houdt de groep er na een halfuurtje al mee op, hier lusten we wel meer van. The Guru Guru kwam met een energieke set naar de Botanique en slaagde er dan ook in om ons met gemak mee te krijgen. Zoals de hippe jeugd het zou zeggen: The Guru Guru was lit.

Om klokslag negen begint Slow Crush aan een set waarbij tijd onbestaande lijkt. De zaal is bovendien goed gevuld met rook, waardoor het allemaal wat waziger wordt en het dromerige aspect van de muziek nog eens versterkt wordt. De zweverige zang galmt door de Rotonde terwijl de muziek in de gehoorgang gedramd wordt. Het contrast tussen beiden komt met momenten prachtig tot zijn recht, maar soms (vooral aan het begin van de avond) verdwijnt de zang in de muziek, jammer. Op andere momenten springt de drum er uit, en dat valt bij het publiek wel in de smaak. Het zijn de momenten waarop er wat meer bewogen wordt en Slow Crush het meest overtuigt.

Wat in het begin als zeemzoet en zeer smakelijk overkomt, wordt al gauw meer van hetzelfde. Slow Crush valt nogal snel in herhaling en na een halfuur vragen we ons eigenlijk al af of het viertal nog meer te bieden heeft. Soms lijkt er iets te missen; een schwung die er nog net een schepje bovenop doet en van goed geweldig maakt. Doorheen de avond wordt er zowel oud als nieuw materiaal gespeeld en het is vooral tijdens nummers van Aurora dat Slow Crush schittert. “Hush” ontpopt zich tot een van de hoogtepunten, maar met opvolger “Drift” schakelt de groep naar de overtreffende trap. (Ja, Slow Crush had dus toch nog het een en ander in de aanbieding.) Armen gaan her en der de lucht in en het applaus en gejuich wordt enthousiaster. Tijdens het laatste nummer gooit de Belgische band zich helemaal en met het uptempo nummer wordt de energieke van opener The Guru Guru bijna evenaart.

Ondanks dat Slow Crush wel mooi van start ging, kregen we na verloop van tijd toch het gevoel dat er iets ontbrak. Er had wat meer variatie in de set gemogen en er leek soms een energietekort te heersen. Openingsact The Guru Guru blies ons dan weer weg met hun overdosis aan energie, waardoor het gebrek er aan bij Slow Crush dan nog meer opviel. Naar het einde toe herpakte de hoofdact zich en met enkele oude nummers werden we terug wakker geschud om er dan met een knal een einde aan te breien.

Vrijdag verschijnt Hush, het tweede album van Slow Crush.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden.