LiveRecensies

Rock Werchter 2019 (Festivaldag 4): Uitbundig slotstuk vol diversiteit

©CPU – Ymke Dirikx

De hittegolf is nog maar net gestart, maar de muzikale golf in Werchter is momenteel aan het wegebben. Vier dagen lang regeerden gitaren, popsterren, zonnecrème en zitzakken over de heilige weide van Werchter, maar op de laatste dag sloeg de vermoeidheid nog altijd niet toe. Daarom was het ook gisteren weer gezellig druk op de weide en kregen de acts een enthousiaste massa voor de neus.

Sports Team @ Main Stage

We zijn al een tijdje fan van Sports Team en daarom zakten we op zondag natuurlijk ook af naar de Main Stage. Openen op de Main is nooit een geschenk, maar voor het zestal was het een grote eer. Het was de eerste keer dat ze op zo een groot podium stonden en daarvoor deden ze het behoorlijk goed. Spijtig wel dat het geluid niet al te goed zat en nummers zoals “Beverly Rose” en “Stanton” iets minder overkwamen dan bij hun eerdere optreden in ons land. Ook hun bekendste nummer “M5” klonk door de geluidssoep niet optimaal, maar gelukkig had frontman Alex Rice wel de nodige présence en attitude. Sports Team blijft een band om in de gaten te houden, maar dan zullen ze het wel beter moeten doen dan gisteren.

Lizzo @ The Barn

©CPU – Joost Van Hoey

Als Beyoncé en Aretha Franklin een baby zouden hebben, dan zou het Lizzo zijn. De Afro-Amerikaanse nam The Barn mee naar haar church. Halleluja! Vele malen (en redelijk lang) werd er verkondigd dat we onszelf graag moeten zien. We zijn onze eigen inspiratie en soulmate volgens de zangeres. Met vier danseressen en een enorm goed humeur bracht Lizzo een energieke en entertainende show. De zangeres zorgde voor veel interactie met het publiek en wist spontaan en grappig over te komen. De zangeres kan niet alleen goed zingen, maar danste zelf ook alsof haar leven er vanaf hing. Er werd redelijk veel meegezongen en dat vooral het geval tijdens “Juice”. Fun fact: de dwarsfluit waar ze tijdens dat nummer op speelde, heeft een eigen Instagram-pagina.

Didirri @ The Slope

Bezoek uit Down Under, want het was aan Didirri om The Slope op zondag te openen. Het budget voor de tour was klein, dus moesten we het enkel met hem en een extra gitarist stellen. De rustige folkrock zorgde nu niet bepaald voor een stormloop, het was zelfs opvallend rustig aan het kleinste podium. De nummers die Didirri bracht, bleven niet plakken en we konden ons niet van het gevoel bevrijden dat we naar een busker show aan het kijken waren. Vriendelijk en sympathiek was hij zeker, maar van nummers als “Formaldehyde” kregen we het noch warm noch koud. Om even weg te dwalen bij het mooie weer was de show zeker geschikt, maar om potten te breken en harten te veroveren zal hij wel met meer om de hoek moeten komen.

Grace Carter @ KluB C

©️CPU – Joost Van Hoey

Op de laatste dag van het festival een gigantische tent openen, was de grote taak van de Britse zangeres Grace Carter. De opkomst was echter mager uitgevallen, wat misschien ook wel aan het feit kon liggen dat Lewis Capaldi na haar in The Barn speelde. Toch deed Grace Carter veel juist en liet ze zich niet ontmoedigen. Vijfendertig minuten waren dan ook een goede lengte voor de zangeres met de heerlijk hese stem, want langdradig werd het nooit. De hapklare r&b/pop (uiteraard voorzien van een backing track) was braafjes, maar dat stoorde helemaal niet. “Heal Me” was tot slot het leukste van de set.

De Staat @ Main Stage

©CPU – Joost Van Hoey

Binnen enkele maanden mag De Staat Lowlands headlinen, en ze mochten al eens komen oefenen op het grote podium van Rock Werchter. Met het zonnetje op ons gezicht konden we dat genieten erg letterlijk nemen, want de band bracht een erg strakke en energieke set. De voorste rijen waren al van bij het begin mee, maar naarmate de set vorderde en het tempo steeds hoger ging, werd de rest van de weide ook verleid. Hoogtepunt was vanzelfsprekend opnieuw “Witch Doctor” dat verschillende circlepits veroorzaakte. Maar niet enkel die circlepits zorgden voor sfeer; bij “Pikachu” bijvoorbeeld had de band een heuse choreografie uitgedacht. De muziek van De Staat is dan ook erg dansbaar, wat ervoor zorgde dat ze weer heel wat zieltjes wonnen in ons land. Dat headlinen wordt een piece of cake.

Lewis Capaldi @ The Barn

‘Wie wil er een rock ‘n’ roll show?’ klonk het na twee nummers. ‘Dan ben je bij het foute optreden. Dit is een chubby Schot die over zijn gevoelens zingt.’ Die gevoelens kwamen zeker en vast goed over tijdens Lewis Capaldi zijn muziek. Al vanaf het eerste nummer werd er meegezongen in de afgesloten The Barn. Capaldi was gewapend met een warme stem en charmante persoonlijkheid. Bovendien was hij ook nog eens erg grappig en spontaan. Op een komische manier praatte hij zijn depressieve nummers aan elkaar, een beetje zoals Adele dus. Tijdens de songs waarop de Schot alleen begeleid werd op piano (zoals “Someone You Loved”) kregen we kippenvel. De stem van Capaldi verwarmde de hele The Barn. Jammer dat zijn optreden in La Madeleine al lang uitverkocht is, anders hadden we meteen een ticket gekocht.

Black Honey @ The Slope

Foto: Koen Keppens

Black Honey was de tweede band op The Slope op zondag en je merkte dat het publiek daar wat moeite had met op gang te komen. Weinig volk was het gevolg, maar de afwezigen hadden ongelijk. De band bracht in een half uur al hun strakste nummers, wat ervoor zorgde dat de mensen die de moed hadden om recht te staan en zich vooraan te placeren, een half uur lang konden zingen en dansen. De zittende personen konden dan weer genieten van uitstekende catchy songs, aangename vocals (zangeres Izzy Baxter Phillips was uitstekend bij stem) en een positieve sfeer. Voor de een dus meer memorabel dan de ander, maar dat we hier een deftig concert zagen, is een understatement.

Mahalia @ KluB C

Een uur na haar hartsvriendin Grace Carter stond de Britse popster Mahalia op de Werchterse planken. Ze zit momenteel in haar groeifase, want telkens wanneer ze weer naar België komt, staat ze op een groter podium en voor een groter publiek. Ze mag dan ook trots zijn op haar show in de KluB C, waar ze zichzelf weer van haar charmantste kant toonde. Al viel deze keer wel op dat veertig minuten tegenwoordig nog meer dan genoeg zijn voor Mahalia op een festival. In september brengt ze haar debuutalbum Love And Compromise uit, waarmee ze misschien wat meer bagage zal hebben om de massa helemaal mee te krijgen. Op 19 december zal in de AB al blijken of ze in dat opzet zal slagen.

Yungblud @ Main Stage

©CPU – Joost Van Hoey

Wie nog een laatste sprankeltje energie over had, kon zondagnamiddag bij de Main Stage terecht. Er werd ons beloofd dat Yungblud alles kapot zou spelen, en dat deed de Brit dan ook. In een kleedje en met een regenboogvlag op zijn gezicht greep Dominic Harrison het publiek bij het nekvel vast en liet dit een uur lang niet meer los. Doordat zijn hit, die zijn doorbraak betekende, “I Love You, Will You Marry Me?” al als tweede nummer op de weide werd afgevuurd, was het overgrote deel van het publiek meteen mee.

Yungblud barstte van de energie en was zichtbaar onder de indruk van de grote opkomst. Toen de voorste vakken dan ook nog eens meededen met een sitdown tijdens “Anarchist” bewees de Brit dat hij meer is dan een hype. Zelfs op het nog onuitgebrachte “Ice Cream Man” sprong een groot deel van de weide op en neer. Met “Loner” en “Machine Gun” werd op het einde het laatste beetje energie nog uit iedereen geperst. Met een aantal moshpits en een paar gesneuvelde versterkers verlieten de Britten het podium. Yungblud was een mix van energie en vooral heel veel liefde voor het Belgische publiek.

Tamino @ The Barn

©CPU – Joost Van Hoey

Een goeie week geleden werd Tamino door Lana Del Rey zelf gevraagd om haar voorprogramma te zijn. Gisteren stond hij in een volle The Barn vol met zelfvertrouwen. Tamino begon solo aan zijn optreden en wist meteen iedereen te betoveren met zijn gouden stem. Door de wind die het gewaad van de zanger deed dansen, leek Tamino wel een Egyptische godheid. Doordat de zanger al bijna drie jaar rondtrekt met dezelfde nummers zijn veel van de nummers die we gisteren te horen krijgen al hitjes geworden. Uiteraard werden al die hits gespeeld, maar doorbraak single “Habibi” werd traditiegetrouw bewaard om mee af te sluiten. Ook “So It Goes” vond zijn weg naar het podium, maar het geweldige nummer duurde live toch net iets lang. Verder geen opmerkingen. Tamino is enorm goed in wat hij doet en doet nog steeds harten smelten met zijn zang en gitaarwerk.

Laurel @ KluB C

Zondagnamiddag werden de zwoele temperaturen op de wei ondersteund door Laurel’s muziek op The Slope. Na een technisch defect begon Laurel enthousiast aan haar set. De combinatie van het zwoele weer en de leuke muziek leek niet alleen ons te bekoren, ook de rest van het publiek kon kleine danspasjes moeilijk te bedwingen. De set duurde amper een half uur, maar meer had Laurel niet nodig om met haar catchy gitaarliedjes het publiek mee te hebben. De liefde was duidelijk wederzijds, te merken aan de vrolijke sprongetjes van de zangeres. We kunnen het niet laten om een kleine opmerking te geven over de vocale kunsten van deze dame, niet elke artiest kan live even krachtig klinken als op plaat…

Parkway Drive @ Main Stage

©CPU – Joost Van Hoey

Parkway Drive was naar eigen zeggen ‘the heaviest band of today’, dus hadden de heren keurig hun huiswerk gemaakt. Rock Werchter kreeg de setlist te horen die het wilde horen. Dat betekende voornamelijk werk van op de laatste (toegankelijkste) platen: Ire en Reverence. Die setlist zorgde, samen met het ongeveinsde enthousiasme van Winston McCall en de nodige theatraliteit, voor een bom van een concert. Parkway Drive deed hun rol als vreemde eend in de bijt teniet, en deed duizenden lijven moshen, evenveel kelen meebrullen en bewees heel wat kijklustigen waarom het in de wachtrij zit om de affiche van Graspop aan te voeren. Het ietwat slabakkende middenstuk, met “Wishing Wells” en zijn nodige strijkers, hadden we echter liever in het begin of helemaal niet gehoord op een festivalweide, maar laten we dat gegeven maar snel met de bontjas der liefde bedekken.

Dean Lewis @ KluB C

Dean Lewis mag dan wel uit het verre Australië komen, maar dankzij zijn radiohits speelde hij dit jaar al in een uitverkochte AB. Ook de KluB C was helemaal volgelopen om te zien wat Lewis met zijn debuutalbum A Place We Knew allemaal op poten kon zetten. Zoals we eerder al hadden verwacht, was het zoeken naar variatie, want een uur lang leken we gewoon hetzelfde te horen. Fans op de eerste rij hadden tranen in de ogen, maar de meesten bleven vooral geduldig wachten op “Be Alright”, dat overigens tweemaal platina behaalde in België. Muzikaal was er niets op aan te merken, want de live-versies waren best wel genietbaar, maar meer dan eenheidsworst werd het niet.

Rosalía @ The Barn

©CPU – Joost Van Hoey

Er werd al veel geschreven over de Spaanse Rosalía en diens festivalshow. Hoog waren de verwachtingen dus voor de Belgische première van de zangeres, en dankzij haar weergaloze show vol temperament en emotie kunnen we van een mooie kennismaking spreken. Het was geen evidente set, want door haar Spaanse nummers was er een aanzienlijke barrière tussen haar en het publiek. Gelukkig konden een piekfijn gestileerde show en snedige dansroutines die barrière dan weer omstoten. Naar adem moesten we nooit echt happen, maar furieus werd het bij momenten wel. Extra credits krijgt ze van ons voor de nagenoeg perfecte uitspraak van ‘Werchter’.

Zeal & Ardor @ The Slope

We zagen veel bekende gezichten aan The Slope voor de kandidaat-‘heaviest band of the day’. Meteen na de puike set van Parkway Drive trad Zeal & Ardor aan, op een podium dat maar net de magnitude van hun geluidsmuur aankon. De Amerikanen speelden naar goede gewoonte een retestrakke set, waarbij de harmonische vocale grain perfect over het stevige muzikale fundament werd gedrapeerd. Het originele, stevige en toch verdacht toegankelijke geluid dat Zeal & Ardor uit hun instrumenten perste, zorgde dat het publiek met graagte nog een moshpit uit hun vermoeide knoken wilde schudden. De rest van het publiek deed de hele set wat onze beroerde muzikale ziel ook deed: goedkeurend ja-knikken. Een band als Zeal & Ardor hoort gewoon niet op The Slope te staan, laat dat voortaan duidelijk zijn.

Balthazar @ Main Stage

©CPU – Joost Van Hoey

Balthazar is en blijft de belangrijkste Belgische band op de line up van Rock Werchter en dat moesten ze bewijzen met hun plekje op de Main Stage bij valavond. Er kwam heel wat volk op de been om de band aan het werk te zien, het is tenslotte hun enige festivalshow, en de groep verzorgde dan ook een heel verfrissende en loepzuivere set. Maarten Devoldere en Jinte Deprez palmden elk op hun manier het podium in, maar ook de andere bandleden droegen hun steentje bij, wat ervoor zorgde dat er een uitstekende dynamiek in de set kroop.

Het begon meteen al goed met “Blood Like Wine” en zo was het publiek meteen wakker en klaar om helemaal mee te zingen. Het werd een leuke mix tussen klassiekers en gloednieuwe nummers, maar elk waren ze groovy genoeg om dansbaar te zijn, zonder daarbij de gezelligheid te verliezen. Het publiek vooraan mocht dus zwoel dansen terwijl er achteraan vooral weggedroomd werd op de lichte klanken. Afsluiter “Entertainment” poerde op het einde nog wat extra power in de set en zo bewees Balthazar waarom zij de belangrijkste Belgische band op de line up zijn.

RY X @ KluB C

RY X begon zeer rustig aan zijn set. Misschien iets te rustig, want de magische muziek was moeilijk te horen door het gebabbel en de bassen van Balthazar op de Main stage. De Australische zanger bouwde rustig zijn nummers op en nam ons mee in zijn eigen wereld. Door de rustige opbouw gingen de meeste nummers redelijk lang duren, maar vervelen deden ze niet. Net zoals zijn optreden in het Koninklijk Circus een paar maanden geleden bestond ook deze set uit twee delen. Tijdens het eerste deel stond de akoestische gitaar centraal, daarna kwamen er meer elektronische muziek en beats. Het optreden van RY X was even goed opgebouwd als zijn nummers. Met zijn magische muziek nam RY X ons opnieuw helemaal mee in zijn wereld, alleen was dit niet het soort act dat op een festival zou mogen staan wegens omgevingslawaai…

Ibibio Sound Machine @ The Slope

Een dertigtal kilometer verderop van The Slope ging het driedaagse Brusselse festival Couleur Café door. Daar had ook even goed Ibibio Sound Machine met hun zonnige muziek kunnen staan. Met leden uit Nigeria, Brazilië en Ghana kon het niet anders dan een bonte, kleurrijke show worden. Het zonnetje brandde al wat minder op ons vachtje en zo dansten we de laatste uren tegemoet. Tussen al die popsterretjes, eendagsvliegen en harder gitaarwerk was de show van Ibibio Sound Machine een echt verademing door de lichtheid en vrolijkheid die het allemaal uitstraalde.

Mac Demarco @ The Barn

©CPU – Joost Van Hoey

Hij mag dan wel een gevierde muzikant zijn, maar zijn soundchecks doet Mac Demarco nog helemaal zelf. Het zegt veel over wie de Canadees is en dat hij ondanks zijn status nog steeds heel down the earth is. The Barn liep gisteren toch niet helemaal vol, maar dat is sowieso iets waar Mac Demarco en zijn band maar weinig waarde aan hechten. Veel meer zijn ze bezig met plezier maken met zichzelf en het aanwezige publiek. Nadat hij de hele band aan de halfvolle Barn voorstelde begon de show dan ook eindelijk met “On The Level”.

De gekende chaos en gekkigheid (een lezend bandlid, absurde bindteksten en Mac die een handstand doet) die de band aan het optreden toevoegde, was ook weer van de partij, al zij het (gelukkig) in mindere mate dan bij een normale headlineshow. Je weet nooit wat je van Mac en zijn vijf kroegvrienden/muzikanten moet verwachten en dat bleek ook gisteren weer het geval. Het optreden kon de hoge verwachtingen niet inlossen en dwaalde te vaak van euforie (“Freaking Out The Neighbourhood”) naar saaie boel (“Another One”). Afsluiten deden ze onverwachts met “Champagne Supernova” van Oasis, dat dan weer wel onze aandacht kon trekken. We kregen dus al bij al weer een typische Mac Demarco!

Greta Van Fleet @ Main Stage

©CPU – Joost Van Hoey

Een goed jaar geleden stond Greta Van Fleet in de kleine zaal van de AB, vandaag staan ze voor MUSE op de Main Stage van Rock Werchter. We moeten het je niet meer vertellen, maar het gaat snel voor de Amerikaanse rockband. Doordat de band nog relatief nieuw is, hebben ze nog niet zoveel hits als pakweg Balthazar, die voor Greta Van Fleet speelde. Toch weet frontman Josh Kiszka het publiek mee te krijgen op nummers die ze nooit eerder hoorden, in het begin dan toch. Elk nummer werd voorzien van extra geweldige gitaarsolo’s en wat geschreeuw van de zanger.

De instrumentale stukken hadden zeker minder lang gemogen, zodat de band tijd had voor een nummer of drie extra. Zeker tijdens het tweede deel van de set duurden de solo’s enorm, enorm lang. Geen wonder dat een deel van het publiek de concentratie verloor. Bovendien zijn twee van de tien nummers die de band speelde dan ook nog eens covers van Labi Siffre en John Denver. Beste Greta Van Fleet, wij hebben een tip voor jullie show in de Lotto Arena dit najaar: minder solo’s en meer nummers.

$uicideboy$ @ KluB C

$uicideboy$ kunnen als vreemde eenden op de affiche beschouwd worden en toch stond de tent aardig vol voor het Amerikaanse hiphopduo. De twee neven zijn al sinds 2014 bezig en zo overheerste slaapverwekkende routine in een langademige set. Hard kwam het nooit aan en zo deden de aanwezigen vooral mee omdat ze wisten dat de show anders niet echt de moeite was. Voor de visuals gebruikten ze onder andere oorlogsbeelden en schokkende video’s, die het geheel ook geen mysterie of duisternis meegaven. Rock Werchter nam met de boeking een risico en niet elk risico pakt goed uit.

New Order @ The Barn

©CPU – Joost Van Hoey

Rock Werchter sloeg erin om hun tenten te laten afsluiten door twee legendarische bands. In The Barn was dat niemand minder dan New Order en het publiek was heel nieuwsgierig naar wat de voormalige leden van Joy Division (- Peter Hook) zouden brengen. Het begon al meteen heel mysterieus en twee nummers later volgden “Transmission” en “Shadowplay” in de set. De band moest Unknown Pleasures wat in de aandacht zetten, vonden ze, en dus deden ze dat ook. Maar dat was eigenlijk nog maar het begin van wat een gigantisch feest zou worden. Met hun eigen nummers tilden ze het speelse tempo de lucht in en van bij “Bizarre Love Triangle” en vooral “Plastic” begon echt iedereen in de zaal uitbundig te springen.

De vloer trilde, en dan moest “Blue Monday” nog volgen. Iedereen uitzinnig, en de band bracht het allemaal heel strak. De leden weten duidelijk nog steeds waar ze mee bezig zijn en hoe ze een publiek moeten entertainen. Veel was er weliswaar niet voor nodig, want hun songs klonken zo dansbaar, dat niemand kon blijven stilstaan. Ook de visuals betekenden een heel leuke meerwaarde door soms intense en soms interessante beelden te projecteren. Nadat de band zijn set afsloot, verdween bijna iedereen uit de zaal, maar de groep kwam nog terug om “Love Will Tear Us Apart” op ons af te vuren. Kippenvel! Niet meer en niet minder, een prachtige ode aan Ian Curtis en een strak einde van een heel erg goeie set. Hoewel de ‘covers’ van New Order nooit aan het origineel zullen voldoen, voelde iedereen toch een connectie en dus was Joy Division voor enkele nummers weer terug.

Amyl and The Sniffers @ The Slope

‘Australië kakt tegenwoordig goede muziek,’ met deze wijze woorden kondigde Thibault Christiaensen punkrocksensatie Amyl and The Sniffers aan. Met hun vuile punk ging het opeens snel en nog niet al te lang geleden lieten ze hun debuutplaat op de wereld los. Gisteren kregen ze iets minder dan een uur de tijd om zich ook op Werchter te bewijzen, en of ze dat deden. Het was luid, het was wild en Amyl toonde dat ze als geen andere haar mannetje kan staan. “Pleasure Forever” werd zo bijvoorbeeld ruig gebracht en zorgde voor heel wat herrie voor het podium. We weten trouwens niet of Amyl en haar drie snuivers überhaupt een vergunning hadden om The Slope af te breken, maar dat deden ze toch zo maar even. Er werd gecrowdsurft en gemosht tijdens zo goed als ieder nummer en de laatste fut werd gebruikt om er alles tegenaan te gooien. Een beter einde aan The Slope hadden we ons niet kunnen inbeelden

Underworld @ KluB C

Sinds de jaren tachtig staan Karl Hyde en Rick Smyth bekend als Underworld. Het duo uit Wales maakt elektronische muziek en brengt later dit jaar hun tiende album uit. Van dat nieuwe album kregen we vanavond slechts drie nummers te horen. De set bevatte de grootste hits van Underworld en eindigde uiteraard met hun grootste hit “Born Slippy (Nuxx)”. Al van in het begin werd er aardig wat bewogen en hoe langer Underworld bezig was, hoe meer er gedanst werd. Het enthousiasme van het publiek was recht evenredig met de zwaarte van de beat. Dit ging gepaard met een blitse lichtshow, waardoor het in alle kleuren leek te bliksemen in de tent. Een eenzijdige act, maar het publiek was hier duidelijk gewoon om te dansen. Nadat de laatste tonen uit de synts van Smyth kwamen, liep de KluB C voor de laatste keer dit jaar leeg.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!

2006 posts

About author
Schrijft wel eens iets...
Articles
Related posts
InstagramLiveRecensies

Zimmerman @ Ancienne Belgique (AB Club): Eerbare vrijage met zinderend slotakkoord

Simon Casier pakte z’n basgitaar en Bob Dylans doopnaam en werd Zimmerman. Achter die zweem van associaties en hoge verwachtingen bevindt zich…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Underworld & KETTAMA - "Fen Violet"

In een wereld waar dance en elektronische muziek vanuit elke slaapkamer kan komen, is het voor oudere rotten in het vak soms…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Pinkpop maakt affiche van 2024 af met o.a. YUNGBLUD, MEUTE, Sea Girls en 18 anderen

Nadat gisterenavond Rock Werchter de laatste namen aan de affiche toevoegde voor komende zomer, volgt vandaag ook Pinkpop. Eerder kondigde het Limburgse…

2 Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.